FanFic.nl

Bonnie & Clyde

Hoofdstuk 15

Carlos laat de gestolen auto achter op een parkeer plaats en stopt zijn masker, pruik en hoed in zijn grote tas. Hij neemt de bus en gaat naar huis. Die politiewagens heeft hij handig achter zich gelaten. Fluitend gaat hij naar huis, alvast koffie zetten want Maria zal zo wel thuis komen. Thuis bergt hij zijn vermomming en de tas met geld meteen op.
“Dat ging maar net goed vandaag. Er waren zoveel mensen in de bank, daar had hij niet op gerekend.”� Goed Ginevra heeft hij niet mee kunnen nemen maar dat maakt ook niets uit. Hij zet koffie en wacht geduldig op zijn lieverdje. Na een uurtje gaat de bel.
“Vreemd”� denkt Carlos. Maria is er nog niet en bezoek verwacht hij niet. Hij kijkt door het gaatje in de deur en ziet dezelfde persoon van de politie buiten staan die tegen hem praatte tijdens de overval. Hij schraapt zijn keel zodat hij anders klinkt dan vanmorgen. Hij opent de deur en kijkt Seb vragend aan. Seb haalt zijn politie penning te voorschijn en stelt zich voor.
“Mag ik even binnen komen?”� Carlos kijkt de man verschrikt aan.
“Wat is er aan de hand”� vraagt hij.
“U bent toch familie van Maria Gonzales, die hier woont?”� Carlos knikt en krijgt een vieze smaak in zijn mond.
“Maria is nog niet terug, die is even een paar boodschappen doen.”�
“Bent u getrouwd met haar?”� vraagt Seb. Hij knikt.
“Maar ze gebruikt altijd haar meisjesnaam.”� Seb kijkt de man medelijdend aan.
“Uw vrouw ligt in het ziekenhuis. Ze is tijdens haar bezoek aan de bank in een overval verwikkeld geraakt en stond toen net in de vuurlinie van de politie. Het spijt me u te moeten zeggen dat u vrouw gewond naar het ziekenhuis is vervoerd.”� Carlos kijkt Seb sprakeloos aan.
“Welk ziekenhuis?”� vraagt hij gejaagd, zijn autosleutel uit zijn broekzak halend.
“Ik kan u ook even afzetten”� stelt Seb voor. Carlos schudt zijn hoofd.
“Nee, dank u wel, ik neem de auto mee anders moet is straks weer iets regelen om thuis te komen. Welk ziekenhuis?”� Seb noemt het ziekenhuis en neemt afscheid van Carlos.
“Laat u even weten wanneer u vrouw verhoord mag worden?”� Carlos knikt en springt in zijn auto. Hij wordt gek van bezorgdheid. Maria door een kogel geraakt van de politie. Hij heeft maar één schot gehoord. Dan moet dat net geweest zijn toen hij vluchtte. Hij rijdt snel naar het ziekenhuis waar hij direct bij de eerste hulp informeert naar zijn vrouw. Hij krijgt te horen dat ze op dit moment geopereerd wordt. Hij gaat naar de afdeling waar ze straks weer terug wordt gebracht en vraagt daar het verplegend personeel de oren van hun hoofd.
“Mr. Marí­n, gaat u hier nu maar zitten en wacht alstublieft tot iemand van ons u komt halen. U vrouw is buiten levensgevaar, maar de kogel moest wel uit haar schouder worden gehaald.”� Carlos laat zich in een stoel zakken en zucht diep.
“Was het dit nu allemaal waard? Maria doet voor het eerst niet mee met een overval en wordt gelijk neer geschoten. Misschien moeten ze het de volgende keer maar weer samen doen”� bedenkt hij.
“Beter nog dat er geen volgende keer komt. Hij kan alles in zijn leven missen behalve haar.”�

Natalia is zo blij dat het voorbij is. Ze huilt zachtjes in Davids armen, die haar troost.
“Jij had helemaal gelijk. Ik had dit baantje nooit moeten nemen. Gelijk de eerste dag al zo iets.”�
“Nee lieverd, het is maar goed dat je hier was. Je hebt ons echt enorm geholpen door ons te bellen, anders hadden we weer achter de feiten aangelopen. Trouwens was de man alleen?”�
“Ja, hij kwam alleen binnen. Waarom vraag je dat?”� David zucht.
“Ik dacht even aan Bonnie en Clyde maar dat was hem dus niet.”� Seb is druk bezig met getuigenverklaringen op te nemen. Urs heeft Ginevra achter een kop koffie gezet en is Seb aan het helpen.
“Urs, gaat het wel?”� vraagt Seb.
“Nee, chef ik voel me zo schuldig dat een onschuldig persoon heb neergeschoten.”�
“Dat was noodweer, Urs. Jij kon ook niet weten dat die dame in paniek zou raken en weg wilde rennen.”� Seb kijkt Urs medelijdend aan. Hij gaat zo goed de laatste tijd en nu gebeurt hem dit.
“Ze heeft alleen maar een schouderwond, ze blijft in ieder geval leven”� zegt hij tegen Urs. Seb klopt hem op zijn schouder.
“Je bent de laatste paar dagen gewoon goed bezig Urs. Dit had niemand kunnen voorzien en je weet niet wat er gebeurt was als jij niet had geschoten.”� Urs knikt verdrietig.
“Ik ga nog even verder met verhoren, kunnen we er later nog over praten, chef?”�
“Oké Urs, we hebben het er nog over.”� David heeft Natalia’s verhaal opgenomen en aantekeningen gemaakt.
“Ik zal jou door een politieauto naar huis laten brengen”� zegt hij een arm om haar heen slaand. Ze knikt en is blij naar huis te kunnen. Urs laat Ginevra ook mee gaan. Als de heren laat in de middag terug naar het politiebureau gaan is ieder van hen bezig met zijn eigen gedachten. David maakt zich zorgen om Natalia en heeft de schrik van vanmorgen nog in de benen. Urs bedenkt zich dat hij wel heel erg bezorgd om Ginevra was. En Seb is inmiddels weer afgedwaald naar thuis waar Sofie en Elisa zijn.
“Ik geloof dat ik snel die verslagen uitwerk en dan naar huis ga”� zegt Seb.
“Onze mensen zijn de gevluchte bankovervaller kwijt geraakt. De auto is gevonden maar hij is gevlucht”� meldt David.
“Werken jullie je aantekeningen nog uit en dan naar huis met jullie”�zegt Seb. David en Urs kijken hem dankbaar aan.

Als Seb dan tegen zessen naar zijn huis gaat, bekruipt hem een akelig gevoel. De hele dag heeft hij aan Sofie en Elisa lopen denken. Hij moet afspraken met Sofie maken wanneer ze zullen trouwen en welke regeling ze met betrekking tot Elisa zullen treffen. Hij houdt van haar, maar zij zeker niet meer van hem. Hoe heeft ze hem dit aan kunnen doen. Drie en een half jaar is hij vader en nu pas ziet hij zijn kind. Hoe zou ze zijn geweest toen ze net geboren was? Wanneer kroop en liep ze. Wanneer zei ze haar eerste woordjes en wat zei ze het eerste? Allemaal dingen die hij heeft moeten missen. Hij wil vanaf nu niets meer missen van zijn dochter. Al betekent dat wel dat hij zijn leven moet leven aan de zijde van een vrouw die niet van hem houd. Als hij de auto op de binnenplaats parkeert en uitstapt, hoort hij het heldere stemmetje van zijn dochtertje. Er gaat een glimlach over zijn gezicht. Hij via de keukeningang naar binnen en treft Elisa daar die met Molly koekjes aan het bakken is.
“Wat ben jij aan het doen?”� vraagt Seb zijn dochter knuffelend.
“Koekje voor mama, koekje voor papa en koekje voor Elisa”� zegt de kleine meid enthousiast.
“En heb jij die speciaal voor ons gemaakt?”� vraagt Seb. Elisa knikt heftig.
“Papa uit”� roept de kleine meid. Seb is verbaast over hoe gemakkelijk Elisa hem papa is gaan noemen. Als hij enkele dagen geleden had gezegd Seb te heten had ze dat nu zeker gezegd. Maar bij haar papa, voelt hij zich helemaal warm worden. Hij tilt de kleine meid uit haar stoeltje en neemt haar op zijn arm. Molly kijkt vertedert toe.
“We eten over een half uurtje, is dat goed Seb?”�
“Zeker Molly, geen probleem.”� Hij loopt de keuken uit en doet de deur van de woonkamer open.
“Hallo Sofie”� groet hij haar.
“Hallo Seb, het werk er al op zitten?”�
“Ja, gelukkig wel, al is het daar natuurlijk nooit af.”� Sofie knikt begrijpend.
“Heb je trouwens even tijd om wat dingen door te nemen? Het eten duurt nog een half uurtje”� stelt Seb voor.
“Is goed Seb, we moeten inderdaad praten”� antwoordt zij zacht.
“Zal ik dan maar eerst even vertellen hoe ik dacht het te moeten doen?”� stelt Seb voor.
“Ja, doe maar.”�
Elisa is zoet aan het spelen in het speelhoekje waar haar speelgoed staat. Seb neemt plaats tegenover haar en steekt van wal.
“Ik vind dat we zo snel mogelijk moeten trouwen en ik zal Elisa erkennen als mijn dochter. Als ze dadelijk naar school moet, zal ze tenminste een vader en een moeder hebben. We slapen apart en we leven ieder ons eigen leven maar wel onder één dak. Ik kan er nu eenmaal niet tegen om met een vrouw die niet van mij houd dag en nacht in mijn buurt te hebben. Ik heb mijn werk dus overdag heb je hier het rijk voor je alleen. Eten doen we indien mogelijk gezamenlijk zodat we dingen kunnen bespreken met betrekking tot Elisa. Als Elisa volwassen is wordt ons huwelijk ontbonden en kun je weer je eigen weg gaan.”� Seb pauzeert en ziet bij Sofie tranen over haar wangen stromen. Zo zakelijk als Seb over hun huwelijk spreekt. Dit treft haar tot het diepst van haar hart. Ze houdt van hem ook al gelooft hij dat niet.
“Wat moet ik in godsnaam doen dat jij mij vergeeft. Doe je dat überhaupt wel eens? Iemand iets vergeven? Ik had kunnen liegen in Milaan over de leeftijd van Elisa en haar vader maar ik heb het niet gedaan”� zegt ze. Sebastien voelt weer woede naar boven komen.
“Jij hebt mij drie en een half jaar weggehouden bij mijn eigen kind. Wat denk je wat ik ben?”�
“Seb praat alsjeblieft niet zo. Ik heb fouten gemaakt en het spijt me echt heel erg hoe het is gelopen. En als je liever niet trouwt vind ik het ook prima je mag Elisa altijd blijven zien.”�
“Elisa heeft een stabiele thuissituatie nodig”� zegt Seb. Elisa komt uit haar speelhoekje en klimt bij Sofie op schoot.
“Mama dietig?”� vraagt ze Sofie aankijkend.
“Nee, schatje mama is niet verdrietig.”�
“Waarom huilt mama dan?”� Ze haalt haar schouders op. Ze staat op en geeft Elisa aan Seb.
“Ik ga een eindje wandelen”� mompelt ze verdrietig en loopt naar buiten. Seb verroert zich niet en blijft zitten met zijn dochter op schoot.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.