FanFic.nl

Will I Ever Chance?

2.

De hele nacht was ik wakker gebleven. Van de pijn, pijn uit mijn hart, en pijn van de wonden. De volgende ochten word er zoals gewoonlijk met een stok keihard op de tralier van elke cel geslagen om je wakker te maken.

Met veel pijn kon ik me rug rechthouden, en je kon de haat in mijn ogen aflezen. Mijn celdeur werd opengedaan. ´Handen Jane´ hoor ik de bewaker voor me zeggen. Ik blijf enkel staan. ´vandaag niet Lincon´ zeg ik kalm. Hij keek me streng aan, alsof ik een klein kind was. ´vandaag zal alles veranderen Lincon´ spreek ik kalm door.

Finley die zijn cel al was uitgeleid bleef samen met de bewaker staan en keek toe. ´Jane, je handen´ vraagt hij nogmaals terwijl de kettingen in zijn handen bungelen. Al klaar om die verdomde stok van hem te grijpen. ´Nee´ zeg ik kalm maar de woede was als ondertoon te horen.

Langzaam komen de 4 arristatie bewakers binnengelopen. En blijven op een afstand staan. ´Handen´ vraagt hij nog voor een laaste keer. ´Nee´ zeg ik met een grommende ondertoon. Van mijn blik deed hij een stap achteruit. ´Ik genoeg geleden door jou lincon, mijn leven is door jullie verpest´ zeg ik terwijl ik telkens een stap naar voren doe tot dat ik buiten mijn cel sta. ´dit keer zal jij lijden door mij´ nog voor hij kan tegenweren staan mijn tanden in zijn hals. Na enkele minuten laat ik hem los en valt hij op de grond. ´nu zal jij lijden´ breng ik kalm maar kil uit.

Ja, de Jane Silok was terug in haar oude glorie. Alle gevangen worden zo snel mogelijk weg gelijd, wetend dat ik nu nog meer slachtoffers kon maken. Ook Finley proberen ze naar buiten te krijgen maar hij stribbeld vel tegen en kijkt me aan. Ja hij kon mijn gedachten al door enkel in mijn ogen te kijken lezen. Mijn blik blijft kil en strak. Ik richt hem op de 4 bewakers die al met een stokken in aanslag kwamen. Ik bleef staan, en wachte. Ik bukte en pakte de stok uit de houder van lincon. Ik zie hoe ze op me af komen en het duurt niet lang of ik maak dit keer inslag op hun ruggen in plaats van hun op de mijne.

Met een kracht komt de stok tegen de koude muur en valt uiteen in duizend stukken. Ik kijk naar de 4 personen die proberen op te staan. Hun angst was af te lezen,net zoals bij mij die voldane blik. Ik kijk finley even aan en de bewaker. ´kom´ zeg ik waarneer ik de weg naar het buitenterein afloop, alleen zonder kettingen. Ik loop naar buiten en blijf staan. Ik kijk naar de 2 bewakers die bij de ingang stonden, en na een paar anderen die op het buitenterrein liepen.

Finley kwam ook naar buiten. Hij komt naast me staan en ik kijk eens naar hem. Hij glimlacht eens. ´Youre back´ zegt hij met een kleine glimlach. ´Ja´ breng ik uit. Mijn ogen richten zich op een groentje die naar buiten word geleid. Een grote gespiert iemand was het. Direct valt zijn oog op mijn lichaam. Natuurlijk ik was de enigste vrouw, welke man kon dat nou niet weerstaan in de gevangenis? Hij grijnst eens en loopt op me af. Finley blijft stug naast me staan maar die word naar achtern geduwt. ´hallo schatje´ zegt hij. Ik kijk wat naar boven. ´oeehh, niet zo boos kijken´ brengt hij fleiend uit. Ik grom zacht. ´het meisje is boos, wat lief´ brengt hij met een lachje uit. ´JANE!´ hoor ik finley nog roepen maar het is te laat. Ik voel hoe zijn hartslag wegvalt en niet veel later laat ik hem los.

Direct kijkt de hele groep naar me. ´WAT?´ schreeuw ik ze toe waarna ze allemaal wegkeken. Ja nu ze wisten hoe ik werkelijk was. Wisten ze dat ze uit moesten kijken met wat ze probeerde. Ik help Finley overeind en trek de kettingen los. Ik was weer op kracht.

De 2 uurtjes buiten leken meer dan een eeuwigheid te duren. En dat was ook zo, want het duurde minstend een uur langer. Bewakers komen weer naar buiten en allen worden we weer naar binnengebracht. Finley en ik liepen tussen een groep van 8 bewakers. Alsof we iets verkeerd hadden gedaan? In mijn ogen teminste niet. Ik duw 1 van de bewakers hardhandig weg waarna ik zelf me weg wel vindt naar mijn cel. Deze word ook direct dichtgegooid en met een dubbel slot beketend.

´Volgens mij zullen we hier nog wel eeuwen zitten´ zegt Finley terwijl ik zelf het houten bedje opkruip. Ik haal mijn schouders op. ´Iets verteld me dat er iets gaat gebeuren´ zeg ik kalm terwijl ik hem kort aankijk. Hij knikt. ´Iets wat niet goed in ons geheugen staat´ meld hij. Dit keer knik ik. ´we zullen er vast snel achter komen..´ meld ik waarna ik me op me zij draai en mijn ogen sluit.

Reacties: