FanFic.nl

Gone.

[3]

Ik mis de tijden dat ik nog echt van het touren genoot. Nu voelt het niet anders dan een verplichting. Elke dag opgesloten in de bus, daarna rechtstreeks naar de concertzaal, waarna we uitgeput in onze hotelkamers belanden. Soms nemen we nog even de tijd om handtekeningen uit te delen aan onze fans, het enige lichtpuntje in onze dag. Natuurlijk is het concert ook wel kicken, soms dan toch. In het begin was het allemaal zo hemels, steeds nieuwe stralende gezichten, nieuwe fans. Hen zien genieten van ons optreden. Langs de ene kant wordt je het nooit gewoon, langs de andere kant is de spanning er al jaren af. Het moment dat we iemand uit het publiek op het podium roepen is nog het pijnlijkste van alles. Je ziet honderden gezichten die smeken om juist hen eruit te kiezen, die over lijken zouden gaan om twee minuten naast hun helden te staan. Er is telkens maar één meisje of jongen die je gelukkig kan maken. Waarna deze weer haatvol door het publiek wordt ontvangen. Alles heeft zijn keerzijde. Altijd zullen er mensen ongelukkig zijn. En niets kunnen we eraan doen. Ik hield ervan een arm om het meisje naast me op het podium te slaan, tesamen het refrein te zingen en haar te laten gaan met een knuffel. Maar het begint steeds meer te knagen. Ik zou de persoon willen zijn die op het podium geroepen wordt, even alle aandacht op jou gericht. En dan kan je weer in de vergetelheid verdwijnen. Maar je hebt de herinnering wel, je hebt het wel meegemaakt. Ik ben jaloers, terwijl ik materialistisch gezien alles heb wat ik wilde. Ik heb geld met hopen, de beste muziekspullen, een eigen huis. Ik zal nooit iets te kort komen. Maar onze muziek is verandert, commerciëler geworden. Ik moet oppassen met wat ik schrijf, het mag niet al te aanstotelijk zijn. Het mag niet te vrolijk zijn - past niet bij ons imago - maar ook niet te depressief - wie weet wie we dan tot stomme dingen aanzetten -. Ik haat het om in het Engels te zingen, ik haat het om door Amerika te touren, ik haat het dat we onze fans die ons van in het begin steunen verwaarlozen. Ik wil terug de jongen zijn die door iedereen uitgespuwd werd, maar wel gelukkig was. Ze mochten me niet, omdat ik een eigen stijl had. Maar ik was er trots op, ik was uniek. Het is leuk om te zien dat fans zich hetzelfde kleden als ik, dat ze dezelfde haarstijl aannemen. Maar ik voel me niet meer speciaal. Ik zou blij moeten zijn dat men mij, inclusief nagellak, make-up en rechtgezet haar, aanvaardt, maar het lukt niet. Ik had het me allemaal zoveel anders voorgesteld. Ik wil terug kunnen doen wat ik zoveel jaren geleden wilde doen. Ik wil terug échte muziek schrijven, muziek die mensen gelukkig maakt.

Ik snap het niet. Al jaren slapen m’n broer en ik op dezelfde kamer. En nu, opeens, vraagt hij om een aparte kamer. Het is niet dat we in hetzelfde bed ofzo moesten slapen, dus ik begrijp er helemaal niets meer van. En hij lijkt niet te vinden dat hij me een verklaring schuldig is. ‘Vanaf nu wil ik een eigen kamer.’ Daarmee was alles voor hem gezegd. Hij heeft nooit laten blijken dat hij zich aan mij irriteerde. Natuurlijk hebben we wel eens ruzie en hij kon zich soms ergeren aan het feit dat ik praat in m’n slaap. Zou hij een liefje hebben? Dat zou alles verklaren, zijn vreemde gedrag, zijn starende blikken, zijn verdwijningen. Maar waarom vertelt hij het dan niet gewoon? En waarom wil hij zo opeens een eigen kamer? En het meisje kan toch moeilijk meereizen? Ik kan niet geloven dat Bill er na elk concert met een ander meisje vandoor trekt. Misschien wil hij ’s avonds wat ‘speelruimte’, als je snapt wat ik bedoel. Of hij kan het niet uitstaan dat alle meiden zich bij mij aanbieden, en niet bij hem. Maar, is dat niet een beetje logisch?

Reacties: