FanFic.nl

Shy Boy {old antic cafe fanfic}

Shy Boy {7} ~ Freedom fighters

"Kanon! Zeer leuke contacten, "Ze glimlachte toen ze probeerde aardig voor hem te zijn. Kanon's wangen werden licht rood, en hij knikte bedankend. De hele klas was nu naar hem aan het staren, Hij kromp verder in zijn stoel en bloosde, en zo bleef hij de rest van de les zitten. De rest van de dag liep Kanon voorovergebogen tussen de lessen door, niet eens opkijkend bij alle mensen die naar hem keken, naar de mensen die nog moesten wennen aan zijn nieuwe look, die toch maar één dag zou duren. Hij dacht dat al het staren door de lenzen kwam, maar snel sloot hij die gedachte buiten, omdat het bijna onmogelijk was dat één zo'n klein dingetje de aandacht kan trekken van de halve school. Kanon was nu verward in zijn gedachten, en keek niet meer uit waar hij liep. Hij was zo ongeoriënteerd dat hij bijna recht tegen zijn wiskunde lerares aan liep. Zijn hoofd schoot net op tijd op om te kunnen zien wat hij deed, en stopte snel met lopen. "Kanon!" De lerares glimlachte breed. "Je bent niet vergeten dat je vandaag je eerste bijles geeft, toch?" "Oh. Nee, natuurlijk niet," zei Kanon, die het duidelijk wel vergeten was. Mevrouw Mizuki gniffelde. "Elke dag dat je les geeft, zou je dan de volgende dag naar mij kunnen komen om te vertellen dat jullie allebei zijn komen opdagen, en dat het lesgeven heeft plaatsgevonden?" Kanon knikte. "Je student zal helemaal achterin de mediatheek zitten, op je te wachten. Zorg dat je er bent!" "Oke, arigatou*!" Kanon glimlachte en verliet de klas. Bou, die stond te wachten bij de deur, wandelde met hem terug naar zijn kluisje. "Ik veronderstel dat je me niet nodig hebt hier, en ik moet rennen, moet voor mijn moeder het avondeten klaarmaken. Hoop dat m'n moeder het niet erg vind als ik haar perongelijk vergiftig," grapte Bou, toen Kanon al zijn boeken die hij nodig had voor zijn huiswerk in zijn rugzak stopte en zacht lachte. "Lijkt me leuk," giegelde Kanon. "Zie je morgen, Bou," Kanon zwaaide toen Bou naar de hoofdingang holde. Hij had vandaag een broek gedragen, en zijn haar hing los over zijn schouders, wat achteruit waaide als Bou rende. Kanon glimlachte richting zijn vriend's rug, ritste zijn rugzak dicht en gooide zijn kluisje ook dicht. Hij gooide zijn rugzak op zijn rug, waarna hij beide armen door de banden stak, en begon richting de mediatheek te lopen, naar zijn eerste échte student. Toen hij naar binnen liep naar de achterzijde van de mediatheek, kon hij al een vaag figuur onderscheiden. Vanaf waar hij stond was het feguur nog een beetje onduidelijk maar al snel drong het goed tot hem door. Toen hij eindelijk in staat was om uit te vinden wie daar zat, stopte zijn hart even met kloppen. Kanon's ogen spreidde zich, duidelijk geschrokken. Hij was niet helemaal zeker waarom hij zo verrast was, hij had geluk dat niet alle twee de broers op hem zaten te wachten. Hij slikte even, boog zijn hoofd, en begon richting de tafel te lopen waar Miku aan zat. Kanon ging zitten, en Miku totaal negeerde, hoopte hij dat er ergens anders nog een tafel zou zijn met een NORMAAL persoon eraan, die op Kanon zat te wachten. Die was er niet. Hij was, tot zijn eigen ontzetting, op de juiste plaats. Hij draaide zich om en hield zijn blik vastgelijmd aan de eikenhouten tafel. Hij schoof zijn rugzak van zijn schouders en opende die onmiddelijk, waardoor het leek alsof hij geïnteresseerd was in de hinderlijk saaie inhoud ervan. Miku keek omlaag naar Kanon, die bang als een muis zijn boeken uit zijn tas haalde, ze op de grond liet vallen en weer oppakte. "Kanon.. ben jij mijn wiskunde bijles gever?" Vroeg Miku, een glimlach verscheen op zijn lippen. Kanon herkende de plagende toon in Miku's stem niet, hij merkte amper dat Miku iets vroeg, zijn gedachten schreeuwden zo hard tegen hem dat hij helemaal ní­ks meer hoorde. Niet dat hij zou hebben geantwoord, als hij hem alsnog gehoord had. Miku duwde met zijn hand tegen Kanon's schouder om aandacht te trekken. "Wil je naar me kijken?" Zei Miku, die naar Kanon's veel schattigere gezicht wou kijken. Die vraag had Kanon wel gehoord. De kleine duwtjes tegen zijn schouder van Miku's hand schudde hem wakker uit zijn gedachten terug de realiteit in. Kanon's gezicht werd rood, zijn hart klopte veel te hard. In Kanon's ogen was Miku veel te dicht bij hem. Hij wist niet hoe te reageren. Hij was nog aan het bedenken of hij op zou kijken of niet, ookal wist hij al damn zeker dat hij niet zou praten (niet dat hij dat kon). Hij was zich ervan bewust dat Miku nog aan het wachten was op een soort reactie van hem, wat Kanon alleen maar meer verlegen maakte. Miku reikte plotseling zijn hand uit naar Kanon, en tilde met zijn rechter wijsvinger zijn kin voorzichtig op. Voordat Kanon zich kon realiseren wat er gebeurde staarde zijn ogen recht in die van Miku. Zijn gezicht werd nog roder dan het al was. Voor een moment kon Kanon niet wegkijken, maar als een soort automatisme sloeg hij zijn ogen neer.Hij begon te trillen toen hij merkte dat Miku nog steeds naar hem zat te staren. Kanon zat met zijn ogen dicht, zijn kin rustend op de wijsvinger van Miku, maar naar een paar momenten werd het te veel. Hij schrok en draaide vlug zijn hoofd, zodat Miku zijn hand weer terugtrok, en keek vlug richting de ingang van de mediatheek, in plaats van naar Miku. Miku zat volledig verslagen naar Kanon te kijken en wist niet hoe hij Kanon zo ver kon krijgen niet bang voor hem te zijn. Kanon overwoog nu serieus om om gewoon op te staan en de mediatheek uit te lopen. "Dus, probleem nummer 24 op pagina 36. Ik kom er maar niet uit. Ik probeer zowat alles, maar elke keer is het verkeerd," zei Miku plotseling, tot Kanon verbazing. Kanon keek in de richting van Miku voor een moment, en zag Miku zitten met zijn neus in zijn wiskunde boek, een potlood in zijn ene hand en een open schrift in de andere. Kanon was iets met stomheid geslagen, maar opgelucht dat er werd gefocust op een ander iets en niet op hem zelf, en Kanon's wangen veranderden langzaam weer in zijn normale kleur. "Ach," zei Kanon rustig, nog steeds verbaasd. "G-goed, hoe je die moet doen is-" Kanon legde de som een klein beetje stotterend uit, maar slaagde er uiteindelijk in; Hij bleef een aantal problemen uitleggen net zo lang tot Miku het snapte. "He! Het klopt!! Dankje, Kanon," Zei Miku, en staarde naar zijn sommen. "Ja ... probeer nu die is," Kanon weesd op het volgende probleem in het boek en Miku begon dingen op te schrijven. Kanon voelde zich langzaam ontspannen en voelde zich wat meer op zijn gemak. Hij was nog altijd verlegen en bang, maar sprak nu een heel stuk harder dan eerst, en keek wat meer op naar Miku. Die kans liet Miku niet voorbij gaan en begon langzamerhand een gesprek met Kanon, die zonder te stotteren nu terug kon praten. De twee zaten een lange tijd te praten en te studeren, en tegen die tijd lachte Kanon zelfs zachtjes.

*Japans voor Dankjewel

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.