FanFic.nl

Will I Ever Chance?

4.

Ik klem me tegen de muur. Zijn zware voetstappen zetten zich een richting naar mij. Ik voel hoe zijn hand zicht rond mijn keel spant. ´wat wil je?´ vraag ik hem kalm terwijl ik hem met mijn donkere ogen aankijk.

Hij lacht even schuin. ´jou´ brengt hij uit. Ik ruk me los en geef hem een flinke duw. ´Na wat je me geflikt heb?´ vraag ik hem kwaad. ´het was je verdiende loon´ zegt hij kalm. Je zag dat hij veel sterker dan mij was, maar ik gaf niet zomaar op. ´Ik ga nooit meer met jou mee´ breng ik uit.

´Je hebt geen keus!´ schreeuwt hij bijna en grijpt me bij mijn pols. Hij trekt me naar zich toe. Ik kleineer me, en voel hoe zijn warme adem in mijn nek komt. Wanhopig trek ik me los en doe enkele stappen naar achteren. Zijn bijna ijsblauwe ogen kijken me streng aan. De ogen die nooit meer uit mijn geheugen gewist werden.

´Ik blijf hier, waar je me ooit heb gedumpt´ zeg ik en draai mijn rug naar hem toe. Ik klem mijn handen rond mijn bovenarmen. ´Je weet dat je nergens heen kan Jane, je weet dat ik je altijd in mijn macht zal hebben´ zegt hij kil. ´morgen haal ik haar´ zegt hij en ik hoor zijn stappen wegvagen.

Stil loop ik naar mijn snel en laat me op de grond tegen de muur zakken. Ik trek mijn benen naar mijn toe en houd mijn handen rond mijn bovenarmen. Met een lichte piep word de celdeur dichtgedaan. Mijn ogen waren dof geworden, geen straaltje glans was er meer vanaf te lezen.

Alles ontkwam me, zo ook Finley die weer terug was gekomen. Mijn kleren waren nogsteeds zeiknat van het water. Uit mijn haren dropen afentoe nog wat druppeltjes water. ´Jane?´ ik kijk niet op, ik staar enkel naar voren, emotieloos. ´Jane?´ kort kijk ik op. Maar kijk dan weer weg, weg van Finley.

´Ik ben er geweest´ breng ik zacht en bijna onhoorbaar uit. ´is hij terug gekomen?´ ik knik enkel kort. Ik kijk hem niet aan, bang dat hij de angst in mijn ogen zou ontdekken. Hij zegt niks meer, en zo blijft het de hele avond
stil tussen ons.

Als de zon nog maar amper schijnt, zit ik nog steeds op de koude vloer, met natte koude kleren aan. Ik hoor die bekende voetstappen weer. Maar ik blijf zitten, kijk niet op. Voor me hoor ik de celdeur opengaan. Met een harde kracht word ik omhoog gewerkt en kijk recht in zijn griezelige ogen. ´een beetje blijer Jane´ zegt hij met een lichte grommende ondertoon.

´Hou je Taai Fin´ zeg ik en kijk hem kort aan. Hij knikt enkel even. Wetend dat het misschien wel niet goed met me af zou kunnen lopen. ´Meekomen´ ik word aan mijn Pols meegetrokken. Mijn tengere lichaam probeerd de snelle passen half struikelend bij te houden.

Ik word krachtig een kamer in getrokken en er worden wat kleren naar me toegegooid. ´aantrekken´ befeeld hij. De deur word gesloten en ik slik kort. Maar dan kleed ik me toch om. Ik klop op de deur en hij word open gedaan. Hij bromt kort maar kijkt lichtelijk goedkeurend waarna hij mijn pols weer hardhandig vastpakt en me wegsleurd.

Waar we heen gingen of hoe we waren gekomen had ik niet meegekregen. Maar nu was ik weer geketend, met kettingen die ik nooit van mijn leven los zou krijgen. Ik wil neerzakken, maar de korte kettingen houden het tegen.
´Jane´ zijn smeulende maar kille stem vult de ruimte. Ik voel hoe hij mijn hoofd heft, door zijn hand onder mijn kin te plaatsen. ´wat?´ vraag ik hem nors. Direct voel ik zijn hand rond mijn keel. Ik grom luid richting hem. ´Wat wil je van me Morphine? Kan je me niet gewoon met rust laten? Me laten zijn wie ik ben? En jij je eigen leven leiden?´ vraag ik nijdig aan hem. Hij lacht even en verstrakt de greep rond mijn hals. ´Nee Jane, mijn leven draait om jou. Dat weet je toch´ zegt hij fleiend.Ik sjor wat aan de kettingen maar dat is tevergeefs. Zijn hand glijf weer van mijn hals en ik hap even naar adem.
Ik zie hoe hij weer wegloopt. Ik was niks meer, ik was helemaal niks naast hem.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.