FanFic.nl

6th sense

17. It is something that never Chance

Buiten adem loop ik het kantoor binnen terwijl wat mensen me vaag aankijken. ´wat?´ vraag ik alsof er niks aan de hand was. Nee ik was enkel een halfuurtje te laat. Mijn haar stond alle kanten op omdat ik het in een slordige staart had gewikkeld en het niet had gekamt. Ik had snel mijn kleren aangetrokken en was gehaast hierheen gegaan.

´zelf je wekker zetten werkt zo te zien nog niet?´ Ik loop moordzaken binnen terwijl ik recht in James zijn blauwe ogen kijk. Ik glimlach even schamper. ´had ik kunnen weten´ mompel ik terwijl ik in mijn lade een borstel zoek en snel mijn haar netjes maak.

´MIRABELLA APPLE!´ Een schok adrenaline schiet direct door mijn lichaam waarna ik direct naar de commesaris kijk. Ik verkramp ietsjes, nee nu zou ik een mega preek krijgen. ´meekomen!´ dreigt hij bijna. Ik knik vlugjes en stap naar zijn kantoor.

Ik sluit de deur achter mij en blijf staan. ´Ten eerste je bent laat!´ begint hij. Beschamend kijk ik even naar de grond. ´sorry´ zeg ik dan maar vlug omdat ik geen vedere smoes had. ´Daarnaast... Ga zitten´ begint hij waarna hij me vriendelijk verzoekt te zitten. Vluchtig ga ik zitten en sla mijn ene been over de andere en sluit mijn handen inmekaar. ´De zaak wordt geleid door het team, Jij wordt deze keer van de zaak afgezet.´ begint hij kalm. Mijn mond valt bijna open van verbazing. ´Maar..´ begin ik, nee dit was een belediging! ´je gaat met mij mee, vandaag is je opleiding begonnen en ze verwachten je over een halfuur´ zegt hij ter uitleg. ´oww..´ zeg ik dan kalm.

Niet veel later zit ik dan in de auto naast de commesaris. Ik kijk enkel stilletjes vooruit. Wat zou deze school me brengen? Werden het weer de stille dagen zoals altijd? Na een kleine 20 minuten te hebben gereden staan we voor een inheems gebouw.

OMG, breng ik enkel door mijn lippen te bewegen uit. De Commesaris loopt de grote trap al op en ik loop vluchtig achter hem aan. Het leek de rechtbank wel maar dan nog groter. Mensen kijken me na terwijl ik de commesaris veilig volg. ´Mirabella Apple´ hoor ik de commesaris nog zeggen terwijl ik de grote hal rondkijk. ´Apple?´ ik kijk plots op. ´ja ik kom´ zeg ik dan en loop naar de commesaris toe. We lopen wat trappen op en wat gangen door waarna we in een lokaal uitkomen.

Direct kijken allerlij gezichten richting mij. Ze waren allemaal netjes gekleed. Daar kwam ik dan in mijn skinny jeans en donkerblauw t-shirt met velgekleurde tekst erop. ´Je bent vast Mirabella´ zegt een vrouw die er vriendelijk uitziet. Ze was net gekleed en zag er nog redelijk jong uit. Ik kijk op van de gezichten die me aanstaren. ´ja dat ben ik, noem me maar mira´ meld ik direct. Ik voel nog een bemoedigend schouderklopje van de commesaris die verdwijnt. ´zoek maar een plaatjes, hier zijn je boeken en een rooster´ zegt ze vriendelijk. Ik knik enkel en neem de spullen aan waarna ik ga zitten op een plek waar nog niemand zit.

Ik voel hoe alle ogen in mijn rug branden. Het begon me langzaam te ergeren. Terwijl de spanning opliep werkte mijn gave daar ook nog eens tegenin. ´Mira!´ Ik zie Finley voor me, een rilling speelt over mijn rug en ik lijk wel versteend. Ik kijk hem aan, ik zeg niks en ik deed niks. Het enigste wat ik liet gebeuren was dat de ogen me nog meer aanstaarde waarna ik mijn pen uit mijn handen liet vallen. ´Mira zou je de vraag willen beandwoorden?´ vraagt de lerares mij vriendelijk Ik slik eens moeizaam maar wend niet af van zijn gifgroene ogen die me moordend aankijken. ´Mira, gaat het?´ hoor ik naast me. De hakken van de lerares klakken op de vloer terwijl ik voel hoe een hand op mijn schouder word gelegd waarna ik schrik en direct opsta. ´sorry, ik moet gaan´ bedenk ik snel om hier onderuit te komen. Ik loop zo snel als ik kan de klas uit. Op de gang zak ik tegen de muur en blijf met mijn handen in mijn haren zitten en staar naar de muur voor mij.

´Ik pak je mira, ik vermoord je nog koelbloediger dan Isa´ verteld zijn zware stem zacht, maar dreigend in mijn oor. Nee ik keek niet naast me, ik was bang. Bang dat alles weer van vooraf aan ging beginnen. De starende hoofden de pesterijen. Een traan dwarreld vluchtig langs mijn wang en vind de weg naar de grond. Snel veeg ik een paar volgende weg. ´Mira?´ ik kijk niet op en blijf enkel de tranen wegvegen. Dit was mijn zwakte, een zwakte waardoor ik gewoon niet veder kon en het liefst niet meer geloofde.

Er knield iemand voor me neer en voel een paar handen mijn armen voor mijn gezicht weghalen. Ik kijk naar James die voor me was neergehurkt. ´gaat het? ze hadden gebeld..´ begint hij bezorgt tegen me. Ik kijk hem enkel aan en houd zijn handen stevig vast. ´het is niks dat anders is´ zeg ik terwijl ik mijn tranen probeer te onderdrukken. ´wat is niks dan anders mira?´ vraagt hij kalm terwijl zijn handen zich heen en weer verplaatsen over mijn bovenarmen, alsof ik het warm moest krijgen. ´Alles James, Alles..´ begin ik. Een vlaag van woede speelt op. ´De school, die starende blikken en die stomme gave van me!´ breng ik woest uit waarna ik mijn spullen oppak en snelgepas de gang uitloopt. James voor niks achterlatend.

Weer beginnen trannen te vloeien over mijn wangen en vinden zich telkens weer een waak naar de grond. Ik loop de vele trappen af van het grote gebouw. Achter me hoor ik James gehaast mijn passen volgen. ´Mira, wacht nou even´ hoor ik hem kalm zeggen. Maar ik loop door. Ik voel hoe ogen me weer aanstaren en ik zie die geergerde gifgroene ogen weer in mijn zicht.

In de grote hal, is de woede, angst en adrenaline in mijn lichaam te groot geworden. Met een klap laat ik de boeken vallen en glijden door de hele hal heen. Wat geschrokken staat iedereen direct rond mij en ik voel een paar stevige handen mij bij de schouders pakken. ´meekomen juffie´ zegt een zware mannelijke stem die onbekend was. Zonder tegenstribbeling loop ik mee, voelend hoe iedereen me nastaart. Horend hoe iedereen begint te lachen en te smoezelen. Nee alles bleef het zelfde, geen enkele school maakte verschil.

Hardhandig word ik op een stoel gedrukt. Ik kijk eens vluchtig rond, de kamer leek precies als de verhoorkamer op het kantoor. Een lichte zucht verlaat mijn keel terwijl ik mijn natte wangen probeer droog te vegen met de lange mouwen van mijn truitje. Een stevige man staat bij de deuropening. Duidelijk was dat hij een beveiliger was, en waarscheinlijk dezelfde persoon die me hierheen had gebracht.

De deur gaat open en een aantal personen, zo snel geteld 4 kwamen binnenwandelen. ´Zwakkeling´ hoor ik die griezellige stem weer in mijn oor. ´OPSOUTEN FINLEY!´ schreeuw ik keihard terwijl mijn vuisten keihard op het tafeltje voormij slaan. De personen voor me kijken me verbaast en zelfs geschrokken aan. Ja, ik was kwaad. Woest zelfs. Iets wat weinig voorkwam bij mij, Mirabella Apple. Maar was ik boos dan kon je beter een veillige plek opzoeken.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.