FanFic.nl

Shy Boy {old antic cafe fanfic}

Shy Boy {10} ~ Dear my love...

Sneak quote: "Are you really that nervous around me, Kanon?"

"Kanon-kun!" Hoorde Bou iemand roepen, het was Daisuke. Hij kwam tegenover de drie jongens staan, en gebaarde dat Hitsugi even weg moest gaan. Daisuke ging op de plaats zitten waar Hitsugi net nog zat, en legde een arm om de schouder van Kanon. "Kanon-kun... Ik moet je iets vertellen... en je zult het niet leuk vinden," fluisterde hij. "Laat maar, ik snap het al," Snikte Kanon. "Ze is dood, hé?" Daisuke knikte. "Het spijt me.. dit had nooit mogen gebeurden.." Kanon keek stil voor zich uit, en negeerde alles wat er om hem heen gebeurde. dood...? Maar, dat kon toch niet waar zijn...? Waar moet ik dan gaan wonen? dacht hij. Zijn vader en moeder waren gescheiden toen Kanon 7 was, en zijn vader was toen naar Engeland verhuisd, en sindsdien hoorde hij niets meer van hem. Kanon had nu nergens om heen te gaan...
...
Kanon-kun! Riep een stem. Een hand schudde aan Kanon's schouder, waardoor hij wakker werd. Hij lag met zijn gezicht bovenop een boek, toen hij zijn hoofd draaide zag hij Bou's bezorgde gezicht naar hem kijken. "Gaat het nog wel? Je ziet bleek," Zei hij. "Ja, gaat, ben gewoon heel erg moe." De laatste paar dagen had Kanon alleen thuis gezeten, omdat zijn moeder er niet meer voor hem was. Al die dagen en nachten kon hij nauwelijks slapen, waardoor hij elke dag tijdens de les sliep, daardoor waren zijn cijfers ook dramatisch gezakt. "Kanon-kun, ga je mee? De bel is allang gegaan, hoor," Giegelde hij. Hij pakte Kanon bij zijn arm en wou hem mee trekken, maar Kanon bleef zitten. "Wacht dan op z'n minst even tot ik mijn boeken heb ingepakt!" Zuchtte Kanon. Eindelijk waren ze dan bij hun kluisjes, Kanon gooide de zijne open en Miku leunde tegen die van hem. "Kanon-kun, je moet vandaag bijles geven, toch?" Vroeg Bou. "J-ja inderdaad, daarna niks meer.." Bou glimlachte. "Oke Kanon, ik heb ook niks te doen, dus ik spreek je later." Bou huppelde weg. "Oke, doei!" Kanon kreeg nauwelijks de kans om nog doei te zeggen, maar gelukkig hoorde Bou het nog net, hij draaide zich om en zwaaide lief naar hem, draaide zich toen weer terug en begon weer aan zijn tocht naar huis. Kanon begon te lopen naar de mediatheek. Zijn hart begon bij elke stap harder te kloppen. Toen hij het hoekje om liep bij de mediatheek zag hij dat de deur dicht was, en Miku ertegenaan leunde. "Leraren vergadering," informeerde Miku, toen hij Kanon's vragende blik zag. "Oh," Zei Kanon, "Zullen we het dan buiten proberen?" Kanon liep met Miku achter zich aan naar buiten, maar toen hij buiten was waren er zoveel mensen die zo luid praatten dat hij zichzelf nauwelijks kon horen denken. Kanon draaide zich Nerveus om. "Hier kunnen we niet.. u-uhm.. ik denk niet dat er ergens een lokaal vrij is waar we kunnen..." Zei Kanon, hij bloosde een beetje. "Je hebt gelijk," Zei miku, met een plotselinge glimlach op zijn lippen. "Hey.. wat denk je van.. jouw huis?" "WAT?!" Riep Kanon, en keek ineens omhoog naar Miku's gezicht. "Het is niet ver van hier, en omdat het bij jou is, weet ik zeker dat het stil is. ik leef nog samen met 3 broertjes weet je, bij mij gaat het nooit lukken." Kanon voelde Miku's blik naar hem staren, en hij werd rood. Nu werd hij best bang, en voelde zich oncomfortabel, hij haatte aandacht. Hij wou gewoon dat hij niet al die aandacht kreeg, en keek naar beneden om Miku's blik te ontwijken. "O-okay..." Kanon's ogen werden wat groter toen hij dat zei, hij kon haast niet geloven dat dat woord uit zijn mond kwam. "Goed," Glimlachte hij, "loop maar voor me uit." "Uhm..i-ik..." Kanon wist niet wat hij moest doen, dus begon hij maar op weg te lopen naar zijn huis, terwijl hij een excuus bedacht om ertussenuit te knijpen. Toen hij zijn deur bereikte, had hij nog steeds geen goede smoes. "W-weet je z-zeker dat je het hier wilt doen want het h-hier doen is... i-ik bedoel..." probeerde Kanon. "Oh Kanon, rustig, ik zal je geen pijn doen," Zei miku. Kanon knikte verlegen, en haalde de deur van het slot af, en liep het huis binnen, met Miku achter hem aan. Hij deed de deur dicht en liep regelrecht naar zijn kamer, opende zijn deur en hoorde Miku achter hem lopen op het tapijt. Kanon had maar één bureautje in zijn kamer, en op dat moment was het helemaal vol met papier en andere rotzooi. "S-sumimasen, ik had geen bezoek verwacht," Hij keek naar zijn voeten, deed alsof die interessant waren. "Maakt niet uit, we kunnen hier wel werken," Zei Miku, en wees naar Kanon's twee-persoons bed, en Kanon schrok duidelijk. Kanon had even een momentje nodig om eens na te denken en de situatie tot zich te laten doordringen. "U-uhm.. I-ik-" "Maak je geen zorgen, Kanon, ik zei je al, ik zal je geen pijn doen, en ik zal je ook zeker niet verkrachten," Lachte hij, het was bedoeld als grapje maar daar merkte Kanon niet veel van. Kanon glimlachte nerveus en hij koelde een beetje af. De twee gingen op het bed zitten en pakten hun boeken. Kanon hield zichzelf en Miku bezig met wiskunde, en zorgde dat hij er zeker van was dat er genoeg was voor de twee om over te praten. Miku slaagde erin om een paar off-topic gesprekken te voeren met hem, en kreeg Kanon uiteindelijk aan het lachen, en Kanon voelde zich duidelijk meer comfortabel. Voor ongeveer twee uur lang zaten ze daar, en toen Miku begon te draaien en telkens begon te verzitten sprong Kanon ineens op en ging tegen de muur aan staan. Miku keek op van het probleem waar hij mee bezig was het op te lossen en keek naar Kanon, die daar maar een beetje stond, die gek werd van het de hele tijd zitten. Miku stond op en ging tegenover Kanon staan, waardoor ze elkaar nu aankeken. Kanon keek vlug naar beneden, naar zijn voeten. "Wat is er, Kanon?" Vroeg Miku bezorgd. "N-niks.. u-uhm.. i-ik.." Probeerde Kanon uit te leggen. "Ben je echt zo nerveus als je bij mij bent, Kanon?" Miku glimlachte dat lieve lachje van hem en streelde met zijn vingers zachtjes over Kanon's arm. "U-uhm..." Kanon huiverde, en Miku lachte speels. "Ik zei je al, ik zal je geen pijn doen..." Zei Miku, duwde met zijn heupen Kanon tegen de muur en leunde voorover om zijn lippen op die van Kanon te drukken. Kanon's ogen werden groot, en hij bevroor. Hij werd rood, en wist totaal niet wat hij moest doen. Miku's vingers streelden nog steeds over Kanon's arm, en zijn lippen smeekten Kanon om terug te kussen. Kanon was zo tegen de muur aan gedrukt dat hij niet kon bewegen. Hij wist dat als hij niks zou doen Miku waarschijnlijk de kus zou stoppen.. maar hij wist niet zeker of hij dat wel wou. KANON! Wat je ook doet! Kus hem niet terug! Je weet hoe slecht dat zal aflopen! nee! nee! NEE! Kanon's gedachten schreeuwden naar hem. Kanon's gevoelens luisterden niet, ze vertelden juist hoe goed het voelde. Miku's lippen voelden zo goed op die van Kanon dat hij wel terug moest kussen. Hij sloot zijn ogen en kuste hem terug. Die actie maakte Miku aan het glimlachen en duwde Kanon harder tegen de muur, en duwde zijn heupen tegen die van Kanon. Kanon kreunde en reageerde positief op alle pogingen van Miku op de kus dieper te maken. Miku liet zijn vingers over Kanon's lichaam glijden en begon Kanon in zijn nek te kussen. Kanon kreunde en duwde zijn hoofd terug in de muur waardoor Miku meer ruimte had. Miku had plezier van elke zucht en kreun die Kanon maakte en glimlachte. Kanon was nog nooit op deze manier gekust en wou dat het nooit meer zou stoppen. Hij wond zijn armen om Miku's nek en Miku begon Kanon weer op zijn lippen te kussen, en beet speels op zijn onderlip. Kanon voelde plotseling handen onder zijn shirt gaan. IJskoude vingertoppen die over zijn gladde buik streelden, maakten Kanon kreunen van plezier, en kreeg kippenvel. Miku gebruikte de kreun als een uitnodiging om zijn tong in Kanon's mond te laten glijden. “ahh...”� Kanon kreunde luid, Miku glimlachte en ging door met zijn spel.
“Hey! Kanon! Ik dacht dat je thuis zou zijn, de deur was open! Ik dacht dat ik je wel mee zou kunnen nemen voor je ijsje die je nog zou krijgen van me! Hoe vind je d-”� Bou's speelse stem vervaagde gelijk toen hij de scéne nog geen twee meter van hem af in zich opnam. Zijn beste vriend werd aangerand door iemand die hij zo erg haatte, en hij was ver van het idee alleen al om hem weg te duwen. Bou was niet zeker op wie hij meer pissed was. Kanon en Miku bevroren, gingen toen uit elkaar. Bou stond geschokt in de deurpost, met zijn hand nog steeds op de deurklink. Hij knipperde, sloot zijn mond, draaide zich om en rende het huis uit, met de deuren gooiend. Kanon staarde nog steeds naar de deur, hij wist hoe Bou zich voelde, en hij schaamde zich voor het feit dat hij niet eens aan Bou gedacht had. Zonder nog één enkele gedachte rende hij de kamer uit het huis uit de straat op, en riep Bou's naam heel hard. “BOU!!”� Riep hij nog een keer, zo hard als hij kon. Hij zag Bou's blonde haar in de wind wapperen, ongeveer 10 meter verderop. Hij rende zo snel als hij kon, en haalde Bou hijgend in. Kanon legde een hand op Bou's schouder om hem te laten stoppen.
...

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.