Hoofdcategorieën
Home » Robert Pattinson » Normal is too Ordinary. » Deel 2.
Normal is too Ordinary.
Geschreven door:
Onderdeel van:
Laatst bijgewerkt:
21 juni 2009 - 14:59
Aantal woorden:
970
Aantal reacties:
11
Aantal keer gelezen:
704
Deel 2.
Laat een reactie.
Room 189, Hilton Hotel - Los Angeles.
Met een zucht draai ik me om en neem de hoorn af. ‘Goedemorgen mevrouw. Dit is u wake-upcall.’ Hoor ik een vriendelijke vrouwenstem zeggen. ‘Oké dank u wel.’ Zeg ik suf terug. Ik leg de hoorn weer op het nachtkastje en rek me even uit. Ik zwaai mijn ene been uit bed en meteen voel ik de warmte weg gaan. Ik haat opstaan. Na een tijdje verplaats ik mijn rechterbeen ook maar uit bed. Nu nog rechtstaan. Ik druk mezelf omhoog en slenter naar de badkamer. Vier uur slaap is veel te weinig voor een mens. Ik doe mijn hele ochtendroutine zoals elke dag. Eerst naar het toilet, gezicht wassen en dan een verfrissende douche nemen. En zoals altijd ben ik daarna zo wakker als het maar zijn kan. Ik wikkel mezelf in een handdoek van het hotel. Ik loop de kamer weer in waar ik mijn koffer opengooi op bed. Ik werp mezelf een blik naar het raam en ik zie dat de zon schijnt. Ik haal een zwart topje uit de koffer en een jeansrokje. Mijn vest van Adidas en dan nog mijn teenslippers. Het moet er maar mee door. Ik loop er mee naar de nog vochtige badkamer. Ik doe ze aan en begin dan aan mijn make-up. Eerst een laagje foundation. Dan de eerste laag grijze oogschaduw en dan de tweede laag zwarte oogschaduw. Zwarte eyeliner en zwarte mascara. Blush en een beetje lipgloss. Mijn haar laat ik in een staart zitten. Ik verlaat de badkamer en pak mijn horloge en ketting die op het nachtkastje liggen en doe ze aan. Ik kijk hoe laat het is op mijn horloge van D&G. Bijna tien uur. Ik pak mijn gsm en stop hem weg. Ik verlaat kamer 189 en vertrek naar de benedenverdieping. De eetzaal is goed gevuld en rechts in de hoek zie ik Mick zitten wachten op me. Ik hoop dat hij daar al niet al te lang zit. ‘Goede morgen.’ Zeg ik vrolijk. ‘Goede morgen.’ Zegt hij terug. ‘Hoe was de meeting?’ vraag ik. ‘Saai, zullen we maar iets bestellen?’ vraagt hij. Ik knik en Mick roept een ober. ‘Voor mij een klein ontbijtje met koffie.’ Zeg ik tegen de ober die er waarschijnlijk ook al vroeg uit is. ‘Het zelfde voor mij.’ Zegt Mick. ‘Mick wat is er?’ vraag ik als er na vijf minuten nog altijd geen woord is uitgewisseld. ‘Ik heb promotie gekregen.’ Zegt hij stil. ‘Mick dat is geweldig!’ roep ik. Misschien was het iets te luid. ‘Het is in Australië.’ Zegt hij stil. Meteen weet ik niet meer wat zeggen, hij gaat verhuizen mijn enigste vriend die ik hier in Los Angeles had gaat verhuizen. ‘Je moet het doen.’ zeg ik dan. ‘Het is wel de job die ik altijd al wou.’ Zegt hij dan wat vrolijker. ‘Dan moet je het nog meer doen, je hebt toch ja gezegd?’ vraag ik. ‘Ik ging er nog over nadenken.’ Zegt hij. ‘Wanneer moeten ze het weten?’ vraag ik. Ondertussen is ons eten er al en neem ik gulzig een hap van mijn boterham. ‘Tegen deze avond.’ Zegt hij stil. ‘Zo snel.’ Zeg ik. ‘Ik heb morgen een vliegtuig naar Australië.’ Zegt hij weer. ‘Maar dan zie ik je niet meer.’ Zeg ik stil. ‘Ik weet het.’ Zegt hij. ‘We zien elkaar toch nog?’ vraag ik. ‘Je praat al, alsof ik al besloten heb hem aan te nemen.’ Zegt hij met een lach. ‘Dat ga je toch doen, Mick je droomjob.’ Zeg ik. ‘Ik weet het, maar ik wil je gewoon niet achter laten, net nu.’ Zegt hij. ‘Ik zal het wel redden.’ Zeg ik. ‘Als ik het aan neem, en ik zeg als dan zorg ik wel voor een begeleider voor je gewoon voor de eerste week hier in Los Angeles door te komen.’ Zegt hij. ‘Ik denk dat ik daar mee kan leven.’ Zeg ik. ‘Ga dan bellen!’ roep ik naar hem en weer heb ik voor de tweede keer in een kwartier tijd de volle aandacht van de eetzaal. Ondertussen is Mick druk bezig met het intoetsten van de nummers die op het papiertje voor hem ligt. Niet veel later begint hij een heel gesprek en het lijkt erop dat Mick morgen naar Australië vertrekt. ‘Ik mis je nu al.’ Zeg ik sip als hij aflegt. ‘Zullen we maar gaan?’ vraagt hij. Ik knik en sta recht. Samen met Mick loop ik de eetzaal uit. In de lobby is het een drukte van je weet het niet. Zo druk dat ik weeral eens tegen iemand moet aan botsen. ‘Sorry.’ Zeg ik. ‘Het geeft niet.’ Zegt de jongensstem die ik herken als de stem van de jongen die me gisteren lastig viel. ‘Jij.’ Zegt hij met een grijns. ‘Ik.’ Zeg ik arrogant terug. 'Als u me wilt excuseren iemand staat te wachten op me.’ Zeg ik. Ik keer me terug om en daar zie ik Mick staan wachten. ‘Hoe ken je Robert?’ vraagt hij. ‘Robert? Ow is dat hij, nauw laat ons zeggen dat ik hem gisteren heb helpen afkoelen, letterlijk.’ Zeg ik met een grijns. ‘Wat heb je gedaan?’ vraagt hij. ‘Hem laten afkoelen, als een vrouw zich bedreigt voelt met ze iets ondernemen.’ Zeg ik en knipoog naar Mick. ‘Je weet toch dat Robert op zulke dingen kickt.’ Zegt hij. ‘Ik kan zeer koppig zijn.’ Zeg ik. ‘Vanwaar ken je hem eigenlijk?’ vraag ik nieuwsgierig. Ondertussen zijn we al bij mijn kamer aangekomen, ik doe mijn kaart door de gleuf. ‘Hij is misschien de hoofdrolspeler van de film waar jij je liedje voor geschreven hebt.’ Zegt hij en gaat op mijn bed zitten. ‘Ow is hij dat, ik had hem niet herkent.’ Zeg ik doodgewoon. Ook al ben ik nu in mezelf allemaal verwijten naar mijn hoofd aan het slingeren.
Laat een reactie =D
Met een zucht draai ik me om en neem de hoorn af. ‘Goedemorgen mevrouw. Dit is u wake-upcall.’ Hoor ik een vriendelijke vrouwenstem zeggen. ‘Oké dank u wel.’ Zeg ik suf terug. Ik leg de hoorn weer op het nachtkastje en rek me even uit. Ik zwaai mijn ene been uit bed en meteen voel ik de warmte weg gaan. Ik haat opstaan. Na een tijdje verplaats ik mijn rechterbeen ook maar uit bed. Nu nog rechtstaan. Ik druk mezelf omhoog en slenter naar de badkamer. Vier uur slaap is veel te weinig voor een mens. Ik doe mijn hele ochtendroutine zoals elke dag. Eerst naar het toilet, gezicht wassen en dan een verfrissende douche nemen. En zoals altijd ben ik daarna zo wakker als het maar zijn kan. Ik wikkel mezelf in een handdoek van het hotel. Ik loop de kamer weer in waar ik mijn koffer opengooi op bed. Ik werp mezelf een blik naar het raam en ik zie dat de zon schijnt. Ik haal een zwart topje uit de koffer en een jeansrokje. Mijn vest van Adidas en dan nog mijn teenslippers. Het moet er maar mee door. Ik loop er mee naar de nog vochtige badkamer. Ik doe ze aan en begin dan aan mijn make-up. Eerst een laagje foundation. Dan de eerste laag grijze oogschaduw en dan de tweede laag zwarte oogschaduw. Zwarte eyeliner en zwarte mascara. Blush en een beetje lipgloss. Mijn haar laat ik in een staart zitten. Ik verlaat de badkamer en pak mijn horloge en ketting die op het nachtkastje liggen en doe ze aan. Ik kijk hoe laat het is op mijn horloge van D&G. Bijna tien uur. Ik pak mijn gsm en stop hem weg. Ik verlaat kamer 189 en vertrek naar de benedenverdieping. De eetzaal is goed gevuld en rechts in de hoek zie ik Mick zitten wachten op me. Ik hoop dat hij daar al niet al te lang zit. ‘Goede morgen.’ Zeg ik vrolijk. ‘Goede morgen.’ Zegt hij terug. ‘Hoe was de meeting?’ vraag ik. ‘Saai, zullen we maar iets bestellen?’ vraagt hij. Ik knik en Mick roept een ober. ‘Voor mij een klein ontbijtje met koffie.’ Zeg ik tegen de ober die er waarschijnlijk ook al vroeg uit is. ‘Het zelfde voor mij.’ Zegt Mick. ‘Mick wat is er?’ vraag ik als er na vijf minuten nog altijd geen woord is uitgewisseld. ‘Ik heb promotie gekregen.’ Zegt hij stil. ‘Mick dat is geweldig!’ roep ik. Misschien was het iets te luid. ‘Het is in Australië.’ Zegt hij stil. Meteen weet ik niet meer wat zeggen, hij gaat verhuizen mijn enigste vriend die ik hier in Los Angeles had gaat verhuizen. ‘Je moet het doen.’ zeg ik dan. ‘Het is wel de job die ik altijd al wou.’ Zegt hij dan wat vrolijker. ‘Dan moet je het nog meer doen, je hebt toch ja gezegd?’ vraag ik. ‘Ik ging er nog over nadenken.’ Zegt hij. ‘Wanneer moeten ze het weten?’ vraag ik. Ondertussen is ons eten er al en neem ik gulzig een hap van mijn boterham. ‘Tegen deze avond.’ Zegt hij stil. ‘Zo snel.’ Zeg ik. ‘Ik heb morgen een vliegtuig naar Australië.’ Zegt hij weer. ‘Maar dan zie ik je niet meer.’ Zeg ik stil. ‘Ik weet het.’ Zegt hij. ‘We zien elkaar toch nog?’ vraag ik. ‘Je praat al, alsof ik al besloten heb hem aan te nemen.’ Zegt hij met een lach. ‘Dat ga je toch doen, Mick je droomjob.’ Zeg ik. ‘Ik weet het, maar ik wil je gewoon niet achter laten, net nu.’ Zegt hij. ‘Ik zal het wel redden.’ Zeg ik. ‘Als ik het aan neem, en ik zeg als dan zorg ik wel voor een begeleider voor je gewoon voor de eerste week hier in Los Angeles door te komen.’ Zegt hij. ‘Ik denk dat ik daar mee kan leven.’ Zeg ik. ‘Ga dan bellen!’ roep ik naar hem en weer heb ik voor de tweede keer in een kwartier tijd de volle aandacht van de eetzaal. Ondertussen is Mick druk bezig met het intoetsten van de nummers die op het papiertje voor hem ligt. Niet veel later begint hij een heel gesprek en het lijkt erop dat Mick morgen naar Australië vertrekt. ‘Ik mis je nu al.’ Zeg ik sip als hij aflegt. ‘Zullen we maar gaan?’ vraagt hij. Ik knik en sta recht. Samen met Mick loop ik de eetzaal uit. In de lobby is het een drukte van je weet het niet. Zo druk dat ik weeral eens tegen iemand moet aan botsen. ‘Sorry.’ Zeg ik. ‘Het geeft niet.’ Zegt de jongensstem die ik herken als de stem van de jongen die me gisteren lastig viel. ‘Jij.’ Zegt hij met een grijns. ‘Ik.’ Zeg ik arrogant terug. 'Als u me wilt excuseren iemand staat te wachten op me.’ Zeg ik. Ik keer me terug om en daar zie ik Mick staan wachten. ‘Hoe ken je Robert?’ vraagt hij. ‘Robert? Ow is dat hij, nauw laat ons zeggen dat ik hem gisteren heb helpen afkoelen, letterlijk.’ Zeg ik met een grijns. ‘Wat heb je gedaan?’ vraagt hij. ‘Hem laten afkoelen, als een vrouw zich bedreigt voelt met ze iets ondernemen.’ Zeg ik en knipoog naar Mick. ‘Je weet toch dat Robert op zulke dingen kickt.’ Zegt hij. ‘Ik kan zeer koppig zijn.’ Zeg ik. ‘Vanwaar ken je hem eigenlijk?’ vraag ik nieuwsgierig. Ondertussen zijn we al bij mijn kamer aangekomen, ik doe mijn kaart door de gleuf. ‘Hij is misschien de hoofdrolspeler van de film waar jij je liedje voor geschreven hebt.’ Zegt hij en gaat op mijn bed zitten. ‘Ow is hij dat, ik had hem niet herkent.’ Zeg ik doodgewoon. Ook al ben ik nu in mezelf allemaal verwijten naar mijn hoofd aan het slingeren.
Laat een reactie =D
Reacties:
haha zou ik ook wel willen doen bij robert