FanFic.nl

6th sense

18. Happyness is back.

Een schelle lach vult de kamer. 'wat is er mira?' vraagt hij aan me. Zijn gifgroene ogen
blijven op mij gericht. De personen in de kamer ontglipte me, ik sloot me er van af. 'ben je bang?' vraagt hij me weer. Ik bal mijn vuisten en liefst zou ik uithalen, maar ik wist dat dat niet lukte, hij zou verdwijnen en dan weer ergensanders opduiken.

Ik klem mijn kaken op mekaar. 'Ik pak jou nog wel' sis ik zacht. Weer die schelle lach vult het kleine kamertje, de lach die enkel ik hoorde. 'Je krijgt me nooit Mira, NOOIT!'
'Ik zal je kleineren, langzaam kapot laten gaan van binnen' zegt hij. Ik wou uithalen maar dan word ik weer naar de werkelijkheid getrokken. Een paar handen houden me stevig vast. Nu merk ik pas op wie de personen in de kamer waren.

De lerares, de commesaris, de directeur van de school en James. Mijn adem stokt als ik zijn gelaatsuitdrukking zie. Ik trek me los. 'ik moet weg' zeg ik en wil de kamer uitlopen maar word net zo hard weer terug getrokken door de bewaker. 'wij gaan nergens heen meisie' zegt hij. Ik kijk naar James zijn blauwe ogen en een traan glipt weg en vindt langzaam zijn weg naar de grond.

Nu komt hij in actie. 'laat haar los' zegt hij waarna de handen rond mijn armen wegglijden. Direct verstop ik me bij James die zijn armen rond me slaat. 'Rustig Mira' probeerd hij me te kalmeren. De commesaris en de andere 2 gaan rond het tafeltje zitten en beginnen alvast wat te bespreken. Wat, dat hoor ik niet. James strijkt even zacht door mijn haar. Als ik weer wat gekalmeerd ben veeg ik snel mijn natte wangen droog, en probeer dit ook bij james zijn overhemd. Hij glimlach even kort. 'kom' zegt hij zacht en duwt me naar een stoel waar ik in ga zitten.

Ik durfde ze niet aantekijken. Nu was ik dat ene kleine onzekere meisje wat weer in haar schel was gekropen. 'Mira' begint de commesaris. Ik kijk voorzichtig op. 'Je moet ons vertellen wat er aan de hand is. Anders kunnen we je niet helpen.' zegt hij kalm. Ja zelfs bij hem zag je de bezorgdheid. Ik schud zachtjes mijn hoofd. 'Jullie kunnen me niet helpen' zeg ik zacht. 'Mira.' dit keer spreekt de lerares. 'we weten dat je anders bent als al de andere leerlingen hier.' zegt ze kalm. Het was een rustgevende stem, wat me kalmer maakte. 'Zolang ze me niet nastaren, aanstaren, smoezen, stieken lachen, wijzen en rare opmerkingen maken vindt ik alles best' zeg ik kalm terug. 'Maar dan blijft het nog zo dat jullie me niet kunnen helpen.' ga ik veder. Zo te zien gingen ze aandachtig luisteren.

'Ik zie geesten, jullie weten dat. De rest niet daardoor ben ik raar oke.' begin ik dan maar. 'Normaal gesproken zorg ik dan dat het niet opvalt, acteer ik normaal' ik zucht even. 'Maar nu Finley achter me aan zit is het niet meer mogelijk op normaal te doen.' ik slik even. De commesaris kijkt me aan. 'Je bedoeld Finley van die ene moordzaak?' ik knik enkel en zijn ogen worden even groot.

De directeur knikt even kort. 'we zullen zorgen dat je zonder nastaren op school kunt rondlopen' beloofd hij mij. 'dat zou fijn zijn' zeg ik met een schamper glimlachje die ik weet te toveren. Ze knikken even waarna we de kamer verlaten. Ik zoe hoe enkele mensen me weer aankijken. Maar de veilige handen van James op mijn schouders stellen me gerust en geven me een veilig gevoel. Omdat ik wist dat hij geheel achter me stond, en me zou beschermen als dat nodig was.

Deze schooldag was vandaag dus voorbij. James bracht me thuis. Mijn moeder was er nog niet. 'wil je wat drinken?' vraag ik hem, hij knikt kort waarna ik wat drinken haal. Ik zet het neer en ga naast hem op de bank zitten, en kruip dicht tegen hem aan. Ik sluit kort mijn ogen. Maar ze openen zich al weer snel als die gifgroene ogen verschijnen. Een lichte zucht verlaat mijn keel. 'Je krijgt hem wel Mira, Misschien word je later wel de geheime geesten oppak dienst' James zijn woorden vrolijken me metteen op. 'hmmm... Spannend kan ik lekker snikie doen' zeg ik sacarstisch.

'Oohhhh' brengt hij met grote ogen uit, waarna hij opstaat. 'wat?' vraag ik hem met een kleine glimlach. 'bedtijd voor de kleine meid' pest hij en tild me over zijn schouder op. 'zet me neer!' dreig ik maar hij loopt rustig door. Mijn blik wend nog gauw naar de klok. 'Het is pas 7 uur!' vertel ik hem en hij lacht even. Ik schud mijn hoofd en laat me dan maar voor dood hangen.

Boven word ik voorzichtig, alof ik van porselein was, op mijn bed neergelegt. James gaat op het bed zitten en kijkt me aan. 'ik wil niet slapen' zeg ik met een kinderlijke stem alsof ik persee naar bed moest. James glimlacht even hoofdschuddend. 'afentoe ben je maar een rare meid' zegt hij en gaat met zijn rug tegen de muur een zitten met zijn benen languit op het bed. Ik kijk hem even aan en ga dan ook recht zitten. Ik ga op zijn schoot zitten en kijk hem aan. 'alsof jij niet raar bent' zeg ik waarna hij geen tijd krijgt om te andwoorden doordat ik mijn lippen op de zijne druk. Teder kust hij terug.

Uiteindelijk waren we samen, met kleding en al in slaap gevallen. Flora open de deur op de keer en kijkt naar de 2 die vredig lagen. Ze glimlacht even en sluit de deur dan weer. Maar hoellang ik deze nacht rustig zou slapen wist ik niet. Ik wist niet of er nog nieuwe dromen kwamen, of ik weer Finley tegenkwam.

Mijn ogen openen zich even kort. Ik kijk naar James en glimlach even. Ik leg mijn hoofd terug op zijn borstkas en sluit mijn ogen weer vredig. Ja het geluk leek weer even aan mijn kant te zijn, maar voor hoelang was altijd weer de vraag.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.