FanFic.nl

Will I Ever Chance?

1.

De dagen hier waren lang, eenzaam en kil. Iets wat ik al 50 jaar had. Op gesloten tussen 4 ijzeren hekken. Een bed waarvan je rug kapot ging en enkel een paar koude stenen onder je voeten. Morsel Prison een zwaarbewaakte gevangenis, waar 1 keer per jaar een kwartier bezoekuur werd toegestaan.

Mijn bleke lichaam had ik op de koude stenen op de grond gezet. Ik laat mijn hoofd tegen de koude muur achter mij steunen. Mijn ene been naar me toegetrokken de ander uitgetrekt. Ik sluit mijn ogen, ja slapen dat wou ik. Al was het maar 5 minuutjes. Maar ze wisten hoe ze mij wakker konden houden, hoe ze me zwak kregen. Maar ik hield me sterk liet me niet kennen. Want ik was de Beruchte Jane Silok.

´OPSTAAN!´ schreeuwt de zoveelste bewaker een harde klap word met een stok tegen de tralie te geven. Moeizaam hijs ik mijn zwakke lichaam op. Mijn zwarte ogen richten zich op de bewaker die de deur opend. ´handen!´ comandeert hij. Ik zet een stap naar voren en braaf steek ik mijn armen uit. Zware handboeien worden en rondgebind, die vervolgens met een ketting rond mijn middel vast worden gezet.

Ik word geleid naar de rij, en sluit aan om zo naar buiten te gaan. Buiten was iedereen weer vrij van handboeien, behalve ik en 1 ander persoon. Ik plaats me tegen de muur in het opstuivende zand. ´STAAN!´ word er weer voor de zoveelste keer naar me geschreeuwd. Ik grom laag en waarschuwend waarna ik mezelf weer omhoog heis.

Mijn spierwitte lichaam waant zich een weg naar het elekctrische hek en zonder moeite klem ik mijn handen erom. ´gek, dat is elecktrisch!´ hoor ik een nieuweling. í­k kijk hem aan en lach even scheef. ´merk er weinig van´ gooi ik hem toe. Hij raakt het hek ook aan en licht direct naschokkend op de grond, de sukkel.

Ik was misschien hier de enigste vrouwelijke gevange, maar daarnaast was ik ook de koelbloedigste en gevaarlijkste. ´JANE!´ hardhandig word ik op de grond geduwd door enkele bewakers, ik zucht. ´chill out, ik kijk mag dat ook al niet meer?´ vraag ik ze geergerd. Maar ze wisten maar al te goed dat ik de energie in me opnam zodat ik sterker werd. Ik word door het doffe zand weer mee naar binnengetrokken. Oeps, ik was weer stout geweest. Met een harde klap kom ik tegen de koude muur. Maar ik geef geen kick naar ik grom enkel luid. Ze moesten blij zijn dat de de ijzeren deur optijd dichthadden anders hadden ze veel minder geluk gehad.

Ik werk mezelf op het houten bedje, wat eigenlijk te klein was. Ik ga liggen en haal mijn handen eens door mijn haren. Mijn benen gedwongen wat naar me toegetrokken. Ik liet het ene been maar ernaast bungelen. Ik hoor de rest nog binnenkomen maar al snel lig ik met mijn ogen dicht.

Met een schrik word ik van de klap op de tralie wakker waardoor ik mijn hoofd bijna tegen de lage plafon stoot. ´verdomme´ mopper ik en spring recht terwijl ik netjes ga staan. De deur word geopend en zoals gewoonlijk word ik weer geketend.

Hardhandig word ik naar een werkplaats gelijd, ja dit was tot nu toe mijn enigste tijdverdrijf geweest. Ik ruk me los als ze me weer aan een ander ketting hebben geketend, alsof ik weg zou lopen. Ik begin dan maar aan mijn werk, om straffen te voorkomen. Het was zaai, smerig werk. Met handschoenen aan en hoge laarzen begin ik in de vieze stinkende drap te scheppen en hevel het over naar ergens anders. De ketting waaraan ik vast stond heen en weer rinkelend.

Na een uurtje ben ik het eigenlijk wel weer zat om in die stank te staan. Ik leg de schep weg. Het enigste was nu afwachten. ´DOOR WERKEN!´ ik voel de stok op mijn rug maar geef geen kik en blijf zijgend staan. ´JANE!´ weer een slag, ik grom diep en woest. Ik spring op hem af, maar hij kon sneller achteruit lopen dan dat ik naar voren kon. Ik word lichtjes teruggeveerd door de ketting. ´Nog 1 keer en je bent dood!´ sis ik. Hij grijnst. ´dacht je echt dat je ons wat kon maken?´ ik zie direct de rest al tevoorschijn komen.

Ik zucht en spreit mijn armen. ´kom maar´ zeg ik kalm. 2 lopen er richting mij binden me lelijk vast en slepen me dan weg. ´Fijne werkplek hea?´ vraag ik in het algemeen naar de andere gevangen, met een scheve grijns gooi ik expres al mijn gewicht in hun armen.

Als iedereen terug komt van de te lang durende werkdag, zit ik op het houten, klote bedje. Mijn rug zacht steunend tegen de koude muur. Op mijn kaak een flinke blauwe plek zichtbaar. O,nee ze wisten me in toon te houden. Maar het zou niet lang meer duren of ik werd weer de oude, onbehandelbare Jane. De Jane die ze in het begin kende, toen ik nog sterk was en jong.

Ik kijk naar Finley die ook op zijn bed gaat zitten. ´flinke klappen gehad denk?´ vraagt hij me. Ik knik enkel. ´ik krijg ze nog wel´ zeg ik kalm terug terwijl ik naar voren blijf staren. Hij kijkt me kort aan. ´Na 50 jaar geloof ik je wel´ zegt hij. Zelf was hij het zelfde als mij, onbehandelbaar en gevaarlijk. We waren bijde vampieren. Maar waren opgesloten en werden verzwakt. Finley wist net zo goed als ik, dat ze ons in toon hielden maar zelf wisten ze ook dat we ze ooit terug zouden pakken, als we onze kansen weer kregen.

Als enigste krijgen wij geen eten. Gewoon omdat we dat toch niet aten, en bloed kregen we toch niet voorgschoteld. Moeizaam laat ik me op de grond zakken vanuit het bed. ´auch´ hoor ik achter me en kijk naar de pijnzende blik van Finley. Schijnbaar had mijn rug gebloed na die slagen en was het door mijn witte haltertop gelopen. Ik haal mijn schouders op. ´ooit zullen ze die pijn zelf voelen´ zeg ik kill..

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.