FanFic.nl

Spread my wings

The story of a butterfly. [17]

Zonder er verder bij na te denken ruk ik het raam open en ren in mijn topje en shortje naar de rand van het balkon.
‘Bill! Wacht!’ Geen antwoord, ik zie hem niet eens meer. Ik kruip over de reling en klim zo snel als ik kan langs het rek naar beneden. Het grint van het tuinpad prikt in mijn voetzolen als ik in het pikdonker wegren. De rozenstruiken werpen nachtmerrieachtige schaduwen op de grond wanneer het maanlicht door de wolken schemert.
‘Bill!’ Het grint gaat over in gras, nat gras dat het geluid van voetstappen dempt. Ik zie iets bewegen recht voor me, een gedaante verdwijnt achter de Japanse kerselaar. Ik ren er achteraan, vloek als ik in iets scherps trap. Pas als ik op drie meter genaderd ben, draait hij zich om. Er staan tranen in zijn ogen.
‘Wat?’
‘Laat me het uitleggen,’ smeek ik, en God, ik haat het om te klinken als een slechte dramafilm.
‘Uitleggen waarom je mij keer op keer bezweert dat je Detlev Helwig haat, terwijl jij daarnet toch duidelijk bovenop hem lag en het er niet uitzag alsof je het erg vond dat hij aan je lijf zat?’ Hoewel de tranen nog steeds natglimmend op zijn wangen staan, is zijn stem duidelijk. ‘Calli, als Detlev dan toch je hart veroverd heeft, zeg het dan gewoon en dan verdwijn ik uit je leven. Ik hou van je, maar jij voelt duidelijk niet hetzelfde voor mij. Ik vraag me alleen af waarom je spelletjes met me speelde. Jij noemde Detlev ziek, maar het ziet er naar uit dat jij de leugenaar bent. Ik ben erin getrapt, ik geef het toe. Ik dacht dat dit kon werken, dat jij van me hield zoals ik van jou. Ik geloofde echt dat ik een ander meisje zag onder dat masker van Skitt. Maar nu blijkt dat je niets anders bent dan een leugenaar.’
‘Bill, nee... Ik voel niets voor Detlev, dat heb ik je al uitgelegd. Hij maakt me gek maar ik haat het, ik kan er niks tegen doen! Geloof me, hij betekent niks voor me.’
‘En wat beteken ik dan?’ Hij grijpt me bij mijn schouders en kijkt me aan, wanhoop in zijn ogen. ‘Zeg het, Calli. Zeg dat je van me houdt en ik neem je mee hier vandaan, naar waar je maar wilt. Ik wil je geloven, ik wil elke kans grijpen om bij jou te zijn. Zo gek ben ik op jou, ik ben een idioot maar ik wil je niet verliezen. Zeg het, en ik zal je geloven.’ Ik wil huilen maar ik kan niet. God, ik kan het gewoon niet. De tranen willen niet naar buiten. Ik heb mezelf zo lang verboden om kwetsbaar te zijn, en nu kan ik het niet meer. Nu het moet, nu alles er van af hangt, komen de tranen niet. Ik open mijn mond, ik wil het zeggen, maar mijn keel zit dicht, verstikt. Ik durf het niet. Houden van? Mijn verdediging laten zakken? Het idee alleen al maakt dat ik me wil verstoppen en slapen tot de wereld vergaan is, tot iedereen me met rust laat. Ik kan het niet zeggen. Ik ben bang. Bill laat zijn hoofd hangen.
‘In dat geval... dat zwijgen zegt genoeg. Het was leuk je gekend te hebben, Calliope Reimann.’
‘Bill, alsjeblieft! Laat me niet alleen met hem!’ Mijn knieën knikken, ik val in het gras en grijp me uit alle macht vast aan zijn benen. ‘Ik zweer het je, dit is een vergissing. Ik wil het echt zeggen maar ik kan het nog niet. Alsjeblieft, geef me de tijd, ik beloof je...’
‘Hoe wil je dat ik jou nog tijd geef? Hoe wil je dat ik samen blijf met een meisje zoals jij, die blijkbaar zelfs door iemand die ze beweert te haten in bed kan worden gelokt? Het spijt me, Calli, maar dat kan ik niet aan. Ik ben ook maar een mens. Dit mag je niet van mij vragen.’
‘Bill...’ Niet meer dan een fluistering. Hij doet een stap achteruit, de stof van zijn jeans glijdt tussen mijn vingers vandaan.
‘Het spijt me, Calli. Je hebt geen idee hoezeer het me spijt.’ En dan draait hij zich om en verdwijnt in het donker. Ik staar verdwaasd voor me uit, val dan voorover in het natte gras, rol me op en blijf liggen, starend in het donker, wensend dat ik dood was.

De schok en het verdriet wist de tijd uit. Ik heb geen idee hoe lang ik hier gelegen heb, maar tegen de tijd dat mijn besef terugkomt ben ik zo koud dat de hand op mijn bovenarm gloeit als vuur.
‘Eindelijk, daar ben je,’ fluistert een stem in mijn oor. ‘Kom maar mee, je bevriest als je hier zo blijft liggen.’ Detlev tilt me op en ik laat hem begaan, apathisch en stil lig ik in zijn armen. Hij draagt me naar binnen, de trap op, terug naar mijn kamer.
‘Hij heeft me gedumpt,’ zeg ik met een vlakke stem. Ik kijk hem aan om zijn reactie te zien, en tot mijn verbazing staat zijn gezicht somber.
‘Het spijt me voor jou. Het is nooit de bedoeling geweest dat jij gekwetst zou worden. Had je van in het begin gewoon meegewerkt, dan...’
‘Niet doen,’ onderbreek ik hem. ‘Alsjeblieft. Niet zeggen.’ Hij streelt mijn schouders, kust me op de bovenkant van mijn hoofd en ik laat het toe. Ik heb geen reden meer om me nog tegen hem te verzetten. Alles dat mijn leven zin gaf, elke reden om te vechten, mijn enige hoop dat het ooit anders zou worden, is samen met hem in het duister weggevlucht.
‘Je trilt helemaal. Calli, je bent ijskoud. Kom mee.’ Als een klein kind laat ik me bij de hand nemen en naar mijn badkamer brengen. Detlev draait de kranen van het bad open en de ruimte vult zich langzaam met stoom.
Voorzichtige vingers, zo anders dan gewoonlijk, plukken aan mijn kleren. Mijn natte topje kruipt over mijn hoofd, ik kruis mijn armen in reflex voor mijn borsten maar hij kijkt er zelfs niet naar. Het shortje glijdt langs mijn benen omlaag en hij gooit beide kledingstukken in de wasmand in de hoek, slaat een badjas om mijn schouders. Badschuim met de geur van lotusbloemen drijft in dikke vlokken over het warme water.
‘Stap er maar in,’ fluistert hij en neemt de badjas over. Hij slaat een arm om mijn middel om me in het bad te helpen. Dit keer stoppen zijn handen niet op de gewoonlijke plaatsen. Ik glijd in het water en voel het mijn bloed verwarmen. Een paar tellen ga ik kopje-onder, kom dan weer boven en veeg het schuim uit mijn gezicht. Detlev zit op de rand van het bad en knijpt shampoo in zijn hand. Hij draait me met mijn rug naar zich toe en begint mijn haar te wassen, met lange, trage bewegingen. Het schuim loopt langs mijn schouders omlaag in het water en ik schep het op met mijn handen, blaas het zachtjes weg.
Met handenvol warm water spoelt hij eindeloos de zeepresten uit mijn haren, gaat dan staan en houdt de badjas voor me open. Ik stap uit het bad en kijk hem aan, water spoelt van mijn lijf naar beneden en maakt plasjes op de marmeren vloer rond mijn voeten. Zijn ogen glijden over me heen maar ik voel er niets meer bij. Ik wil alleen maar vergeten dat het ooit anders was.
Gehuld in dikke witte stof en met natte haren kruip ik in mijn bed. Detlev gaat naar zijn eigen kamer, drukt enkel een kus op mijn slaap. Ik sluit mijn ogen en wens voor het eerst in zolang als ik me kan herinneren helemaal niets.

Reacties: