FanFic.nl

Tears on my guitar

Deel 17: De drie bandleden

‘Hallo iedereen!’ begroet Michael de vijftien mogelijke mensen die ons nu aanstaren. Iedereen is gelukkig komen opdagen, dus we zijn voltallig en kunnen er meteen aan beginnen.
‘Hoi,’ zeg ik ook. We worden terug begroet en Michael begint zijn uitleg.
‘Vandaag heb ik een andere opdracht voor jullie. Het is de bedoeling dat je in groepjes van drie een heel nummer voor ons brengt. Je zal dus twee personen moeten zoeken die ongeveer van dezelfde muziek houdt als jij zodat je een gemeenschappelijk nummer kan vinden dat jullie alle drie kunnen zingen en/of spelen. Begrijpt iedereen dat?’ Een paar mensen zeggen ja en anderen knikken.
‘Uit de resultaten daarvan gaan we dan weer drie mensen kiezen die de officiële bandleden worden en samen met Fi op het podium mogen staan.’ Er wordt even gejoeld wanneer Michael begint over het effectieve eindresultaat: de band.
‘Die drie personen moeten niet per se uit hetzelfde groepje komen, dus doe allemaal jullie best. Succes en begin maar.’ We laten iedereen door elkaar praten en de geschikte partner zoeken terwijl we weer op de stoeltjes van gisteren gaan zitten.
‘En heb je er een goed oog in?’ vraagt Michael me terwijl hij zijn papieren weer boven haalt.
‘Ja hoor, er zitten echt getalenteerde mensen tussen. Ik ben echt benieuwd wat ze er vandaag gaan van terecht brengen en ik heb natuurlijk zo veel zin om een band te krijgen.’ Michael lacht even.
‘Hoe gaan we eigenlijk een naam zoeken voor die band?’
‘Dat zien we dan nog wel, er zullen ideeën genoeg zijn.’
Na ongeveer een klein kwartiertje heeft iedereen een groepje gevonden en is ook iedereen klaar met het kiezen van een liedje. Het lijkt me echt niet gemakkelijk om zomaar een nummer te brengen met twee mensen die je in het geheel niet kent. Je weet niet hoe de anderen met de noten of akkoorden omgaan, of ze het nummer net iets sneller of trager brengen, je kan niet echt op elkaar inspelen, maar ik ben er zeker van dat elke kandidaat dit tot een goed einde kan brengen. Iedereen is aan elkaar gewaagd, hun kansen om een bandlid te worden liggen allemaal even hoog.
‘De eerste groep mag komen.’ Drie jongens stappen rustig naar ons toe. De jongen met het donkerbruine haar en bruine ogen zet zich klaar achter het drumstel. Zijn twee partners stellen zich iets ervoor op met hun gitaren in hun handen. Michael geeft zoals gewoonlijk het teken en de jongens beginnen te spelen. Ze brengen het liedje Far away van Nickelback, maar zonder zang.
Ik geniet van deze instrumentale versie van het liedje. Ik heb het altijd al zo’n mooi nummer gevonden en zo gespeeld heeft het wel eens iets anders. Ik kijk naar de drie jongens die hun uiterste best doen en alles van zichzelf geven. Elk apart zijn ze gefocust op hun eigen instrument, maar ergens zie ik in het gezicht van de drummer toch dat hij wat rekening probeert te houden met de andere twee.
Ze spelen elk op hun eigen manier, maar toch heeft die drummer iets speciaal. De manier waarop hij op zijn trommels slaat, zich concentreert op de muziek en er zo in op gaat… het is prachtig om te zien.
Veel te snel is het liedje alweer over, komt de drummer van achter de drum weer helemaal tevoorschijn en komen ze een paar meter voor ons tafeltje staan. Ik had er nog niet over nagedacht, maar ik voel me plots een jurylid van één of andere muziekshow als idool. Ik lach kort in mezelf en richt me op wat Michael gaat zeggen.
‘Jongens, jullie hebben dat zeer goed gedaan. Ik heb er echt van genoten om naar jullie te luisteren, maar we kunnen nu natuurlijk nog niets zeggen, er zijn nog artiesten die graag die plaats in de band willen.’ Drie hoofden gaan op en neer als teken dat ze het begrijpen. ‘Fi, wil jij nog wat toevoegen?’
Verbaasd staar ik Michael even aan, maar richt me dan weer op de nieuwsgierige gezichten voor me. Ik ben blij dat ik mijn eigen mening ook mag geven en kan laten zien dat ik hier niet voor niets zit. ‘Wel zoals Michael al heeft gezegd hebben jullie het geweldig gedaan. Muziek moet je kunnen voelen anders is het geen muziek en dit voelde ik.’ De jongens lijken tevreden, lachen naar me en gaan weer naar de linker kant van de ruimte.
Vandaag gaat alles veel sneller als gisteren en na een dik halfuur zijn de eerste vier groepen al geweest. Nu is het tijd voor de laatste groep, de groep van Lukas. Hij speelt samen met de enige vrouwelijke drummer en nog een andere jongen waarvan de naam denk ik, Sam is. Ik ben benieuwd hoe ze het er vanaf gaan brengen, en welk nummer ze voor ons zullen spelen. Tot nu toe heeft elke groep al een liedje gespeeld dat ik ken en vaak ook nog een goed liedje vind. Onbewust wisten ze precies die liedjes te vinden waar ik ook zo graag naar luister op mijn iPod.
Het groepje van Lukas neemt hun plaatsen in. De drumster telt af en ze zijn gestart. Het duurt langer voordat ik het liedje herken, maar uiteindelijk besef ik dat ze Don’t go away van Oasis spelen, weer één van die liedjes dat ook op mijn iPod staat.
Niet elk groepje heeft gezongen bij hun minioptreden, het leek alsof het wel vanzelfsprekend was dat ik de zangeres van de band zou worden, maar ik verschiet toch wel even wanneer Lukas begint te zingen. Hij heeft een prachtige zangstem. Ik had er nog nooit echt bij stil gestaan, maar nu hij hier voor mijn neus staat te zingen, hoor ik het echt wel. Net zoals ik, sluit hij bij sommige stukjes van het liedje zijn ogen, gewoon om nog dieper in de muziek te vallen. Om er helemaal in op te kunnen gaan, om zich er door te laten omringen.
Ik moet moeite doen om mijn ogen van hem af te houden en ook naar de drumster en bassist te kijken, maar telkens weer betrap ik mezelf erop weer naar Lukas te zijn aan het staren. Ik sluit mijn ogen dan maar. Ik laat de muziek tot mij komen en geniet ervan. Ik voel de muziek, de zang tot in de toppen van mijn tenen.
Ik word uit de geweldige sfeer getrokken wanneer Lukas de laatste noot op zijn gitaar speelt. Voorzichtig open ik mijn ogen weer. Ik kijk het meisje achter de drums aan, laat mijn blik doorvloeien naar die van Sam en eindig bij Lukas. Ik blijf hem in de ogen kijken, niet mogelijk iets te zeggen. Het liedje heeft me zo diep geraakt dat ik even helemaal van deze wereld leek weg te zijn. Ik slik en zucht. Michael is naast me precies ook stil geworden.
‘Jullie hebben het fantastisch gedaan. Echt waar, ik … ik kan er geen woorden voor vinden.’ Vertel ik aan de laatste groep, maar meer tot Lukas gericht.
‘Fi heeft gelijk. Ik heb helemaal niets op te merken, perfect.’ Vult Michael aan. Lukas lacht naar me en gaat terug naar de andere artiesten, Sam en het meisje volgen.
Elk groepje is nu geweest, nu is het moment van de waarheid. Nu moet ik samen met Michael beslissen welke drie personen er samen met mij in de band komen te zitten. Nu moet ik beslissen met wie ik mijn muziek ga delen en nieuwe dingen ga ontdekken.
‘En heb je al enig idee?’ vraagt Michael. Ik denk na, iedereen was zo goed.
‘Ze waren allemaal zo goed, ze hadden allemaal iets speciaal.’
‘Ja dat weet ik. Zal ik je helpen?’ ik knik.
‘Wel, wat dacht je van Tayana als bassiste?’
‘Mm… zij was inderdaad echt goed. Ik zie haar nog wel in de band spelen. Ze past in het plaatje dat je zocht.’
‘Inderdaad je begrijpt me. Wie zou je als drummer kiezen?’ ik ga in mijn hoofd de vier drummers (er was dus één groep geweest zonder drummer) na. Het filmpje van de verschillende performances speelt zich in mijn hoofd af.
‘De eerste, Niel.’ Zeg ik na lang nadenken.
‘Goede keuze, ik zou hem ook gekozen hebben.’ Dat waren dus de eerste twee, nu nog een gitarist. Ik kon al raden wie dat zou worden.
‘En de gitarist…’ het lijkt een vraag, maar ik geef geen antwoord. ‘Lukas misschien?’ vraagt hij deze keer wel duidelijk met een scheef lachje om zijn lippen. Ik weet best dat Lukas de beste gitarist is die er tussen zit, ik weet dat Lukas zijn muziek speciaal is en me kan raken, maar ik weet niet of ik met hem in een band kan zitten.
‘Komaan Fi, je weet goed genoeg dat hij degene is die het plaatje afmaakt. Wat is dat toch tussen jullie?’ probeert Michael me te overtuigen.
‘Niets…en ja ik weet dat,’ ik overweeg mijn opties. De andere gitaristen waren niet slecht, maar als ik iemand anders zou kiezen, weet ik dat ik daar spijt van zal krijgen. Ik weet dat Lukas de gitarist is die we zoeken en natuurlijk heeft Michael wel meer te zeggen dan ik. Hij is en blijft de baas, als hij niet met mij rekening wil houden en zegt dat het zo is, dan zal het zo zijn. ‘Oké, zij drie …’
‘Mooi zo,’ zegt Michael, duidelijk blij omdat hij me niet heeft moeten dwingen.
‘Niel, Tayana en Lukas! Jullie mogen even naar hier komen,’ roept mijn manager nu met een luidere stem naar de fluisterende groep. Alle drie komen ze weer naar ons toe. ‘Zouden jullie nog één nummer voor ons willen spelen?’
Ze kijken elkaar aan en knikken dan. ‘Fi, ik denk dat het nu aan jou is om te zingen.’ Ik schrik, dit had ik niet echt verwacht, maar ja het is wel logisch dat we dit ook eens moeten proberen met de gehele band. Ik slik mijn eerste angst door, sta recht en loop naar Lukas, Tayana en Niel toe. Ze lachen vriendelijk naar me en ik voel me al wat meer op mijn gemak. ‘Welk liedje willen jullie spelen?’ vraag ik hen.
‘Het is jou band, zeg maar. Wij passen ons aan,’ zegt Niel. Ik schud meteen mijn hoofd.
‘Het is niet mijn band. Als het klikt en jullie ook in de band komen te zitten dan is het onze band,’ leg ik hen uit. Dit wil ik toch wel even duidelijk maken, ik wil niet als ‘de baas’ gezien worden.
‘Oké, maar we hebben nog steeds en nummer nodig,’ zegt Tayana met een glimlach. Haar blonde haar met vandaag roze in plaats van blauwe lokken hangt een beetje voor haar ogen, maar ik zie hoe haar ogen fonkelen van enthousiasme.
‘Wat dacht je van Kelly Clarkson? Je ziet er mij wel iemand uit die haar goed vind,’ stelt Lukas voor. Het is bijna eng hoe hij mij leest, hoe hij zomaar weet dat ik Kelly Clarkson ook echt goed vind. Ik staar hem verbaasd aan en herstel me dan weer snel.
‘Kelly is goed. Kennen jullie You found me?’ Drie hoofden gaan op en neer. ‘Perfect dan wordt het die, in orde?’ weer knikken drie hoofdjes. De andere twaalf muzikanten zijn ondertussen in een cirkel rond ons heen gaan zitten. ‘Heeft er iemand deodorant?’ vraag ik aan hen. De vrouwelijke drummer, waarvan ik de naam nog steeds niet weet, staat op en gooit me een fles deodorant toe.
‘Waarvoor dient die?’ vraagt Niel nieuwsgierig. Hij lacht zijn tanden bloot, een mooie lach waarbij zijn bruine ogen gaan twinkelen.
‘Ik kan niet zingen zonder micro. Ik heb iets nodig dat ik kan vasthouden,’ leg ik hem uit. Hij lacht om mijn vreemde gewoonte en gaat naar zijn plaatsje achter de drums. Ik plaats me tussen Lukas en Tayana met de deodorant fles stevig in mijn handen.
Ik voel de zenuwen al opkomen, de vlindertjes in mijn buik zijn weer wakker geworden en fladderen rond. Ik adem twee keer diep in, probeer me te ontspannen. Wanneer dat niet meteen lukt, sluit ik mijn ogen. Ik hoor hoe Niel aftelt en Lukas en Tayana beginnen te spelen. Ik heb nog heel even… nu is het mijn beurt. Met mijn ogen nog steeds gesloten begin in te zingen. De tekst ken ik gelukkig goed en hoe meer ik zing hoe minder vlinders ik voel fladderen. Mijn ogen gaan stilletjes weer open en bij het refrein aangekomen durf ik me helemaal te geven.
Tegen het einde van het liedje komen Tayana en Lukas naar me toe. Ze staan met hun rug naar me toe en ik kijk recht vooruit naar Michael met een glimlach om mijn mond terwijl ik zing. Dit voelt juist. Wanneer de laatste akkoorden gespeeld zijn, worden we overdondert door een applaus. Ons klein publiekje heeft blijkbaar genoten van het kleine optreden en ook Michael kijkt ons vieren tevreden aan.
Niel komt achter zijn drums uit en Tayana slaat haar arm om mijn schouder. ‘Wat wil die lach om je mond zeggen?’ vraagt ze aan Michael.
‘Dat jullie onze nieuwe band zijn!’ roept onze manager luid lachend. Weer breekt er een applaus met veel getier uit bij de toeschouwers. Tayana begint luid te gillen en omhelst me van blijdschap.
‘Oh, Fi er komt een droom voor me uit,’ zegt ze me eerlijk.
‘Ik ken het gevoel,’ antwoord ik. Ook Niel komt me een knuffel geven. Hij riekt lekker en ik vind het heel even spijtig dat ik hem weer moet loslaten. Ik kan zien dat ook hij hier super blij mee is, maar het gewoon niet zo uitgelaten laat zien als de bassiste. Niel laat me los en gaat naar Tayana toe. Lukas komt naar me toe. ‘Het is een eer om met je in een band te mogen spelen.’
Ik heb geen zin om vandaag gemeen tegen hem te zijn, daarvoor is mijn humeur nu veel te goed voor. ‘Je moet niet zo slijmen,’ lach ik en sla mijn armen rond hem.

Reacties: