FanFic.nl

Highway to Hell

Seven.

Het is vroeg als ik gewekt word door een flinke knal en een plots heftig wiebelen van de bus. Aan de overkant van het gangpad slaakt Tom een scherpe kreet en aan de holle bonk te horen is hij nogal onvriendelijk uit zijn bed geschud.
‘Nadezh?’ geeuw ik slaperig.
‘Kijk niet naar mij, ik weet nergens van,’ komt het hol van onder mijn bed. Ik krab suf in mijn haar, zwaai mijn benen uit bed en ga net niet op het gezicht van mijn broer staan, die nog steeds uitgespreid op de vloer ligt.
‘Lig je lekker?’
‘Wat was dat?’ kreunt hij en krabbelt overeind.
‘Geen idee, maar we stoppen.’ De bus komt inderdaad schokkend tot stilstand en een vloekende, halfnaakte David met een gezicht vol scheerschuim slaat bijna de deur van de badkamer tegen mijn neus als ik mijn weg naar voren baan.
‘En je zal me wel weer niet geloven, maar ik heb er echt niks mee te maken,’ mompelt Nadezh terwijl ze langs de muur omlaag kruipt en zich gemakkelijk op mijn rug installeert, armen om mijn hals en benen rond mijn middel.
‘Kan je het me kwalijk nemen?’
‘Kop dicht.’

Klapband. Geweldig. Beide bussen staan op de pechstrook geparkeerd en wachten op de garagist die hier een uur geleden al had moeten zijn. Georg en Gustav zijn ook op, hebben zich uit hun bus gesleurd en liggen nu in die van ons mee films te kijken. Net als in de goeie ouwe tijd, toen we nog met één bus rondtrokken.
We zitten horrorfilms te kijken, en ik ben de enige die beseft dat we niet met vier maar met vijf zijn. Nadezh zit in kleermakerszit op de rugleuning en tikt ritmisch met haar knie tegen mijn achterhoofd.
‘Wil je daar alsjeblieft mee stoppen?’ sis ik haar toe.
‘Waarmee stoppen?’ vraagt Gustav zonder zijn ogen van het scherm af te halen.
‘Niets.’
‘Praat hij weer tegen zichzelf?’ vraagt Tom met een pesterige lach. ‘Ik zei toch dat hij gek is.’ Ik draai de dop weer op mijn nog halfvolle flesje cola en gooi het projectiel naar zijn hoofd. Ik mis met een halve meter en raak een nietsvermoedende Georg op zijn oor.
‘Auw! Klootzak, waar was dat goed voor?’
‘Was voor Tom bedoeld.’ Georg werpt een blik op Tom, dan op het flesje, en geeft hem er een flinke tik mee.
‘Auw, godver...’
‘Inderdaad, veel beter.’
‘Die zijn nog erger dan jij,’ grinnikt Nadezh.
‘Be nice,’ fluister ik terug.
‘Hij doet het weer!’ roept Gustav door de film heen.
‘Niet waar, ik...’
‘Bill, zwijg en kijk naar de dode mensen,’ maakt Georg er een einde aan. Ik doe er het zwijgen toe, maar niet zonder Nadezh nog even mijn evil eye te geven.
‘Ze denken dat je gek bent,’ giechelt ze in mijn oor. ‘Zou het helpen als zij drieën mij ook kunnen zien?’ Ik knik langzaam. Tom mag er dan aan de lopende band flauwe grappen over maken, hij is intussen toch behoorlijk bezorgd. En ik heb geen zin om aan een psychiater te gaan uitleggen dat mijn zogenaamde waanbeeld een echte klopgeest is.
‘Oké, maar dan wel op mijn manier.’ Wacht even, welke manier? Ik werp een voorzichtige blik over mijn schouder en zie een veelbetekenende grijns op haar gezicht. Mijn mondhoeken krullen ook omhoog. Dit wordt leuk.

De tv geeft plots sneeuw over de film heen. Het beeld vervaagt, blijft hangen en wordt plots testbeeld.
‘Wie zit er op de afstandsbediening?’ brult Tom met een mondvol chips.
‘Die ligt op tafel, er is iets mis met de tv.’ Georg slentert tot bij het toestel en geeft er een paar klappen tegen. Het beeld flikkert even, gaat dan terug naar grijs. ‘Kom op...’ gromt hij, reikt naar de achterkant om met de draden te morrelen, trekt plots zijn arm terug alsof hij zich gebrand heeft. Ik verbijt mijn lach, ik kan ongeveer raden wat hij gevoeld heeft.
‘Wat?’ vraagt Gustav. Georg schudt zijn hoofd, gluurt om het toestel heen.
‘Ik dacht dat ik... het voelde als een hand.’ Stilte.
‘Een hand?’ zegt Gustav rustig. Georg knikt, reikt opnieuw voorzichtig naar de kabel.
‘Heb jij van Bills cola gedronken? Want jullie doen even raar, dadelijk is het besmettelijk.’ Tom propt nog wat chips in zijn mond en Georg trekt zijn handen terug, geeft het scherm nog een paar tikken.
‘Het zullen de kabels wel geweest zijn, maar het... Holy shit!’ Dat laatste gilt hij en struikelt achteruit, valt op zijn achterste en staart met wijdopen ogen naar de tv. Gustav en Tom keken niet, maar ik heb gezien wat Georg zag. Een flits van Nadezh in het scherm.
‘Ben ik… de enige die dat gezien heeft?’ vraagt hij, zijn stem iets hoger.
‘Wat gezien?’ doe ik onschuldig. Gustav en Tom kijken verstrooid op en Georg staart nog steeds naar het ‘behekste toestel’. Ik knipoog stiekem naar het scherm.
‘Ik weet niet wat het met jullie is, maar ik ga naar het toilet. Wil iemand die tv weer aan de praat brengen?’ Tom hijst zich uit de zetel en sloft langs een nog steeds angstig kijkende bassist heen naar de badkamer. Georg kruipt weer op zijn plek, zo ver mogelijk bij de tv vandaan, die plots weer normale horrorbeelden uitzendt. Ik tel in gedachten de seconden nadat ik het slot van de badkamer hoor klikken. Bij twaalf hoor ik een schreeuw.
‘Godverdomme!’ De badkamerdeur vliegt open en ik wip meteen op mijn voeten en steek mijn hoofd om de hoek om het spektakel niet te missen. Tom komt aanrennen, struikelend over zijn half opgetrokken broek en ik kom tot de amusante ontdekking dat hij die roze hartjesboxer nog steeds draagt.
‘Wat is het vandaag met jullie allemaal?’ roept Gustav uit.
‘Er zat iets in het toilet. Vraag me niet wat, maar er zat iets,’ mompelt Tom, nog steeds trillend, en even voel ik medelijden.
‘Oké, geen Redbull meer voor jou,’ kondigt Gustav aan, grijpt alle blikjes van tafel en loopt ermee naar de gootsteen in de kookhoek. De restjes verdwijnen in de afvoer. Dan stopt hij middenin een beweging, fronst en gluurt wat dieper in de afvoer.
‘Jongens, kom eens kijken?’ De ernst in zijn stem lokt ons allemaal dichterbij.
‘Wat?’ vraagt Georg nerveus. Gustav wijst naar beneden.
‘Ligt het aan mij, of zien jullie dat ook?’ We buigen ons alle vier over de gootsteen en gluren in de donkere ronde opening. Er blinkt iets, iets dat lijkt op...
‘Zijn dat ogen?’ vraagt Tom zacht. Op dat moment rammelt de afvoer en lijken de ogen plots dichterbij te komen. Georg springt achteruit, Tom geeft een gil, en Gustav ramt de dop met al zijn kracht in de afvoer. Een gorgelend geluid, en dan is het weer stil. Inwendig stik ik van het lachen.
‘Genoeg horrorfilms,’ zegt Tom met een bibberend stemmetje. ‘Wie gaat er mee ganzenborden?’

Ganzenborden dus. En aangezien ik de enige ben die zich op het spel concentreert in plaats van nerveus de omgeving in de gaten te houden, merkt niemand het als ik af en toe mijn beurt niet oversla zoals het hoort. Tom gooit zeven.
‘Tom zit in de put!’ roep ik en plant zijn pionnetje enthousiast op het vakje.
‘Alweer?’ blaast hij en schuift de dobbelstenen narrig door naar mij.
‘Het is aan Gustav, Bill moet nog steeds één beurt overslaan,’ fluistert de stem van Nadezh. Georg gooit bijna het bord van tafel van het schrikken.
‘Zeg me alsjeblieft dat jullie dat ook gehoord hebben,’ sist een lijkbleke Tom. Ik werp stiekem een kwade blik omhoog, naar de klikspaan die tegen het plafond kleeft. Ze komt zacht als een kat op haar voeten neer naast de tafel en plukt de pion van Georg van het bord, verschuift hem doelloos over het bord.
‘What the...’ begint Gustav, maar dan neemt Nadezh, die blijkbaar weer onzichtbaar is voor hen, de dobbelstenen van tafel en mikt ze allebei tegen zijn voorhoofd, graait vervolgens de pet van Toms hoofd en danst door de woonkamer terwijl ze het ding boven haar hoofd rondzwaait. Tenminste, dat is wat ik zie, de andere drie zien alleen een vliegende pet.
‘M-misschien moeten we even naar buiten,’ piept Georg. Ze springen alle drie overeind en rennen naar de deur, maar Nadezh is hen voor, snelt als een spin langs de muur en draait het slot om.
‘De deur zit dicht.’ Gustav geeft er een trap tegen, maar geen resultaat. Ik zit nog steeds aan tafel en kan mijn grijns nu echt niet meer tegenhouden.
Oké, geen paniek, geen paniek…’ mompelt Tom en schuift weer aan tafel, de andere twee volgen hem, nog steeds rondspeurend. Op dat moment gaat het licht uit en schuiven alle gordijnen dicht.
‘Paniek!’ jammert Tom. Het licht gaat aan, maar slechts een klein beetje, alsof iemand een dimmer omhoog draait. Ik zie Nadezh voor onze tafel staan, pet van Tom in haar handen. Ze zet het hoofddeksel weer op zijn plaats, knipoogt naar mij en knijpt even haar ogen dicht. Voor mij verandert er niets, maar voor de andere drie lijkt het alsof ze uit het niets verschijnt.
‘Boe.’
‘Aaaaahh!’ Toms schreeuw echoot door de hele bus.
‘What the fuck! Wat is dí t!’ gilt Georg en krabbelt zo ver mogelijk bij haar vandaan. Gustav maakt geen geluid, hij reikt alleen in een reflex naar het ganzenbord en slingert het naar haar hoofd. Ze ontwijkt het en grijnst haar scherpe tanden bloot. Niet het meest geruststellende zicht.
‘Kalm aan,’ grinnik ik als Nadezh op de tafel klimt en ze alle drie achteruit deinzen. ‘Dit is Nadezh. Ze is een klopgeest.’ Verbijsterde blikken schieten heen en weer tussen mij en het griezeltje dat nu rustig bovenop tafel zit te neuriën.
‘Oké,’ mompelt Gustav. ‘Tekst en uitleg graag, nu meteen.’

‘Een klopgeest?’ vraagt Tom voor wat intussen de zeventiende keer moet zijn.
‘Jij bent een beetje traag, niet?’ vraagt Nadezh met haar hoofd onschuldig opzij gekanteld. Ze heeft haar hele verhaal uit de doeken gedaan, en hoewel de drie nog steeds een beetje bleekjes zien, krimpen ze niet meer ineen bij elke beweging.
‘Ik weet niet wat ik hiervan denk,’ mompelt Georg. ‘Ik weet wel dat ik van deze bus af ga en in mijn bed kruip, misschien is het allemaal maar een droom.’ En met die woorden klimt hij over Tom heen, werpt een halve blik op Nadezh, mompelt ‘Leuk je ontmoet te hebben’ en gooit de deur wijd open. Een streep licht valt naar binnen. Gustav zucht diep en gaat ook staan.
‘Ik kan niet geloven dat ik dit zeg, maar ik ben het eens met Georg. Even laten bezinken.’ En ook hij klimt naar buiten en verdwijnt richting zijn eigen bus. Een paar tellen later komt David binnenwandelen en kondigt aan dat we klaar zijn om verder te rijden.
De bus trekt op. Tom, Nadezh en ik verdwijnen naar de slaapcompartimenten. Tom zegt niets, bekijkt Nadezh met een blik die het midden houdt tussen nieuwsgierigheid en angst, kruip in zijn bed en trekt de gordijnen eromheen dicht. Ik volg zijn voorbeeld en Nadezh wipt meteen achter me aan.
‘Klein momentje,’ fluistert ze en glijdt in het paneel achter mijn hoofd. Ik hoor haar rommelen, en plots maakt het surround system van de hele bus een krakend geluid. Highway to Hell van AC/DC knalt door de boxen en ik hoor geschrokken gillen van de nietsvermoedende crew voorin.
‘Bill!’ brult Tom gedempt met zijn hoofd onder de dekens. ‘Zorg dat ze het uit zet!’ Ik schater en grijp de witte hand die door het paneel piept, trek een licht bestofte klopgeest op mijn schoot.
‘Ik hou van dat liedje,’ mompelt ze en nestelt zich op mijn borst, spinnend als een kat. Ik aai over haar haren en zing mee, terwijl de bus verder over de snelweg raast.

Peoples, niet uitfreaken plz! Dit verhaal ben ik eigenlijk begonnen als cadeautje voor Nadezhda, maar het is om één of andere reden immens populair geworden. Gevolg, ik had een verhaal van zeven stukken in mijn hoofd en dat is nu af, maar door de grote vraag krijg ik stiekem wel zin om een vervolg te schrijven.
Dus, om het kort te houden, er komt een Seizoen 2, maar het zal nog niet voor meteen zijn, aangezien ik éindelijk weer al mijn series kan bewerken (feestje) en ik dus lekker veel actieve verhalen heb.
Lots of love,
Dorien.

Reacties: