FanFic.nl

A new life

25) ONVERWACHT TELEFOONTJE

Neles pov: “Ok wat staat er vandaag op het programma?”� vroeg ik benieuwd aan de jongens. Ik had vannacht met Bill een geweldige nacht beleefd en had nu precies veel energie op overschot. “WIJ gaan vandaag veel werk hebben, soundcheck, optreden, ...”� zei Tom met de nadruk op de ‘wij’. “Word ik zomaar buitengesloten of wat?”� “Nee, schat, natuurlijk niet. Jij mag mee.”� Bill nam lief mijn hand vast. ** Na een tijdje in het, al bekende, busje kwamen we aan de zaal aan. Over een paar dagen zouden de jongens op tour vertrekken, maar ik had nog altijd geen idee wat er met mij zou gebeuren. Ik kon Bill nu echt geen 2 maanden missen. We installeerden ons in de kleedkamer en praatten wat over koetjes en kalfjes. “Tijd voor de soundcheck.”� Kwam een crewlid zeggen. De band stond op en liep richting het podium, ik liep achter hen aan om hen te bewonderen vanuit de coulissen. Na een geslaagde soundcheck riep Bill me op het podium. We stonden nu met z’n tweetjes op het grote podium met de spotlights op ons, het gaf me een akelig en leuk gevoel tegelijkertijd en besefte nu iets beter hoe het was voor de jongens om hier te staan. Bill nam mijn handen vast “Nele, we vertrekken binnenkort op tournee maar ik kan je hier niet achterlaten, ik kan je niet missen. Daarom wou ik je vragen of je met ons meewilt? Je hebt dan toch ook vakantie..”� Ik sprong Bill om de hals en knuffelde hem bijna dood, dit was de vraag die ik had willen horen. “Natuurlijk wil ik mee!”� ** Het publiek ging uit zijn dak toen Tokio Hotel het podium op kwam. Ze waren al heel wat zekerder van zichzelf als gisteren en speelden vol zelfvertrouwen en plezier. Ik keek naar de gillende massa. ‘Wat zouden zij er van vinden dat Bill niet meer single was? Zouden ze blij zijn voor hem, het hem gunnen? Zouden ze teleurgesteld zijn? In tranen uitbarsten?’ allemaal vragen waar ik me zorgen over maakte. De gsm in mijn zak trilde, ‘Lynn belt’ stond op het schermpje. Ik vluchtte naar buiten, weg van het lawaai en nam op. “Hej Lynn!”� begroette ik haar blij. Ik hoorde Lynns stem snikken aan de andere kant van de lijn. “Wat is er Lynn!?”� vroeg ik bezorgd? “Hij heeft het weer gedaan! Hij had het zo beloofd!!”� Lynn huilde nu luid en ik wist meteen waarover ze het had. 2 Jaar geleden had haar vader in een depressie gezeten, Lynns ouders hadden bijna elke dag ruzie en op een bepaalde dag had haar vader haar geslagen. Ze had het niet durven zeggen aan haar moeder, maar was komen uithuilen bij mij. Ik had haar proberen te troosten, ik kon niet veel voor haar doen, maar ik was er voor haar geweest. Na nog een paar blauwe plekken van harde klappen had ik haar toch zover gekregen om het te vertellen aan haar moeder. Lynn had mij er per se bij gewild en het was een erg emotioneel moment voor ons alle drie geweest. Uiteindelijk heeft haar vader zich laten opnemen in een soort kliniek, hij wou veranderen en dat deed hij ook. Na 6 lange en moeilijke maanden kwam hij weer naar huis, hij was weer de vriendelijke man geworden van vroeger en alles leek weer in orde. Tot vandaag... “Nele, ik heb je nodig, ik kan het niet zonder jou.”� Huilde ze nu nog luider. Het deed me pijn om te horen hoeveel verdriet mijn beste vriendin had, ik kon het zo niet laten, ik moest naar België. “Lynn, ik zal naar België komen, morgen zal ik er zijn, hou je nog even sterk dan ben ik er voor jou.”� “Dankje, je bent echt mijn beste vriendin.”� “Graag gedaan, tot morgen.”� We sloten het gesprek af en terwijl de jongens optraden, piekerde ik over mijn beste vriendin

Reacties: