FanFic.nl

A place called Narnia, You Said?

Energy and Chemics

Ik neem diep adem door mijn neusgaten zodat een lichtsnuivend geluid ontsnapt. Opnieuw sluit ik mijn ogen, proberend al mijn gevoelens op een rijtje te zetten. Angst, woede, verdriet, geluk.. Angst, woede, verdriet, geluk. Hoe kan een mens van zijn leven zoveel dingen tegelijk beseffen en laten opleven? Gevoelens die van elkaar verschillen als vuur van water. Ik bijt hard op mijn achterste tanden en ik voel dat ik een soort van ademnood geraakt. Een golf van paniek overspoelt me en mijn instinct wil dat ik mijn ogen open en volle teugen zuurstof naar binnen zuig. Ik dwing mezelf echter om mijn ogen gesloten te houden en de paniek te kop in te drukken. Het volgende moment dat ik opnieuw kalm ben ontstaat er een fel, wit licht voor mijn ogen, zodat ik de adertjes in mijn oogleden bijna kan zien lopen. De geluiden die zich om me heen begaven, zijn verdwenen en het enige dat ik nu nog hoor is een zacht ruisen en het regelmatige, rustgevende geklop van mijn hart. Een licht tintelend gevoel verspreidt zich over mijn lichaam terwijl er in mijn hoofd een soort van losbandig, onbezwaard gevoel geboren wordt. Alsof ik liters alcohol binnen heb, maar dan zonder het rare gedrag en in tegenstelling tot de meeste zatlappen, ben ik nog steeds bij mijn volle verstand. ‘Aya…Aya?’ Een zacht melodisch geluid trekt mijn aandacht. Het klinkt als helder bronwater dat uit een berg komt gelopen en tegelijk als de best gestemde piano aller tijden. Het is betoverend, hypnotiserend bijna. Ik voel een drang om ‘ja’ uit te roepen en de reden van het geluid te zoeken. Het lijkt alsof het lokroepen uitzendt, mijn lichaam komt reageert er op als een kat op vis. Net op het moment dat de stem nog een keer wou roepen, voel ik een kletsende pijn op mijn wang open ik verschrikt mijn ogen. ‘Aya?’ vraagt iemand terwijl ik verdwaasd voor me uit zit te kijken. ‘Aya?’ Ik herken Luïwé’s strenge stemgeluid. Ik voel hoe Luïwé’s wazige silhouet me bij mijn schouders vast grijpt en me door elkaar schudt. Met een schok kom ik terug bij mijn volle positieven en zie ik de geschrokken gezichten van Caspian en Peter en de begrijpende uitdrukking van mijn lerares. ‘Wat - wat was dat?’ stamel ik beduusd .’ Je ging té diep,’ zegt Luïwé zakelijk terwijl ze terug rechtop gaat zitten. Als ze mijn naar meer uitleg vragende gezicht opmerkt, glimlacht ze. ‘Het is normaal hoor voor een beginner, je kan de juiste hoogt nog niet. Ik kan je daar niet bij helpen, die moet je zelf zoeken. En je kan hem vinden door veel te oefenen, maar ik moet je op het hart drukken, dat je niet oefent zonder dat er iemand bij is. We hebben je er nu snel genoeg uit kunnen halen ,maar als we er niet bij waren geweest hadden de gevolgen dramatisch kunnen zijn. En niet alleen voor jou,’ De geruststellende ondertoon in haar stem heeft plaatsgemaakt voor een ernstige stembuiging. Ze zegt het op zo’n manier dat het me kippenvel bezorgt en dat mijn krachten me een beetje angst inboezemen. Ik wil vragen wat er dan zou gebeuren, maar Caspian is me voor. Het duurt een tijdje voor Luïwé antwoordt omdat ze ons één voor één intens aankijkt met haar betoverende, grijze ogen. ‘Het is heel zeldzaam dat het gebeurt, maar als een Alyde te diep in zijn staat van overbewustzijn verkeerd, of in een verkeerd level, kan het zijn dat de energie rondom hem of haar te fel reageert. Een soort van energiebundel ontwikkeld zich dan en is zo krachtig dat het in één klap, kilometers in de omtrek in as kan leggen. Maar zoals ik al zei, dat is héél zeldzaam en er is geen reden tot paniek. Het overkomt je de eerste keren misschien, of waarschijnlijk alleen deze keer en het duurt een tijdje vooraleer de energie zich opstapelt tot ‘gevaarlijk’.’ Ze glimlacht even. ‘Hoelang ongeveer?’ vraag ik geïnteresseerd. ‘Vijf tot tien minuten, gemiddeld. Dat hangt er vanaf hoe gevorderd je bent. Hoe sterker, hoe sneller.’ Caspian en Peter knikken maar mijn gezicht ziet lijkbleek en een niet te beschrijven uitdrukking staat op mijn gezicht geplakt. Alsof ik net de buurman in een tutu met een varken op z’n hielen in de nieuwe Porsche over zee naar Honolulu heb zien rijden.’ Het komt wel goed,’ zegt Caspian en hij legt zijn hand op mijn schouder terwijl hij langs me loopt. Een vreemde rilling rent door mijn ruggengraat heen. Zeker nog een nawerking van daarstraks, denk ik en volg Peter en Luïwé die Caspian achterna gewandeld zijn.

Reacties: