FanFic.nl

Tears on my guitar

Deel 16: Lukas

Stomverbaasd staar ik hem aan. Wat komt hij hier doen? Oké domme vraag natuurlijk. Hij komt hier auditie doen net zoals alle anderen, maar ik kan het moeilijk geloven. Nadat ik hem in het park had ontmoet, dacht ik dat ik hem nooit meer zou zien en nu staat hij hier weer voor mijn neus. Een beetje op een arrogante manier met zijn gitaar in zijn handen en het irriteert me nu al.
‘Hallo Fi,’ zegt hij vriendelijk en lacht even.
‘Hej,’ antwoord ik kort. Hij probeert misschien vriendelijk te zijn, maar ik heb daar geen zin in. In het park heeft hij indruk achter gelaten die ik me nog goed kan herinneren. Hij kon me even betoveren met die ogen, maar liet me daarna weer helemaal koud. Zijn houding, manier van doen, uitstraling... het staat me gewoon niet aan. Ik weet niet wat het is, ik kan er geen woorden op plakken. Ik zucht en wacht totdat Michael zijn teken geeft.
‘Kennen jullie elkaar,’ vraagt hij in plaats daarvan. Moet dit nu echt? Kan het nog erger worden?
‘Een beetje,’ antwoord ik, Michael knikt en Lukas begint te spelen.
Ik was fout, het kon inderdaad nog erger. Lukas is goed, echt goed. Hij speelt gitaar met zijn ogen half toe, hij geeft alles van zichzelf en besteedt geen aandacht aan ons. Het is alsof hij open bloeit terwijl hij speelt -nu weet ik wat papa daarmee bedoelde. Het is overduidelijk dat hij hier echt van geniet, dat hij met zijn hart speelt. Voor heel even lijkt hij zijn ziel bloot te geven.
Lukas mag langer spelen als de meeste kandidaten en stopt uit zichzelf na een paar minuten. Het is even stil in de zaal, maar dan begint Michael in zijn handen te klappen. Ik kijk hem verbaasd aan. Ook aan mijn rechterkant klappen de muzikanten voor Lukas. Hijzelf kijkt naar mij met een vragende blik in zijn ogen. Vond ik het wel goed? Ik kan niet anders dan het goed vinden. Ik knik, lach en klap uiteindelijk ook in mijn handen. Dat is duidelijk genoeg voor Lukas. Hij stapt naar voor.
‘Het is wel duidelijk dat je je naam hierop mag schrijven,’ lacht Michael wanneer het applaus gestopt is. Hij schuift het, niet meer zo blanco, papier naar Lukas toe.
‘Heb je het gevoeld?’ vraagt Michael wanneer Lukas lachend de kamer uit wandelt.
‘Ja…’ en ik had het gevoeld tot in mijn buik. Heel mijn lichaam had elke geluidsgolf opgevangen en mij de kriebels gegeven. De kans dat Lukas een lid van de band zou worden, was heel groot.
Na nog een dik uur is eindelijk iedereen aan de beurt geweest. Ons papier is goed gevuld geraakt en ik heb echt genoeg keuze gehad om mijn bandleden te kiezen. Er zaten echt getalenteerde mensen tussen, maar ik besef ook dat dit niet de loterij is en dat ik er niet zomaar iemand uit mag kiezen.
Iedereen is naar huis. Samen met Michael zit ik nog in de grote danszaal te bespreken wie nu de beste kandidaten zijn.
‘We gaan nu er een stuk of tien mensen uit halen. Deze tien mensen moeten morgen dan terug komen en dan kiezen we er daar morgen drie uit,’ legt Michael me uit. Dit is nog allemaal heel nieuw voor me, maar het is niet zo ingewikkeld. Alles verloopt zoals je verwacht dat het zou lopen.
‘Dus, die Lukas die jij blijkbaar kent mag morgen sowieso terug komen. Daar zijn we het eens over?’ vraagt hij.
‘Ja..ja hij was goed,’ zeg ik een beetje tegen mijn zin. Michael heeft gelijk, niemand kan ontkennen dat Lukas een goede artiest is, ik dus ook niet. En daarbovenop zou hij ook nog eens passen in ‘het plaatje’ dat Michael wil maken.
‘Ik vind die jongen dat als laatste kwam ook echt goed,’ zeg ik. De laatste jongen was een drummer geweest. Hij had een beetje een aparte sound gehad, maar ik vond het mooi.
‘Oké, drummers waren er niet zoveel. Hij mag morgen ook terug komen.’
‘En dat meisje met haar blauwe haar…Tayana. Zij was ook echt goed.’
‘Ja, zij was ook goed. We zullen haar ook bellen, maar
misschien is het makkelijker als we de lijst volgen in plaats van alles door elkaar te doen,’ wijst hij mij erop.
‘Oei, sorry,’ ik ging inderdaad wel van helemaal de laatste naar de tweede artiest. Het is dan ook zo moeilijk. Iedereen dat hier op dit papier zijn naam heeft opgeschreven is de moeite waard om weer te bellen, maar ik besef dat dat niet gaat.
Na nog een uur zitten na te praten, hebben Michael en ik eindelijk beslist welke vijftien (het zijn er vijftien geworden omdat ik niet kon kiezen) mensen we morgen terug willen zien.
‘Wil jij hen bellen?’ vraagt Michael me. Ik knik enthousiast en neem zijn telefoon aan. Michael is echt een goede manager, voor zover ik hem ken dan toch. Hij laat me mee beslissingen nemen, respecteert mijn waarden en principes en zorgt voor leuke verassingen, hij is een manager die elke jonge artiest wel zou willen.
Ik bel alle vijftien personen op en vertel hen het goede nieuws. Één voor één zijn ze dolblij dat zij morgen mogen terug komen en steeds meer kans maken om in de band terecht te komen.
‘We zijn klaar voor vandaag, Fi. Je mag naar huis gaan,’ zegt Michael wanneer ik iedereen heb opgebeld.
‘Oké, bedankt. Morgen zelfde uur?’
‘Ja, negen uur stipt, want rond de middag maak je kennis met de definitieve bandleden.’ Ik zwaai nog even en wandel met mijn zak over mijn schouder de deur uit. Ik kom in een van de vele gangen van deze studio en hoop dat ik mijn weg hier weer uitvind. Het is echt een doolhof, maar ik zal het hier wel beter gaan leren kennen als ik hier wat meer kom.
Na wat rond gelopen te hebben, bijna verdwaald te zijn geraakt kom ik eindelijk weer in de inkomhal uit. Buiten moet ik met mijn ogen knipperen tegen het licht. Het is al wel avond, maar na zo’n hele dag binnen gezeten te hebben doet de felle lucht toch pijn aan mijn ogen. Al rap ben ik er weer aan gewoon en kan ik zonder vallen naar mijn fiets stappen. Ik voel mijn buik rommelen en spring snel op mijn fiets. Hopelijk staat er thuis iets lekkers op tafel.

Maar wanneer ik thuiskom riek ik niet de geur van voedsel dat op het fornuis staat. Langs achteren loop ik naar binnen. Papa zit aan de keukentafel zijn krant te lezen.
‘Hej, hoe was het vandaag?’
‘Super, gaan we alsjeblief eten, ik heb zo’n honger.’ Papa lacht. ‘Van hard werken krijg je dus duidelijk honger.’ Ik zeg maar niet dat ik eigenlijk zelf niet zoveel heb moeten doen in de hoop dat ik dan sneller mijn buikje kan vullen.
‘Ik zal frietjes gaan halen.’ ik begin te glunderen.
‘Perfect.’ Papa staat op en gaat langs de achterdeur naar buiten. Ik hoor hoe de motor van de auto start en wil net naar mijn kamer lopen als er op de deur geklopt wordt. Ik draai me zuchtend om en zie Max lachend staan. Mijn zucht is al snel vergeten wanneer ik hem zie.
‘Kom binnen!’ roep ik naar hem.
‘Je komt dan toch nog naar huis,’ zegt hij.
‘Ben je hier al geweest?’
‘Ja zo’n drie keer denk ik,’ ik hef mezelf op zodat ik op het aanrecht kan gaan zitten.
‘Sorry ik was in de studio.’
‘Dacht ik al wel en ooit moest je toch terug keren.’
‘Heb je me dan zo hard gemist?’ vraag ik terwijl ik weer op mijn voeten spring en de koelkast open trek en het fruitsap neem. ‘Jij ook?’ Max knikt en ik neem twee glazen uit de kast.
‘Ja, ik verveelde me dood.’ Ergens vind ik het wel leuk dat hij me gemist heeft, dat iemand me graag in zijn buurt heeft.
‘Sorry. En ik moet morgen ook terug. Het gaat druk worden de volgende dagen..weken,’ zeg ik verontschuldigend.
‘Je hebt al sorry gezegd, en ja dat weet ik. Ik zal er mee moeten leven. Dan kom ik je ’s avonds wel lastig vallen.’
‘Daar heb ik geen probleem mee,’ lach ik en geef Max zijn fruitsap.
‘Komaan, ga je nog vertellen hoe het was vandaag.’ Ik ga weer op mijn plaatsje op het aanrecht zitten en Max op een gewone stoel aan tafel. Hij doet zijn verband uit en laat zijn arm op tafel rusten.
‘Doet het nog pijn?’ vraag ik.
‘Nee, maar ik kan jou er mee pijn doen als je niet snel begint te vertellen,’ zegt hij ongeduldig.
‘Oké, rustig ik wou gewoon lief zijn.’ Ik vertel hem heel mijn dag. Van het begin tot het einde, ik beschrijf de kandidaten en de wijze waarop ze hun muziek brachten. Natuurlijk kan ik niet iedereen beschrijven, maar alleen de mensen die me het meest zijn bijgebleven. Wanneer ik aankom bij het deel van Lukas staat Max er net zo versteld van als ik.
‘En wist hij dat hij auditie deed voor jou band?’
‘Weet ik niet, ik heb geen tijd gehad om met hem te kunnen praten,’ antwoord ik.
‘En waarom had hij niet gezegd in het park dat hij ook gitaar speel,’
‘Dat weet ik niet, maar dat was nu ook geen heel diepzinnig gesprek toen, hé.’ Herinner ik hem eraan en mezelf eigenlijk ook. We hadden in het park echt maar heel even gepraat en ik was vrij bot tegen hem geweest. Had ik eigenlijk wel een reden om zo kortaf tegen hem te doen die dag? En vandaag?
‘En morgen mag ik dus de drie bandleden kiezen,’ eindig ik mijn verhaal.
‘Wow, fijn. Ik ben benieuwd. Gaan het even vreemde mensen zijn als jij?’ Ik probeer hem een speelse klop te geven op zijn arm, maar val zelf bijna van het aanrecht waardoor Max zich een deuk lacht.
‘Heeft er hier iemand honger?’ hoor ik de stem van papa roepen. Hij komt de keuken binnen met een zak die heerlijk naar de frietjes ruikt. Meteen neem ik de mayonaise en ketchup uit de kast om aan te kunnen vallen.
‘Eet je mee?’ vraag ik aan Max, maar hij schudt zijn hoofd al.
‘Ik heb thuis al gegeten,’ zegt hij, maar neemt toch een frietje uit het pakje dat ik uit de zak neem. Ik kijk hem vragend aan.
‘Voor de smaak,’ lachend schud ik mijn hoofd en stort me op de frietjes.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.