FanFic.nl

Schrijfwedstrijden

De tranen van moeder natuur

Het was de stilte voor de storm. De wind streelde langs de bomen. Het geritsel van de bladeren klonk bekend in mijn oren. Donkere wolken dreven mijn kant op, verdoezelde de juwelen van de hemel. Vogels tjirpten nog zacht, alsof ze wanhopig iets probeerden te melden, iets wat voor mij geen belang meer had. Ik was gewaarschuwd, maar ik had elk sein genegeerd. Mijn zintuigen stonden uit.
Het waaien van de wind veranderde in razen. Mijn haar danste voor mijn ogen. De wind speelde ermee zoals moeder natuur ooit met mijn hart had gespeeld. Ik keek verdwaasd naar de hemel, zag hoe de donkere wolken zich opstapelden en er steeds dreigender uit begonnen te zien. Ze leken te kolken, net zoals mijn maag bij het voelen van dat gemis. Ik dacht dat ik dit na al die tijd wel had onderdrukt. Ik dacht verkeerd.
De eerste regendruppels tikten op mijn kozijn. Ik stak mijn hand uit. Geconcentreerd keek ik hoe de druppels zich via mijn vingers in mijn handpalm verzamelden. Het voelde precies hetzelfde als toen. Koud. Het waren mijn warme handpalmen die de tranen uit de zwarte lucht opvingen. Het voelde precies hetzelfde.
Zacht gerommel kwam mijn kant op. De wind sloeg in één keer al mijn haren uit mijn gezicht. Tranen door de zomerse wind in mijn onbeschermde ogen. Ik knipperde en dwong mezelf weer naar de hemel te kijken. Inktzwart. Er was geen ster meer te bespeuren. De wolken lagen er als een deken overheen. Het was allemaal griezelig identiek. Ik wilde er niet aan denken. Maar de geur van de regen wilde het anders.
Een felle flits liet de enkele traan op mijn gezicht fonkelen. Het wat te laat, ik kon er niet meer omheen. Ik werd gestraft door te denken. Mijn litteken werd opengetrokken en mijn lichaam liep tot aan mijn keel vol met pijnlijke herinneringen. Mijn hart, vertrapt en achtergelaten. Jij had mij achtergelaten.

Regendruppels sijpelden met de vorm van mijn lach mee. Mijn haren plakten tegen mijn wangen, mijn wimpers kleefden samen. Ik danste in het rond, met mijn handpalmen in de lucht om de tranen op te vangen. Ik had geen idee hoeveel rondjes ik al had gedraaid. Stoppen was onmogelijk. De wind van de zomer voelde warm aan tegen mijn blote benen, streelde langs mijn billen wanneer mijn jurkje opwaaide. Het begon harder te regen, moeder natuur was verdrietig. Ik wilde beter dansen om haar te troosten, en omdat ik wilde dat jij trots op me zou zijn.
Het gerommel werd duidelijker. De tranen bestonden niet meer alleen uit verdriet, maar ook uit woede. Ik begreep niet waarom. Ik kon alleen maar glimlachen met mijn ogen stevig dichtgeknepen. Mijn gezicht hield ik omhoog gekanteld, ik voelde dat de druppels harder aankwamen. Het was verfrissend, als het natte gras tussen mijn tenen. Ik wilde dat jij ook kon voelen wat ik voelde, maar jij bleef alleen maar van een afstandje toekijken.
Een felle flits. De donkere binnenkant van mijn oogleden kleurde rood. Nog voor het licht helemaal was weggestorven sloeg een donderende knal door mijn oren. Ik opende mijn ogen en eindigde ik mijn laatste pirouette in een gedesoriënteerde schok. Mijn blikveld danste nog even verder. Ik knipperde hard om mijn ogen te doen focussen, glimlachte weer mijn automatische glimlach en keek jouw kant op.
Waar was je? Mijn glimlach zakte steeds meer in elkaar. Er volgde nog een lichtflits. Daar lag je, op de grond. In het natte gras en de modder. Een arm lag over de lengte gespreid, de ander leek je hart te beschermen. Een paar trage secondes wist ik niet wat te doen. Toen schoot ik in de lach en liep naar je toe, dit was weer een van jouw stomme grappen. Met die gedachte viel ik op mijn knieën, boog naar je toe en bekeek je natte gezicht. Je zwarte haren half over je gezicht geblazen. Je onderlip was een stukje naar beneden gezakt, alsof de druppels die zich erop hadden verzameld waren hem omlaag drukten.
Er ontsnapte weer een klein lachje. Ik steunde op één arm om mijn andere hand te gebruiken om je haren weg te vegen. Je wimpers waren bezaaid met kleine waterdiamantjes. Je zag er prachtig uit met de tranen van moeder natuur op je gezicht. Even trok ik een mondhoek omhoog en wachtte tot je jouw ogen weer zou openen. Jouw grappen duurde nooit lang.
Uit het niets kwam er een harde windvlaag opzetten die mijn doorweekte haren voerde. Er trok een rilling over mijn lichaam. Die grap vond ik nu wel lang genoeg duren, het was niet meer leuk. Ik streelde je hals, over je schouder, tot aan je arm. Ik lette extra goed op jouw gezichtsuitdrukkingen, maar je verroerde je nog steeds niet. Verbaasd streelde ik nog een keer over je arm, schrok van wat ik zag, keek resoluut terug naar je gezicht. Geen verandering.
Met mijn handen ging ik over je gezicht, tastte alles af. Mijn hartslag bonsde in mijn keel, ik lag half op je en je reageerde er niet op, het maakte me woest. Tranen maakten een waas voor mijn ogen en rolden in dikke druppels naar beneden. Ik greep met beide handen naar je gezicht, keerde het naar me toe en begon te fluisteren. Dat je onmiddellijk je ogen moest openen. Dat ik niet boos zou zijn als het nog steeds een grap was. Maar diep van binnen wist ik het, die brandwonden aan je arm vertelde genoeg, ik wilde het alleen nog niet toegeven.
Wanhopig schudde ik je door elkaar, streelde je wangen en zocht naar je hart. Het regende nog steeds, we raakten helemaal doorweekt. Ik had mijn hoofd op je borstbeen gelegd, uitgeput van het schreeuwen, van jou door elkaar te schudden, en van het dansen. Maar je bleef stil.
Voor de laatste keer hief ik mijn hoofd op en keek naar je uitdrukkingloze gezicht. Mijn wangen waren warm van de tranen, die van jou waren ijskoud. Zachtjes liet ik mijn neus over het topje van de jouwe zweven, gleed over je wang en kuste die vlinderzacht. Ik keerde mijn gezicht naar je lippen en beroerde die zachtjes met de mijne, kuste ze voor de laatste keer, jouw lippen bezaaid met de tranen van moeder natuur.

Reacties: