FanFic.nl

Shy Boy {old antic cafe fanfic}

Shy boy {8} ~ Hero's come back!!

Uit de hoek van zijn oog keek hij op de klok aan de muur. Het was half 6, en al behoorlijk leeg in de bibliotheek. De school zou binnenkort alweer sluiten. Kanon zuchtte een beetje en begon zijn boeken bij elkaar te zoeken en deed die in zijn rugzak, en stond alvast op om te vertrekken. "H-het is al laat," Zei Kanon en gebaarde naar het open raam, vanaf waar je de ondergaande zon kon zien. "We moeten gaan. Uhm ... g-goede sessie vandaag. I-k zie je Woensdag" Zei Kanon snel, hij voelde zich iets onhandig. Hij draaide zich om om te vertrekken en begon snel richting de deur te lopen. Maar, iets wat Miku zei liet hem vlak voor hij de deur uit ging stoppen en zich weer terugdraaien. "W-wat?" Riep Kanon uit, en probeerde zijn verlegen gevoelens uit zijn toon te houden. Miku stond op van de tafel, gooide zijn rugzak om zijn schouder en liep naar Bou. "Laat me je naar huis brengen, Kanon," herhaalde hij zachtjes. Kanon rode wangen kwamen - als een boomerang - weer terug, en hij richtte zijn blik op zijn voeten. "O-oh ... uhm ...N-nee, dathoeftniethoor ... ik kan mezelf wel naar huis brengen..." sprak Kanon verlegen, en nam een beetje meer afstand van Miku. "Nee, ik doe het wel. Plus, we zijn al laat, dat zei je zelf," Sprak Miku Kanon tegen. "M-maar je moet ook naar huis en-" Begon kanon, tot Miku ertussen kwam. "Ik weet de weg naar mijn huis gewoon prima, het is niet ver. het komt wel goed. Laten we gaan, Kanon," Miku begon te wandelen en Kanon moest er wel achteraan lopen. Hij wist niet wat hij moest zeggen en volgde sloffent. Verlegen hield hij zijn handen heel dicht bij hem. Toen ze buiten de school waren, stopte Miku even om op Kanon te wachten, die een heel dtuk verder achter hem liep. "Het is deze kant op," Vertelde Kanon toen hij Miku ingehaald had. Nog steeds boog hij zijn hoofd toen hij liep. Miku kon hem weer makkelijk bijhouden, erg snel liep hij nou ook weer niet. Kanon bloosde de hele weg terug naar zijn huis. Zijn stemming hield ze in stilte. Toen ze eindelijk aankwamen bij Kanon's huis, draaide Kanon zich om en boog beleeft naar Miku. "Arigatou Miku-san, om me naar huis te brengen," "Geen probleem," Zei miku, en glimlachte lief naar Kanon. Kanon keek op naar Miku's gezicht die opgelicht werd door oranje zonnestralen, en Kanon voelde vlinders in zijn buik kriebelen. Hij glimlachte verlegen terug. Hoe langer Kanon naar hem keek, hoe groter de vlinders in zijn buik werden. Hij haalde de voordeur van het slot af. Kanon liep langzaam zijn huis binnen. "He Kanon?" Zei Miku voordat Kanon de deur achter zich dicht sloot. Kanon keek vragend naar hem. "Je moet je contactlenzen houden, ze staan leuk." Kanon bloosde en klikte, en sloot toen eindelijk de deur. Hij schopte zijn schoenen uit en liep de badkamer in. Toen Kanon in zijn spiegel keek zag hij een licht rood gezicht met een glimlach op zijn lippen. Hij was in een goede bui en kon niet geloven dat het kwam door de persoon waar hij nog steeds zo bang voor was. Hij dacht na over die laatste glimlach van Miku, en bloosde weer bij de gedacht hoe schattig Miku wel niet was. Hij nam zijn contactlezen uit en zette zijn bril weer op, het koude metaal ervan kietelde op zijn huid. Hij deed ook alvast zijn pyjama aan, omdat hij dacht dat hij de rest van de avond nergens meer naartoe zou gaan. Zijn moeder was nog lang niet thuis. Vanwege haar nieuwe baan was ze niet vaak thuis. Ze kwam pas laat nadat hij al sliep thuis, en werd pas wakker als Kanon al naar school vertrokken was. Kanon boeide het niet echt dat hij haar niet vaak zag, hij zag het als meer privacy. Hij liep de keuken in en at de rest van de overgebleven noodles op, die hij de vorige dag gemaakt had. Zijn luiheid zorgde ervoor dat hij ze koud at, hij had geen zin ze eerst opnieuw te gaan koken. Kanon's blik richtte op de draadloze telefoon een de muur, en zette zijn kom met eetstokjes op het aanrecht. Zijn huiswerk was al gedaan dus hij had niks te doen. het was al kwart voor zeven en de zon was bijna onder. Hij pakte de telefoon van de haak en voerde Bou's nummer in, sprong daarna in een luie houding op de bang. Hij wachte terwijl het toestel luid overging. "Moshi-Moshi*" Hoorde hij Bou zeggen met een vrolijke toon in zijn stem, na de derde keer dat de telefoon over ging aan zijn kant. "Hey Bou-kun." "Oh, hey, Kanon. Hoe was het lesgeven?" Kanon bloosde. "H-het ging wel, niks bijzonders." "Oke, ben blij dat het goed ging. We geef je trouwens les?" Vroeg Bou nieuwsgierig. "Oh.. Uhm.." Kanon dacht na over wat hij zou zeggen; zou hij de echte naam vertellen, of niet? Hij dacht van niet, maar hij heeft nog nooit tegen Bou gelogen en hij wist dat hij slecht was in liegen. "I-ik ben haar naam vergeten. H-het was een meisje die ik nog n-nooit ontmoet heb." Kanon merkte nu dat hij alleen maar meer stotterde als hij loog. Hij hoopte zo erg dat Bou het niet merkte. Kanon was opgelucht toen Bou het inderdaad niet merkte. "Oh, cool," Zei Bou. "Oh! en Kanon, ik neem je deze week mee voor een ijsje, weet je nog die weddenschap?" Bou's stem was opgewekt en vrolijk. Kanon grinnikte. "Oke, kom dan maar gewoon eens langs na school als je niks te doen hebt, dna kunnen we gaan." "Oke! Maar Kanon, ik moet nu echt verder met mijn fucking huiswerk, het is nog steeds niet af." Kanon kon Bou's ogen bijna zien rollen, het beeld lag op zijn netvlies, en hij grinnikte zacht. "Okay, dag Bou, maar voor dat je weggaat..." Zei Kanon, een speelse glimlach verscheen op zijn lippen. "Dag Kanon... Oh, wat?" "Ik denk dat ik de contactlezen ga houden," Zei Kanon snel, lachend, en wachte op Bou's voorspellende reactie. "WAT?!" Riep Bou in pure verbazing, en Kanon wist dat Bou nu verward stond te kijken naar de telefoon. "See you later, Bou!" Zei Kanon nog sneller en klikte snel de telefoon terug op de haak. Precien op hetzelfde moment ging de telefoon weer, Kanon nam op. "Met Kanon?" "Ah, Kanon, je spreekt met Daisuki Ninyuu, van het ziekenhuis, aangenaam," Bou dacht na. "Hmm.. ja, wat is er, meneer?" De dokter kuchte eventjes, en schreeuwde wat naar de mensen achter hem, die blijkbaar druk bezig waren. "We bellen je vanwege je moeder, je moeder-" Hij wachte eventjes. "Je moeder- heeft een ongeluk gehad."

*Japans voor Hallo zeggen aan de telefoon; word niet gebruikt in real-life gesprekken, dat gebruiken ze meestal Yokoso of Konnichi wa.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.