FanFic.nl

You're the best thing that ever happened to me.

You're the best thing that ever happened to me. -3-

De dag daarna hielden we een kleine begravenis. Jos en Leo hadden die morgen een put gegraven. We begroeven Juul. Eigenlijk mocht hij blij zijn. Hij was voor eeuwig verlost van de kwalen van deze wereld. Hij is naar het rijk der hemelen, waar iedereen gelijk is en iedereen dezelfde rechten heeft. Ik heb de dagen daarna niet meer gegeten en vermagerde sterk. Ik voelde me zo zwak dat Leo en Jos me dwongen te eten. Ze waren bezorgd om me en zo begon ik terug te eten. Ik rouwde minder om Juul en kon mijn gewone leventje terug oppikken.

Er ging nog een jaar voorbij. Het was zomer. Iedereen die op school zat, had nu examens. Toen onze schuilplaats instortte, verhuisden we naar Parijs. Daar leefden nog enorm veel zwervers. We voegden ons bij een groep en daar golden dezelfde regels. Er wordt niets van eten of geld achtergehouden. Mijn contact met Jos en Leo verwaterde. Zij gingen om met andere daklozen en ik bleef alleen achter. Ik zat vaak alleen. Net als thuis.

Op een dag kwam er een klein gezin bij de bende. Een moeder, vader en een zoon. Die zoon was enkele jaren ouder dan ik. Ik gokte zo’n twintig jaar. Persoonlijk vond ik hem ietsje te oud. Ik was, eerlijk gezegd, ook helemaal niet op zoek naar een vriendje. Ik was het gewoon alleen te bedelen en te stelen en vond het dan ook verschrikkelijk vervelend dat de jongen bij me kwam lopen. Ik liep weg en zag dat hij me volgde. Ik stopte en heb hem uitgekafferd, maar hij gaf niet op. Uiteindelijk heb ik het dan maar zo gelaten. Ik leerde hem beter kennen en merkte dat het eigenlijk een leuke jongen was, maar daar bleef het bij. We gingen samen stelen en bedelen. Niets meer niets minder.

Er gingen enkele dagen voorbij. We hadden net wat gegeten en liepen nu door de stad. Ik kende de stad ondertussen op mijn duimpje. We zagen dat er massa’s mensen rondliepen. Wat verder stond Parc Des Princes. Een enorm stadion waar concerten en andere evenementen gebeurden. Het was twee uur ’s middags ongeveer. We bleven daar zitten op een bankje. Uren gingen voorbij en de mensenmassa verminderde. Het waren allemaal jonge meisjes. Ze zaten nu allemaal binnen. Het was acht uur ongeveer en er klonk muziek. Echte rockmuziek. Ik luisterde aandachtig. Ik heb amper muziek gehoord in mijn hele leven. Na een uurtje hield het op. Anderhalf uur was het stil. Er klonk geen muziek en alle meisjes waren nog binnen. Daarna begon het opnieuw. Het was ongeveer hetzelfde genre, maar de meisjes schreeuwden wel tien keer harder dan voorheen. Er waren ook rustige liedjes. Ik had ze nog nooit eerder gehoord. Tegen twaalven hield de muziek op en kwam iedereen naar buiten. Er stonden ondertussen al een massa aan bezorgde ouders die hun kinderen kwamen ophalen. Langzaam droop iedereen af. Ik schrok wanneer ik de jongen met de dreadlocks in een busje zag stappen. Nu ga ik hem hebben.

Reacties: