FanFic.nl

You're the best thing that ever happened to me.

You're the best thing that ever happened to me. -1-

’s Avonds wanneer pap thuiskwam, was ik klaar. Klaar met al dat kuisen. Hij zei niets. Hij deed niets. Hij deed enkel alsof ik lucht was. Ja. Dat deed hij. Maar ik mocht al blij zijn dat hij er niet slecht gezind uitzag. Hij had een grimas op zijn gezicht en liep zo door, de trap op. Ik hoorde hem de badkamer binnengaan. Je kon het eigenlijk niet echt een badkamer noemen. Er stond enkel een wasbak en een toilet, die er helemaal proper uitzagen - aangezien ik ze net helemaal had geboend. Pap werkte in een fabriek. Hij kwam ’s avonds zo zwart als iets thuis en waste zich daarom helemaal. Ik mocht me maar twee keer in de week wassen. Je kunt dus zeggen dat ik niet bepaald hygiënisch leef.

Zo ging het altijd. Ik werd ronduit genegeert. Maar eerlijk, zo erg vond ik het niet. In tegendeel zelfs. In het weekend was mam thuis, maar lag ze óf in haar bed óf ze zat aan tafel te lezen in de krant van gisteren -die de buren altijd wegsmeten- op zoek naar een betere job voor pap. Zij had vrede gesloten met haar job. Ze werd goed betaald, kreeg daar onderdak en eten. Natuurlijk was haar werk niet bepaald het leukste wat je kon wensen, maar er was gewoon niets beters of niets anders.

Op een dag was ik het beu. Ik kon het gewoon niet meer. Altijd hun slaafje spelen. Nooit eens iets anders mogen doen, dan kuisen. Het was middag en ik had net een boterham weten te verkrijgen. Soms kreeg ik wat te eten van de buren. Die bekommerden zich wel om me, mijn ouders niet. De buren hadden het heel wat beter dan wij. Een lagere middenklasse, dus een boterham kon er bij hun wel af. Nadat ik de boterham had opgegeten, ging ik naar mijn kamer. Ik stak alles wat ik had in mijn versleten rugzak. Veel had ik niet. Nog twee andere kledingstukken, een pen en een foto van mij, mijn ouders en mijn oudere zus. Ze was toen twaalf en ik vier. Toen kon ik nog niet nadenken over de slechte dingen in de wereld. Ik dacht enkel aan eten, slapen en mama. Ja. Toen kon je nog eens lachen zonder dat men vroeg waarom je lachtte. Ik lachte nog even. Ik was altijd een brave baby. Ik huilde nooit, of toch amper. ’s Nachts hoorde je me niet en ik was nog redelijk zindelijk.

Ik liep de trap af, nam de rest van het brood dat er nog was mee en ging het huis uit. Zonder om te kijken, liep ik de straat uit. Nooit hebben ze me teruggezien. Nooit heb ik ook maar de indruk gehad dat ze me misten. Nu ja, het enige wat ze nu zelf moeten doen is kuisen. Dat ze zelf hun afwas maar doen.

Ik belandde bij een stel daklozen. Ze hebben me nooit willen verkrachten misbruiken en daar ben ik hun heel dankbaar voor. Het enige wat ze wouden was, dat ik mijn brood met hun deelde en zwoer hun nooit te verlaten. Dat ik mee zou zoeken achter eten en het met hen zou delen. De zwervers waren misschien wel meer dan vier keer zo oud als ik, maar er ontstond een hechte vriendschap. Ze waren met z'n drieën: Jos, Leo en de Juul. Met Juul kwam ik het best overeen. Hij was grappig en leerde me alles over stelen en eten vinden. Natuurlijk is het niet mooi van te stelen, maar we moesten het wel doen om te overleven. En wat is voor een gewone mens nu vijftig euro? Niets toch?

Het begon met eten zoeken in vuilbakken en bedelen. Aangezien ik nog jong was, kon ik redelijk wat geld bijeen krijgen. De mensen vonden het zielig dat zo een klein meisje op straat leefde, dus gaven ze vaak redelijk wat geld. Natuurlijk dat ik dat dan moest delen, maar dat deed ik maar al te graag. Het spijtige aan Juul was, dat hij een enorme dronkelap was. Hij kocht altijd drank met het geld dat ik verdiende. Hij wist wel dat het niet verstandig was, maar hij deed het gewoon. Juul was echt een wijze man. Later leerde hij me hoe ik geldbeugels kon stelen. Hij zei dat ik het enkel moest doen op plaatsen waar veel mensen waren en dat je altijd met twee moest zijn. Ik heb echt veel van hem geleerd. Maar het kon niet altijd goed gaan.

Reacties: