Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » Het Voordeel van Video » Eet u nooit op straat?
Het Voordeel van Video
Eet u nooit op straat?
Ik beëindigde mijn brief met een korte handtekening, zodat ze zeker wisten dat hij echt was. Ik vouwde het stukje papier zorgvuldig op en stopte het in de envelop die de man voor me had gelegd. Met zwierige letters schreef ik het adres erop en niet veel later gaf ik hem aan de man. ‘Kom,’ zei hij, alsof ik een klein kindje was, ‘We gaan hem samen bezorgen.’ Hij stak nog net niet zijn hand uit om mij mee te voeren. Zuchtend stond ik op, hoe langer ik hier was hoe minder zin ik had om de kamer te verlaten. In die kamer voelde ik me veilig, geborgen. In die kamer kon mij niks gebeuren. In de grote buitenwereld kon op elke straathoek iets gebeuren. Buiten kon mij op elke straathoek iets gebeuren, kon ik weer meegenomen worden. Jesus, wat was ik opeens schichtig geworden. De man keek me afwachtend aan en vroeg of ik nog meekwam. Ik knikte en stond op. Akelig gelijk, als twee hardlopers samen dreunend op een grindpad, liepen we het huis uit.
Het schemerde al aardig en tot mijn verbazing waren er mensen op straat. Ze waren hetzelfde gekleed, ze hingen overal dingen op en spraken vreemden aan. Waren ze opzoek naar iets? Opzoek naar iemand? Ik probeerde de vage gestalte op de posters te herkennen: een gewone jongen met vrij lang bruin haar. Ergens kwam het me bekend voor, ergens.
De man had ze ook gezien en drukte me plots een sjaal en muts in mijn handen. ‘Opzetten,’ siste hij. Ik begreep hem even niet. Het was immers juni en vrij benauwd buiten. Ik keek nogmaals naar de posters en toen kreeg ik het door:
Ik was de jongen daarop. Iemand, Bill waarschijnlijk, had doorgekregen dat ik hier verbleef en ze waren me nu aan het zoeken! Ik kon wel juichen en wilde zo hard als ik kon naar de zoekers toe rennen en schreeuwen: ‘Kijk! Hier ben ik!’ Alleen iets weerhield me ervan. Had was of het knagende gevoel dat ik een oude, zwakke man niet alleen achter kon laten op straat of het had iets te maken met de vele dreigementen tot moord die ik gehoord had óf met het feit dat de man nog steeds zijn pistool bij zich droeg.
Zodoende zette ik maar braaf mijn muts op en sloeg ik mijn sjaal om. De man lachte breed en bood mij een stuk koek aan. Beleefd sloeg ik het af. Ik vertrouwde de man niet en ik had geen honger. Toch keek hij me raar aan. Wat speelde er toch in het hoofd van die vent?
Reacties:
snel verder! <33
We Want More!