FanFic.nl

Standalones over Tokio Hotel

My happiness.

Langzaam stap ik naar voren. Me amper bewust van de tientallen mensen die me met ingehouden adem aanstaren. Dit is mijn dag. Ik had nooit durven dromen dat ik me ooit zo compleet zou kunnen voelen. Had nooit gedacht dat ik iemand zou vinden die het leven nog duizend maal mooier kon maken. Het is vreemd dat je kunt denken dat je volkomen gelukkig bent, dat je alles al hebt bereikt en dat het dan opeens nog zoveel beter wordt. Want pas als je iemand ontmoet die je dat speciale gevoel geeft, weet je wat echt geluk is. Pas als je voelt dat je alleen nog maar naast die ene persoon wilt wakker worden, dat je niemand anders meer in je armen wilt hebben, dan pas kan je zeggen dat je volledig bent. Altijd heb ik met ‘de ware’ gelachen. Waarom erop wachten, als er honderden zijn die maar al te graag met jou onder de lakens willen duiken? Nu ik eindelijk weet wat pure liefde is, snap ik niet waar ik mee bezig was. Maar ik ben blij dat ik op zoek ben gegaan, anders was ik haar misschien nooit tegengekomen. Of juist wel. Misschien is het allemaal wel voorbestemd. Ik kan me de dag dat ik haar ontmoette nog haarscherp voor de geest halen. Tussen de tientallen bloedmooie meiden had ik haar direct opgemerkt. Haar kort, blond haar, dat alle kanten uitstak, met daaronder twee fonkelende felgroene ogen. Ik voelde het direct, maar durfde er niet aan toegeven. Liefde op het eerste gezicht, dat was mij, dé meest begeerde single gitarist, nog nooit overkomen. Op dat moment vond ik het een regelrechte schande. Vlug haalde ik m’n welbekende Tom-smile boven en stapte op haar af.

Ik werd afgewezen. Nu ben ik blij dat ik niet gewoon ben weg gegaan, m’n ego achterna. Ik kon het gewoon niet. Niet alleen stond ik met m’n voeten aan de grond vastgenageld, het stemmetje in mijn hoofd was terug. Ik hief met moeite m’n hand op om m’n opengevallen mond dicht te duwen en zei met de bibber in m’n stem: ‘La-aten we opnieuw beginnen. Hallo, ik ben Tom.’ Vlug stak ik m’n trillende hand naar voren. Een gigantische last viel van m’n schouders toen ze haar prachtige tanden bloot lachte en me kordaat de hand schudde. ‘Ik weet wel hoe je heet. Ik ben Renate, aangenaam.’ Vanaf die dag is ze niet meer uit m’n leven verdwenen. Ze was het eerste meisje waar ik moeite voor moest doen, and i liked it. Het begon allemaal heel erg onschuldig, contact houden via msn, elkaar bellen, uiteindelijk tezamen naar de cinema. Dingen die gewone gasten van mijn leeftijd deden, maar waar ik nooit aan meegedaan had. Ik was gewend alles op m’n schoot geworpen te krijgen. Maar Renate maakte er een spel van, ze maakte het me moeilijk. Het is een spel dat eeuwig voort zou mogen blijven duren. Ik zag m’n broer langzaamaan meisjes mee durven uitvragen, en steeds verknalde hij het. Hij nam het allemaal veel te serieus. Een relatie moet speels blijven, maar het moet ook meer zijn dan dat. Wat Renate en ik opgebouwd hebben is onwerkelijk, hemels. We hebben onze moeilijke tijden gehad, maar ik ben zo blij dat ik nooit opgegeven heb. Ik ben gelukkiger dan ooit. Nooit meer wil ik Renates hand loslaten, nooit meer wil ik iets meemaken zonder haar aan m’n zijde. Ze is het eerste meisje dat ik echt toegelaten heb in m’n leven, in m’n hart. Ik hou van haar. Ik hou écht van haar.

Met blinkende ogen draai ik m’n hoofd om als de muziek begint. M’n ogen glijden over de prachtige jurk naar Renates gezicht. En ik weet dat ik het echte geluk, de ware liefde heb gevonden.

Tot de dood ons scheidt.

Reacties: