FanFic.nl

Shy Boy {old antic cafe fanfic}

Shy boy {9} ~ Ice doll

"WAT?! HET ZIEKENHUIS? HOEZO? WAAROM? WANNEER? WAAR?!" Schreeuwde Kanon door de telefoon heen, zo hard dat de buren het wel konden horen. "Ja, we vonden het huistelefoon nummer in je moeders portemmonnee, ze had ons verteld dat haar zoon wel thuis zo zijn, voordat ze fl-" "WELK ZIEKENHUIS?!" Gilde Kanon, duidelijk geschrokken en overstuur. "Kyoto Medical Center." Kanon hing gelijk op, rende naar zijn kamer en kleedde zich om. Waarom moest zoiets nou weer gebeuren, en waarom nu? Gedachten spookten rond in zijn hoofd. Snel trok Kanon zijn schoenen aan en rende halsoverkop naar buiten, kwam erachter dat hij zijn portemmonnee en sleutels vergeten was en kon nog net op tijd de deur tegenhouden van dichtslaan.

...

Kanon rende naar binnen, de mensen staarden naar hem. Onderweg in de bus had Kanon Bou gebeld, om te vertellen wat er gebeurd was. Bou had tegen Kanon gezegt dat hij gelijk zou komen, maar Kanon had nee gezegt. Eigenlijk had dat toch geen zin, want Kanon wist wel zeker dat hij niet naar hem zou luisteren en toch zou komen. Kanon vroeg aan de balie waar zijn moeder lag, maar voordat hij zich kon omdraaien en weg kon lopen naar de zaal werd hij op zijn schouders getikt. "Ben jij Kanon-kun?" Vroeg een stem. Kanon keek om en zag een man staan, van ongeveer 26 jaar, met lang haar, getoupeerd waardoor het rechtovereind stond, met grijsblauwe, zwarte en blonde lokken. Zijn ogen waren met oogpotlood en eyeliner omlijnt. "Ik ben Daisuke Ninyuu. Volg mij maar, ik breng je wel naar de zaal, ik moet er toch heen om te kijken hoe het met je moeder is," Zei hij. Kanon knikte langzaam, en bleef maar naar hem staren. Hij zag er.. nogal apart uit. Hij kwam Kanon ook erg bekend voor, maar waarvan wist hij niet. Was hij niet van die ene band ... LuLu? Hij zal het eens vragen, straks. Hij liep achter hem aan, ze moesten eerst met de lift zeven verdiepingen omhoog, en daarna 2 hele lange gangen doorlopen, tot ze er eindelijk waren. Eigenlijk was het niet echt een zaal, meer gewoon een kamertje met twee bedden. "Lag ze niet in een zaal?" Vroeg Kanon. "Nee, daar komt ze morgen te liggen, in de middag. Als ze het tenminste nog haalt.." Kanon keek hem geschrokken aan. "Gaat ze... dood?" "We weten het niet, het gaat momenteel niet bepaald goed met haar, nee. Haar positie is erg instabiel en ze kan elk moment een fatale bloeding krijgen, ze heeft een vreselijke klap op haar hoofd gekregen waardoor een stuk van haar schedel is ingeslagen." Kanon keek geschrokken naar de gesloten duur voor hem. Durfde hij naar binnen te gaan? Hij haalde eens diep adem en wou toen naar binnen lopen, toen hij een stem achter hem hoorde roepen. "Kanon-chan! Kanonn!" Hij draaide zich om en zag wie het was; Bou. Hij kwam aanrennen, waardoor hij bijna een oud dametje ondersteboven liep. "Kanon-chan! Ik ben er! Heb je haar al gezien? Was het erg?" Kanon was stil en keek naar de deur. "Oh..." Bou pakte Kanon's hand vast, waardoor Kanon moest blozen. Bou deed de deur open, en stapte voor Kanon nieuwsgierig naar binnen. Daar lag ze, Kanon's moeder. Een infuus was bevestigd aan haar pols, er liepen twee buisjes uit haar neus naar een aantal apparaten ernaast, en ze had een kap voor haar mond, die ervoor zorgde dat ze niet stikte, omdat ze zelf niet kon ademen. Naast haar hoorden ze een apparaat irritant piepen, het was de hartslagmeter. Hij piepte al best langzaam; dat kon nooit veel goed betekenen. Kanon pakte een stoeltje en ging naast zijn moeder zitten, Bou deed hetzelfde. Bou pakte daarna weer geruisloos Kanon's hand vast, en schoof dicht tegen hem aan. Kanon liet zijn hoofd rusten tegen Bou's schouder, hij moest bijna huilen; zijn moeder lag daar in zo'n rare toestand, hij durfde nauwelijks naar haar te kijken. Uren zaten ze daar, niks zeggend, Bou has intussen Kanon's hand alweer los gelaten en Kanon stond bij het bed van zijn moeder, een beetje vaag voor zich uit te kijken. Plots hoorde we een oorverdovend gepiep, Kanon schrok zo erg dat hij bijna omviel. De piep stopte niet en gelijk kwamen er een aantal dokters aanrennen, allemaal dokters die wel wat weghadden van die Daisuke Ninyuu. Daisuke kwam naar ons toe. "Hey, jullie moeten nu weg! ga naar de wachtkamer, ik kom zo naar jullie toe," Riep hij tussen al het lawaai van het geroep van de andere dokters door. Het gebeurde allemaal zo snel; Spetters bloed tegen de muur, een gil, een aantal dokters die door de kamer renden, het keiharde piepende geluid dat alles overstemde. Bou nam Kanon bij de hand en loodste hem mee naar buiten, de deur klapte achter ze dicht. Ze namen plaats in de lege wachtkamer, nou ja, eigenlijk was het geen wachtkamer, gewoon een rijtje van drie stoeltjes naast elkaar met een tafeltje erbij, zo'n tien meter van het ongeval vandaan. Kanon zat in een shock voor zich uit te kijken. "Bou-kun..." Fluisterde Kanon. Bou legde zijn arm om Kanon's middel en trok hem naar zich toe, om hem te troosten. Kanon snikte, er rolde een paar traantjes over zijn wang. "Ze gaat dood he... Bou?" Bou deed niks. hij drukte zachtjes een kusje op het voorhoofd van Kanon, maar hij bloosde niet; hij merkte het nauwelijks. Er kwam iemand naast Kanon en Bou zitten en legde een hand op Kanon's schouder. "..Gaat het wel?" Vroeg een zachte jongensstem. Kanon keek op. Er zat een jongen naast hem, rood/zwart haar geverft, piercings over zijn hele gezicht en een spierwitte huid, hij zag er nogal moe uit. "Niet echt nee," Antwoorde Bou voor mij. "Wat is er gebeurd?" vroeg de jongen, zijn stem was nog steeds er zacht, niet dat dat zou veranderen. "Zijn moeder heeft een auto-ongeluk gehad en de dokters zijn nu bij haar.." De jongen gaf Kanon een klopje op zijn schouder, in poging om hem te troosten. "Wie ben jij eigenlijk?" Vroeg Bou nieuwsgierig en keek op naar de jongen. "Hitsugi, aangenaam," glimlachte de jongen. "Ik lig nu al twee maanden in het ziekenhuis, en ik mocht even lopen, toen zag ik jullie zitten en wou ik gewoon even weten wat er was." Bou knikte. "Wat is er dan gebeurd dat je al twee maanden in het ziekenhuis ligt?" "...Ik heb Kanker."

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.