FanFic.nl

A new life

26) AFSCHEID

De band kwam vreugdevol de kamer binnen. “Wat zit jij er verdrietig bij. Wat scheelt er?”� vroeg Gustav. Ik kon hen niet vertellen wat er met Lynn was, maar vertelde hen dat ze mij nodig had en dat ik moest vertrekken. Niemand zag dat blijkbaar zitten, maar ze begrepen me wel. Gustav, Tom en Georg lieten mij en Bill even alleen zodat we konden praten. “Nele, ik wil niet dat je weg gaat.”� Zei hij sip. “Ik weet het Bill, ik wil ook niet, maar Lynn heeft mij nodig, echt waar. Ik moet gaan.”� Ik zag de teleurstelling in zijn ogen. “Voor hoe lang?”� “Ik..ik weet het niet...als ik er zeker van ben dat alles weer goed gaat met Lynn.”� “En wanneer vertrek je?”� “... ik zou vandaag nog willen vertrekken.”� Bills gezicht kon nu niet nog verdrietiger worden. “Het spijt me echt..”� Hij ademde diep in en probeerde zich te vermannen. “Het is ok, ik zal je helpen met je spullen te pakken en ik zorg voor iemand dat je zal brengen.”� ** In het donker kwamen we bij mijn huis aan, ook Gustav, Georg en Tom waren meegekomen. Na eerst wat spullen te gaan halen bij Bill en Tom kwam ik hier nu verder mijn koffer maken. Het was al laat en zo stilletjes mogelijk sloop ik samen met Bill naar mijn kamer terwijl de rest beneden wachtte. Wanneer we weer in de living kwamen zagen we dat nu ook mama en papa daar waren. “Waar gaat het naartoe?”� vroeg ze kijkend naar mijn koffer. Voor de 2de keer deze avond vertelde ik hen over Lynn. Mijn ouders wisten wat er gebeurd was in haar verleden en vonden het goed dat ik naar haar ging. Na hen gedag te hebben gezegd gingen ze weer slapen en ik en de jongens liepen naar buiten, waar een auto op me wachtte om me weer naar België te brengen. Ik gaf iedereen een knuffel en zei da ik hen zou missen en dat ik weer terug zou zijn voor ze het wisten. Bill keek me met betraande ogen aan. “Ik ga je zo missen.”� Ik drukte mijn lippen op de zijne en probeerde er zoveel mogelijk gevoelens in te leggen. “Ik jou ook, ik zal elke dag bellen.”� Ik veegde de tranen van zijn wangen en probeerde mezelf sterk te houden en ook niet in tranen uit te barsten. Ik had geen idee hoe lang het zou duren voor ik weer terug zou komen en dat maakte het afscheid alleen maar erger. “En, als ik dan nog niet terug zou zijn, veel succes met jullie tour. Het spijt me dat ik die dan moet missen.”� “Wat? Ben je dan nog niet terug? Nele ik kan je dan niet nog eens 2 maanden missen!”� het verdriet in Bills stem sneed als een mes door me heen. “Het spijt me zo.. misschien kan ik op de een of andere manier toch nog een deel meemaken.. we zien dan wel...”� Nog een laatste knuffel en kus en met pijn in mijn hart stapte ik de auto in, de auto die me zou brengen naar Lynn. ** Ik opende mijn ogen. Buiten kwam de zon op en de omgeving kwam me vaag bekend voor. Ik was doodmoe geweest en was bijna meteen in slaap gevallen, ik had gehoopt dat ik door te slapen alles even zou vergeten. Lynns problemen, het afscheid van Bill, (en de jongens) maar niets was minder waar. Ik had lang geslapen, maar niet vast en werd geplaagd door nachtmerries met een huilende Lynn aan mijn rechterkant en Bill die zijn hand uitstak naar me, aan de andere kant. Een verschrikkelijke keuze, een keuze waar geen juist antwoord op was. “Waar zijn we ongeveer?”� vroeg ik aan de chauffeur. “Je bent bijna thuis.”� Antwoordde hij vriendelijk. Ik zag het nu ook, we reden voorbij mijn oude school en oude herinneringen wrongen zich in mijn hoofd. Hoe vaak had ik hier wel niet voorbij gewandeld naar huis, samen met Lynn, met al mijn vriendinnen. Alles was ik hier in België had meegemaakt ging weer door mijn hoofd en ik besefte hoe goed het voelde om weer even terug te zijn, al had ik liever gehad dat het met een betere reden was en dat Bill naast me zou zitten. Ik zag de vertrouwde gevel van mijn vroeger huis. Nu woonden er vrienden van mama en papa, ik hoopte er eigenlijk op dat ik hier wel zou mogen logeren. De chauffeur zette met voor de deur af. “Hopelijk kan ik je hier snel ook weer komen halen en je weer terug naar Bill brengen.”� “Ik hoop het ook.”� We namen afscheid en ik belde aan. Tanja, al lang een van mama’s beste vriendinnen, deed open. Ze liet me meteen binnen. Na haar de hele uitleg gedaan te hebben besloot ze dat ik hier mocht logeren zo lang nodig was. Ze wees me de logeerkamer, het was nog vroeg dus ik zou eerst nog een paar uurtjes slapen en dan naar Lynn gaan. ** De voordeur van Lynns huis ging open, haar moeder keek me met een vriendelijke lach aan. “Hallo, Nele. Ben je terug van Duitsland? Met wat kan ik je helpen?”� aan haar opgewektheid te zien, wist ze blijkbaar nog niets over het voorval. “Eum, ja ik ben even terug, een kleine vakantie zeg maar. Is Lynn thuis?”� “Ja, ze zit op haar kamer, je kent de weg wel he.”� Ik liep de trap op en klopte op de eerste deur rechts. Ik hoorde Lynns stem een beetje bang ‘ja’ zeggen. Ik opende de deur. Ze zag dat ik het was, vloog in mijn armen en huilde tranen die niet meer leken te kunnen stoppen.

Reacties: