Hoofdcategorieën
Home » Overige » Schrijfwedstrijd-stuff » 'Ik probeer hier iets illegaals te doen, ja?'
Schrijfwedstrijd-stuff
'Ik probeer hier iets illegaals te doen, ja?'
Katelijne stond op de hoek van de straat - nee, sorry - Kat stond op de hoek van de straat. Je zou het niet overleven als je Kat in haar bijzijn Katelijne noemde. Maar goed - Kat stond dus op de hoek van de straat. Ze rommelde wat in haar rugzak en haalde er een oude, verfrommelde plattegrond van Parijs uit. Nonchalant leunde Kat tegen de muur en vouwde ze de kaart open. De gebouwen waar ze al vanaf gesprongen was met rode stift weggekrast. De Arc de Triomphe bijvoorbeeld, waarbij ze in een boom was beland, of de Notre Dame, waar ze achterna gezeten werd door een woedende priester en haar pols had gekneusd. Kat grinnikte bij de gedachte aan het gezicht van de priester, terwijl hij haar uitschold voor ‘Duivels kind!’. Het enige gebouwd dat hoog genoeg was om vanaf te springen en dat nog niet doorgekrast was, was de Eiffeltoren. Die had ze voor het laatst bewaard, als toetje. Snel zocht Kat de kaart af naar de ‘Rue de Lübeck’, en stippelde de de kortste route naar de Eiffeltoren uit; de ‘Avenue Albert de Mun’ uitlopen en dan bij ‘Pont d’léna’ de Siene over. Kat stopte de kaart weer in haar rugzak en controleerde of ze haar vliegtickets nog bij zich had. Die waren essentieel omdat ze na de sprong, wist ze uit ervaring, zo snel mogelijk het land uit moest. Als ze van de Arc de Triomphe sprong was dat nog niet zo’n probleem, maar de Eiffeltoren…*
Kat zuchtte. De zon stond al laag, en ze wou graag voor het donker springen, dus liep ze snel naar de andere hoek van de straat.
Ongeveer halverwege de ‘Avenue de New York’ stond een kraampje dat wafels verkocht. Kat, verslaafd aan wafels als ze was, kon het niet laten en zette har tas op de grond om een wafel te kopen. Ze hoopte maar dat de touwtjes van haar parachute niet door de war raakten.
‘Bonjour monsieur, est-ce que je -’
Een motor kwam met een noodgang aanrijden en Kat staakte haar pogingen om zich verstaanbaar te maken. Plotseling kwam er uit de andere richting een vrachtwagen aanrijden en de motor zwenkte naar links, de stoep op. Hij reed recht op haar tas af - en Kat dook ervoor. Een halve meter voor haar kwam de motor piepend tot stilstand. Verbaasd en geschrokken zette de berijder zijn helm af.
‘Sorry - ik - is alles goed?’ mompelde hij in het Frans en zijn blauwe ogen keken haar bezorgd aan.
‘Sukkel! Idioot! Je hebt bijna een parachute gemold!’ schreeuwde Kat, ook in het Frans, ‘Weet je wel hoe duur die zijn?’
‘Eh -’
De jongen was duidelijk uit het veld geslagen. Kat krabbelde snel overeind, mompelde een scheldwoord en legde een twee euro muntje op de toonbank.
‘Bonjour,’ mompelde de jongen en hij startte zijn motor. Een tel later was hij weg.
Even later was ook Kat weer op pad, met bijna overreden rugzak en een wafel met poedersuiker. Ze kon de Eiffeltoren vanaf de ‘Pont d’léna’ al zien, en kon het niet laten om te glimlachen. Kat ging iets sneller lopen. Daar was ze dan. De Eiffeltoren. Bewonderend keek ze omhoog. Wacht maar, dacht ze, wacht maar tot ik straks boven ben en naar beneden kijk. Ze dacht aan de jongen die bijna haar tas had overreden. Op de een of andere manier kon ze hem niet uit haar hoofd zetten. Ze keek even bij welke voet van de toren de rij het kortst was. Niet dat ze in de rij zou gaan staan. Wat ze deed was toch al illegaal, en Kat was niet van plan te gaan betalen. Ze koos voor de meest zuidelijke voet en liep er rustig heen. Onderweg herkende ze de motor van de jongen - nee, dat kon niet, ze verbeelde het zich gewoon. Kat zuchtte diep en begon langs de rij heen te rennen. De bewaker hield haar tegen.
‘Monsieur, mon petit frère est dedans!’ schreeuwde Kat zogenaamd hysterisch en de man liet haar verbaasd binnen. Het was een oude truc, maar het werkte altijd. Snel rende ze de trap op, tot de man haar niet meer zou kunnen zien. Rustig liep ze verder naar boven, tot de eerste verdieping. Er was een lift, maar daar stond een hele lange rij voor. Kat zuchtte. De trap dan maar. Snel vervolgde ze haar tocht naar boven. De tweede verdieping, waar je ook naar buiten kon gaan. Verder dan dit mochten bezoekers niet komen. Pech dan. Er was nog een trappetje omhoog, met een afzettin ervoor. Snel stapte Kat eroverheen en begon ze de trap met twee treden tegelijk op te rennen; iemand volgde haar. Kat vloog haast door de bocht en rende nog sneller het krakende wenteltrappetje op. Nerveus keek ze achterom. Haar achtervolger was nu bij de bocht waar Kat bijna was gevallen. Kat sprong de laatste vijf treden naar een klein plateau waar een houten bakje stond en schoof het zo snel mogelijk voor de trap, maar de jongen sprong eroverheen. Plotseling herkende Kat hem. Het was de jongen die haar tas bijna had overreden. Hij rende nu naast haar op de trap.
‘Wat moet jij hier?’ riep hij haar toe.
‘Niets, rot op!’
‘Nee.’
‘Ga weg! Ik probeer hier iets illegaals te doen, ja?’
Maar de jongen bleef naast haar rennen.
‘Hoe heet je eigenlijk?’ vroeg Kat, maar meteen besefte ze dat ze dat niet had moeten vragen. Te aardig. Straks zou hij nog denken dat ze hem leuk vond.
‘Loki**.’
‘Fijn. Rot nu maar op,’ zei Kat en ze duwde hem met haar elleboog naar achter. Hij viel. Kat voelde zich op een rare manier schuldig en hoopte maar dat hem niets zou overkomen. Kat keek door de ijzeren toren naar buiten. De top was niet ver meer. Kat kreeg steken in haar zij. En pijn aan haar enkel, maar ze bleef door rennen. Aan het einde van de trap was een deur, zag Kat. Nog tien treden, nog zes, nog twee… Kat stormde door de deur heen. Er waren een heleboel panelen met knopjes, er was een deur naar buiten en - en een bewaker. Zo snel als ze kon rende Kat naar de deur en ging erdoor. Ze stond buiten. Er was een hek, maar dat was niet groot. Snel klom Kat het laatste stukje van de toren omhoog***. Ze trok zich op zodat ze over de top heen kon kijken en snakte naar adem. Kat keek recht in het gezicht van Loki. Haar hart bonkte in haar keel. Loki’s gezicht was ongeveer op dezelfde hoogte als dat van Kat. Stilte. De zon was nu bijna onder en er waren vlagen van viool muziek uit een duur restaurant beneden te horen, door de wind die om Kat’s oren floot heen.
‘Eh -’
‘Zeg maar niets.’
En zonder iets gepland te hebben, terwijl de laatste zonnestralen op de toren schenen, zoenden ze elkaar.
Na wel een eeuwigheid, leek het, hoorde Kat iemand iets door een luidspreker roepen. Daarna, alsof haar oren nu pas begonnen te werken, hoorde ze een helikopter. Verbaasd keek ze om.
Er was ook een helikopter. En er was ook iemand die iets door een luidspreker riep.
‘Ik beveel jullie onmiddellijk de toren te verlaten! En wel nu!’ schreeuwde de man, en Kat zag dat het politie was.
‘De toren verlaten?’ zei Loki grijnzend, ‘Wat u wilt.’
Hij greep haar hand en samen sprongen ze de diepte in.
The End.
*In dit verhaal ga ik ervan uit dat BASE jumpen in Frankrijk verboden is.
**Google even op ‘Loki’ en je zult zien dat ik iets heb met Scandinavië.
***Ik heb geen idee of dit wel mogelijk is.
alle fouten zijn nu - hopelijk - verbeterd. als je nog iets fouts ziet, zeg het dan even, aub.
Reacties:
Leuk! Alleen Siene = Seine.
De titel is ook wel grappig ja, past bij het verhaal.
omg.. goed goed goed.. cool
yeah...,
echt goed man..., vrouw ook goed
mens nog beter,OMG ZOENEN OP DE EFFELTOREN DAT WIL IK OOK!!!!!!
truuk --> truc.
Vloot --> floot
hmm.
suupercool
ik hou van loki.
lokilokiloki.
ik heb al 4 boeken over hem gelezen
Loooooveit.
Jou, Dit verhaal, Loki.
LALALOVE.
Supervett<3
x