FanFic.nl

Zwart gat

Abortus of niet?

Nick is langs me komen zitten, maar ik negeer hem. De tranen blijven als watervallen over mijn wangen stromen.
"Hoe komt het dat je zo van slag bent?" vraagt hij voorzichtig. Ik blijf star voor me uitstaren en Nick weet zich geen houding te nemen.
"Je wist toch al wat je ging doen", probeert hij nog een keer. Ik breek en ga tegen hem aanliggen.
"Ik weet dat ik al wist wat ik ging doen", snotter ik. "Maar nu het zover is, kan ik het niet."
"Je bedoelt nu je zeker weet dat je zwanger bent", vult hij aan en ik knik mijn hoofd.
"Ik krijg het precies niet over mijn hart omdat klein kwetsbaar dingetje te laten doden", huil ik verder.
"Wil je het dan zelf opvoeden?" vraagt Nick.
"Ik weet het niet, laat me even rustig nadenken", fluister ik. Ik blijf een tijdje op zijn schouder liggen en ik voel zijn vingers zachtjes door mijn haren woelen, ik vind het heerlijk. Na een uur stil op zijn schouder zitten, begint het te regenen en vluchten we terug naar huis. Nick komt nog even bij mij schuilen en we lopen samen naar mijn kamer.Eigenlijk is het de kamer van Elody, maar ik slaap er nu ook in, dus ... Elody kijkt verbaasd op wanneer we binnenstormen.
"En en en?" vraagt ze ongeduldig.
"Ik ben inderdaad zwanger", zeg ik en daar komen de tranen weer. Elody merkt het, staat op en omhelst me. Nick staat er wat onbeholpen bij, maar dat kan me nu niet schelen, want IK ben diegene die zwanger is en niet Nick of Elody. Wanneer Elody me loslaat vraagt ze wat ik met het kind zal doen.
"Ik weet het niet", zeg ik wat onbeholpen.
"Het is echt beter dat je het wegdoet", antwoordt ze. "Anders krijg je er alleen maar problemen mee."
"Ik weet dat gelijk hebt," zeg ik, "maar ik krijg het niet over mijn hart."
"Je zal even moeten doorbijten", zegt ze.
"Wat zeg jij nu!" roept Nick opeens. "Het is absoluut geen kwestie van 'even' doorbijten. We hebben het hier wel over een kind hé, een levend wezen."
"Oké, sorry", zegt Elody geschrokken van zijn uitbarsting.
"We doen helemaal niets tot dat Esther beslist heeft wat ze echt wil", antwoordt hij.
"Oké, goed dan", zegt ze.
"Bedankt", zeg ik.
"Het is niks", zegt Nick en hij geeft me een kus.
"Moet dat nu echt waar ik bij ben?" vraagt Anouk lachend.
"Sorry", antwoorden we in koor en we schieten allemaal in de lach. Twee uur later vertrekt Nick en ik probeer me op mijn huiswerk te concentreren ( niet dat dat lukt, want mijn gedachten dwalen steeds af naar rarara wie zou het zijnWink ) Maar wanneeer ik aan Nick denk, moet ik ook denken aan de baby in mijn buik en tegen de avond staat mijn besluit vast: ik laat het wegnemen. Elody zegt dat het een verstandige keuze is, maar bij een baby denk je niet met je verstand, maar met je hart. De volgende morgen ben ik nog misselijker dan de dag ervoor. Eldoy zegt dat ik beter kan thuisblijven, maar dat zie ik niet zitten. Pas wanneer ik weer naar het toilet moet lopen, beslis ik om toch maar thuis te blijven. De rest van de ochtend blijf ik maar overgeven en tegen de middag gaat het gelukkig al wat beter. Toch blijf ik me mottig voelen. Tegen de middag gaat opeens de bel en ik slenter naar de deur. Het is Nick die gekomen is, hij wil een kus geven, maar ik duw hem terug weg. Hij kijkt me niet-begrijpend aan.
"Ik heb net nog moeten overgeven en ik weet niet of je dat wil proeven", verduidelijk ik.
"Ah, dan is het goed", lacht hij. We gaan in de zetel zitten en we kijken elkaar een poosje aan.
"Zou jij met me mee willen gaan als ik aan de abortuskliniek ga?" vraag ik hem. Nick kijkt me overdonderd aan en zegt:"Ben je echt zeker?"
"Ja ik ben echt zeker", antwoord ik.
"Euhm, ik weet niet", zegt hij.
"Hoe? Je weet het niet?" vraag ik. Opeens begint hij te lachen.
"Natuurlijk wil ik meegaan", zegt hij. Ik glimlach en ga naast hem in de zetel liggen.

Reacties: