FanFic.nl

I´ll find you Jack

1. I Will never be the that lady

Mijn donkerbruine kijken uit over de grote grasheuvels waar hier en daar wat dieren vredig grazen. Mijn lichaam heeft zich geplaats in de opening van mijn kamer raam. ´Jane?´ een zucht verlaat mijn keel en ik sta binnen enkele seconden weer met bijde benen op de houten vloer.

Mijn benen met daaraan een paar zwarte laarzen vinden zich naar mijn deur die ik sierlijk openzwaai. ´JANE!´ zegt mijn moeder beledigend en slaat haar handen voor haar gezicht. ´Trek die vieze zooi onmiddelijk uit!´ Ik rol eens terwijl ik kalm tegen de deurpost leun. ´Waarom? Omdat je niet wilt accepteren dat ik piratenbloed in mijn lichaam heb stromen?´ vraag ik haar kalm terug.

Jaren geleden had ze me verteld wie mijn werkelijke vader was. Jaren had ze het verscholen voor me, maar ik wist altijd al dat ik anders was. Jack Sparrow. De Jack Sparrow was mijn vader. In mijn moeders "wilde" jonge jaren was ze hem ooit tegen het lijf gekomen. Daardoor was ik ontstaan, ze lijkt er nogsteeds onder te lijden. Omdat ik niet die nette dame wilt zijn. Is het dan zo gek? Ik ben liever op de Zee, De zee waar ik elke dag weer naartoe staar..

Mijn 2 jongere zusjes komen uit hun kamer en kijken me afgekeurd aan. ´Nog 1 zo´n blik en kop ligt eraf´ zeg ik terwijl ik ze nijdig aankijk. Direct lopen ze door. Ja ik had ze helemaal in mijn macht, enkel kon ik ze niet de beste raad bijbenen. Ze waren het zelfde als mijn moeder, dames in jurken. Ik was nou eenmaal niet zo. Ik had piratenbloed, en niemand kon me dat verwijten.

´Trek je jurk aan, vlug. Je grootouders zijn er zo!´ dringt mijn moeder aan. Nog steeds sta ik kalm in de deuropening en mijn donkerbruine ogen kijken haar blauwe aan. ´Nooit.. Nooit hijs ik me in zo´n vervloekt ding.´ zeg ik haar kalm maar wat dreigend terug. Ja ze moest toegeven zelfs zij was bang voor me geworden door de jaren heen.

´Doe het voor je grootouders..´ brengt ze bijna smekend uit. Ik zucht eens. ´Ik ben geen lady, daarbij ik struikel op hakken, en ik breek me nek over die achtelijke onderkant die over de grond sleept´ zeg ik waarna ik een stap naar achtern doe en mijn kamerdeur dichtsla. Ik doe hem weer open en kijk mijn moeder aan door mijn hoofd enkel naar buiten te steken. ´Dus zeg maar dat ik weg ben´ vertel ik haar als wijze raad waarna mijn deur weer sluit.

Ja ik was het zat om hier te leven. Ik wou en zal de zee opgaan, mijn vader zoeken en meevaren over de zeeen. Ik pak een tas en prop er enkele spullen in. Ik hang een riem met daarin een oud, zelfs veroest zwaard rond mij schouders. Het was het enigste wat ik van mijn kleine beetje geld had kunnen betalen. De tas sla ik ook rond mijn schouders.

Ik loop soepel en met een typisch oudentiek pasje de trap af. Een pas die enkel een piraat kon hebben. De deur wordt helaas al opengedaan door mijn moeder. Shit, ik was net te laat om stieken ertussen uit te glippen. Mijn grootouders komen binnen en kijken mij beledigd aan. Ik hef mijn handen even en rol met mijn ogen waarna ik richting de deur loop. ´Waar gaan we heen Jane?'´ vraagt mijn moeder en kijkt even kort verontschuldigend naar mijn grootouderd. Teminste die van mijn zusters, ik kende mijn echte grootouders niet. ´Weg´ breng ik sympatiek uit. ´Je blijft hier´ ´Nee.. Ik ga weg zoals ik je al meerdere keren verteld heb´ ik doe weer enkele stappen veder naar buiten toe. ´Jane, je blijft hier!´ mijn moeders blauwe ogen kijken me een tikkeltje boos aan. ´Ik kan hier niet blijven om in van die pluizige jurken rondt te lopen´ breng ik simpel uit en hef even mijn wenkbrauwen. ´Adios´ breng ik uit waarna ik mijn stappen veder zet, de richting uit naar de haven.

Mijn moeder roept me vast nog iets na, maar ik let er echter niet meer op. Nee, eindelijk was mijn reis begonnen. Wat me veder zou brengen zou me weinig schelen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.