FanFic.nl

You and me

Deel 25

We reden al meer als een uur en ik had nog steeds geen idee waar we naartoe gingen, zelfs mijn poging om het te weten te komen door Joe te overladen met kusjes had niet geholpen. “Het is tijd voor je blinddoek.”� Zei Joe plots. Ik had tot nu toe met mijn hoofd op zijn schouder gelegen. “Wat?”� “Ja, ga even van mijn schoot.”� Ik kroop op de zetel en keek Joe vragend aan. Joe deed teken dat ik me moest omdraaien. Hij sloeg een zwarte doek voor mijn ogen. “Zijn we er bijna?”� vroeg ik blij als een klein kind dat op vakantie ging. “Bijna. Leg je nog maar even tegen me.”� Joe nam mijn schouders van achteren, ik legde mijn hoofd op zijn schoot en mijn benen lagen op de bank. Na wat voor mij ongeveer een kwartiertje had geduurd stopte de limousine. Ik kroop (waarschijnlijk super onelegant door die blinddoek) uit de auto en Joe begeleide me naar waar dan ook. Ik had geen idee waar we waren, het enige wat ik wist was dat we ergens buiten waren, want ik voelde de wind door mijn haren waaien. “Pas op, een trapje.”� Iets later kwam ik in een warme ruimte, Joe deed mijn blinddoek af. We stonden in een of ander oud, vies café met aan de toog alcoholisten. “Is dit de verrassing?”� vroeg ik teleurgesteld. “Nee, maar je mocht niet zien in welke omgeving we waren. Alsjeblief, het toilet is daar.”� Joe gaf me een pakje en wees naar het toilet. Verbaasd ging ik naar daar terwijl Joe zich neerzette aan een tafeltje. Het toilet was net als het café zelf, oud en vies. Ik legde het pakje voorzichtig op de lavabo om het niet vuil te maken en trok het open. Ik zag een marineblauwe stof tevoorschijn komen en kon al raden wat ik in mijn handen had. Ik haalde de stof uit het pakje en sloeg ze open voor de spiegel, net zoals ik had gedacht had ik een prachtige blauwe jurk in mijn handen. Ik trok ze snel aan, Joe wist perfect mijn maat want de jurk paste alsof ze op maat was gemaakt. De jurk spande mooi aan maar ook niet teveel, het was een strapless dress dus geen bandjes maar alleen vastgemaakt met een rist achteraan, het was van een prachtige stof die ik niet kende, gemaakt en kwam onderaan net tot aan mijn voeten. De jurk was in 1 woord perfect. Een jurk zonder schoenen gaat natuurlijk niet en zelfs daaraan had Joe gedacht. In het pakje zat ook een paar pumps in dezelfde kleur als mijn kleed. Ook deze keer was het perfect mijn maat en waren de hakken niet te laag en niet hoog zodat ik er nog deftig mee kon stappen, Joe had vandaag weer eens laten zien dat hij goede smaak had. Ik had nog steeds geen idee wat er ging gaan gebeuren, maar wou me toch een beetje opmaken, ik neusde nog een in het pakje en ja hoor daar zag ik mascara, parfum, een oogpotlood, fond de teint, lipgloss en oogschaduw liggen. Ik deed snel wat make-up op en bekeek me nog eens in de spiegel. Ik knikte even naar mijn spiegelbeeld en besloot dat ik er goed uitzag en weer naar buiten kon. Ik stapte het toilet weer uit en liep naar het tafeltje waar Joe zat. Alle ogen waren op mij gericht (wat ik eigenlijk niet zo leuk vond, als je bedenkt dat er alleen maar vieze mannen in de bar zaten), maar ik trok me er niets van aan, het enige paar ogen dat ik zag waren die van de jongen voor me. Ze schitterden en een glimlach vormde zich om zijn lippen. Ik legde het pakje (nu met mijn eigen kleren en schoenen) op het tafeltje. Joe stond recht “Je ziet er prachtig uit.”� fluisterde hij in mijn oor. “Nu terug de blinddoek aan.”� Weer werd alles zwart voor mijn ogen en leidde Joe me naar buiten en even later ook terug de limo in. “Hoort de jurk ook bij het cadeau?”� vroeg ik. “Natuurlijk.”� Gelukkig, ik vond de jurk en schoenen zo mooi dat ik ze niet terug zou willen geven. “We zijn er.”� Ik werd weer uit de limo geholpen, Joe nam mijn hand en stapte een paar meters verder met me. “Klaar?”� ik voelde hoe er iemand aan de blinddoek frutselde die even later afviel. Ik stond op het dek van een boot die op de zee lag, ik liep naar de rand van het dek en keek over het oppervlakte van het water. We waren echt aan de zee, ik rook de zeelucht en voelde de wind weer door mijn haren waaien en hoorde de meeuwen en het geruis van de zee op de achtergrond. Ik draaide me om, Joe stond nog steeds op dezelfde plek als daarnet. Ik keek rond, overal waren kaarsjes gezet (het was ondertussen al donker door het lange rijden), en er stond een tafeltje gedekt voor 2 personen. Joe kwam naar me toe. Meteen sloeg ik mijn armen rond zijn nek en begon hem passioneel te kussen, dit was zo’n mooie verrassing en dan nog te denken dat ik vanmorgen dacht dat hij deze speciale dag vergeten was. “Dankjewel.”� Hij lachte even en leidde me naar het tafeltje. We gingen zitten en even later kwam een ober met ons voorgerecht (een klein kommetje pasta met een lekker sausje). Het was lekker, gezellig en we praatten over alles. Plots hoorde ik zachte muziek achter me. Ik draaide me om en zag een klein orkestje staan. Ik keek weer in de ogen van Joe. “Ik hou van je.”� “Ik ook van jou.”�antwoordde hij. “Wil je dansen?”� vroeg Joe na het hoofdgerecht (scampi’s). “Ja, graag.”� Lekker dicht tegen elkaar geplakt dansten we stilletjes op de muziek.

Ik stond tegen de rand van het dek geleund, turend in de verte waar het licht van de maan in het water werd gereflecteerd. Ik voelde Joe achter me komen staan. “Is er iets?”� “Nee…jawel.”� Hij kwam naast me staan, zijn ogen nu net als de mijne op de horizon gericht. “Je maakt me zo gelukkig, gelukkiger dan ik ooit had kunnen dromen. Joe ik hou zoveel van je, ik wist niet dat zoveel van iemand houden mogelijk was. Ik wist het misschien wel, maar ik heb het nog nooit meegemaakt en dat gevoel is gewoon een beetje beangstigend. Ik zou niet meer zonder je kunnen, ik wil je nooit meer kwijt, ik zou je het liefst altijd bij me hebben, maar ik besef ook dat we nog jong zijn. Ik wil dat dit eeuwig zou blijven duren, maar ik ben gewoon bang dat het dat niet zal doen.”� bekende ik. “Nora, luister naar me. Ik hou ook enorm veel van je, ik zou alles voor je opgeven, ik zou ook niet meer zonder je kunnen, maar je hoeft niet bang te zijn voor die gevoelens. En wie zegt dat dit niet eeuwig kan duren? Als wij dat willen en daarin geloven kan dat volgens mij wel.”� “Je hebt gelijk…”� “Altijd..”� hij sloeg zijn arm om me heen en trok me wat dichter tegen zich aan. “Om hoe laat moeten we weer naar huis?”� vroeg ik tijdens het dessert (tiramisu, mijn lievelingsdessert). “Niet.”� Antwoordde Joe. “Bedoel je dat deze jacht nog een hele nacht voor ons is?”� hij knikte. Hoe deed die jongen het toch? “Hoe heb je dit toch allemaal geregeld gekregen?”� vroeg ik nieuwsgierig. “Mijn geheimpje.”� “Het maakt me toch niets uit, wat het is fantastisch! Maar ik had eigenlijk ook nog een verrassing, maar die is nog thuis…maar misschien kan het ook hier.”� Joe keek me hoopvol aan. “Ja het zal hier ook wel lukken.”� “En wat is het?”� vroeg hij, alsof ik daarop zou gaan antwoorden. “Zal je wel zien.”� zei ik lachend wetend dat ik zijn eigen woorden tegen hem gebruikte.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.