FanFic.nl

Forever and Always

2.

De muziek spoelt nu in volle sterkte over me heen en ik voel iets. Een vaag opbouwend gevoel in mijn onderbuik. Ik luister beter. Ik hoor een drum, een simpele beat maar netjes in de maat en precies krachtig genoeg. Een baslijn waarin ik duidelijk de ondersteuning van een muziekleraar herken. Iemand die het klappen van de zweep kent en die weet hoe hij met de snaren moet omgaan. De gitaar, een ongeoefende hand maar ik hoor letterlijk de passie. Iemand die van zijn instrument houdt, nog lang geen professional maar met goede verwachtingen. En een stem. Een jongensstem, maar verrassend hoog en duidelijk erg jong. Ongeschoold, maar wí t een liefde! Klanken, woorden, emoties, zuiver en onomwonden en met een geweldige energie.
Ik stop met de verschillende aspecten van de muziek te ontrafelen en laat de golf op me afkomen. Voor andere mensen klinken ze waarschijnlijk heel gewoontjes, niet iedereen heeft hetzelfde talent als pa en ik om muziek naar waarde te schatten, zelfs al moet ze nog flink bijgeschaafd worden. Ik kijk omhoog naar het gezicht van mijn vader en zie een vage blik in zijn ogen. Hij probeert de muziek te beoordelen, weegt ze af en zoekt naar de polsslag. Ik heb hem al gevonden, misschien omdat ik jonger ben. Ik heb ook al lang gehoord dat de groepsleden nog erg jong moeten zijn, niet veel ouder dan ikzelf. En ze kennen elkaar duidelijk ook buiten hun muziek, dat kun je voelen. Ze sluiten perfect op elkaar aan en ze dragen datzelfde vlammetje in zich, dat vonkje van ongedisciplineerd talent dat nodig is om van een groepje jonge muzikanten een succesformule te maken. Ik strek in gedachten mijn handen uit en voel de muziek. Mogelijkheden, dat voel ik. Een groepje dat met de juiste ondersteuning en afwerking wel eens erg groot zou kunnen worden, veel groter dan ik eerst dacht. Ze hebben dat onuitspreekbare, onbeschrijfelijke iéts.
Ik wil dichter naar de bron van die muziek, ik wil weten wie die artiesten zijn. Ze trekken mij naar zich toe en ik laat de hand van mijn vader los en sluip tussen de tafeltjes van het halfvolle café naar een klein podium. Vooraan zitten de mensen wat dichter bij elkaar en kijken geamuseerd of verveeld naar het podium. Ik ga op mijn tenen staan en gluur tussen twee hoofden door.
Ik zie een drumstel blinken in het gedempte licht, een jongen met kort blond haar houdt zijn blik strak op de cimbalen gericht terwijl hij het ritme aangeeft. Hij gaat volledig op in wat hij doet, niets is er nog van belang behalve zijn instrument. Ik kan hem voelen tellen, hij mist geen enkele noot.
De bassist lijkt me de oudste, ik schat hem ongeveer zeventien. Bruin haar en een heel typische lichaamshouding, vingers die soepel aan de snaren plukken. Hij straalt rust uit, en ik krijg de indruk van een onwankelbare levensgenieter als ik hem vaag zie glimlachen.
De gitarist is dan weer een pak jonger, hooguit een jaar ouder dan ik. Vreemde kleren voor een rockgitarist, die oversized hiphopstijl. Donkerblonde dreadlocks strak naar achteren gebonden, een piercing in zijn onderlip die hem misschien ouder moet laten lijken maar zijn fijne, gladde jongensgezichtje verraadt hem.
De zanger lijkt mij even oud als de gitarist, veertien, hooguit vijftien. Zwart haar dat eruit ziet alsof hij net uit bed komt en ook hij heeft een blinkend ringetje in zijn wenkbrauw dat er niet in slaagt zijn piepjonge gezichtje te verbergen. Een rood t-shirt slobbert om zijn magere bovenlijf wanneer hij zich beweegt, maar hij lijkt helemaal niet gespannen. Alert maar niet nerveus, alsof hij op het podium geboren is. En hoewel hij een flinke show opzet in een poging het publiek te entertainen, voel ik hoe oprecht de gezongen woorden uit zijn mond rollen. Ik wil wedden dat hij zelf zijn teksten schrijft.
Vreemd, hij lijkt veel aandacht te besteden aan zijn uitstraling, alsof hij een rol wilt spelen, maar met zijn zang laat hij wel elke vreemde in zijn hart kijken. Een moeilijke tegenstelling die elke artiest te verwerken krijgt. Misschien maar goed ook, door de verwarring kun je het beste van beide werelden proeven, mensen een indruk geven dat je iemand anders bent en toch stukken van je hart en ziel blootleggen. Het is waarschijnlijk de beste camouflage die er bestaat.
Die vier jongens vangen mijn aandacht op een onvoorstelbare manier. Ik slaag er niet in van mijn ogen en oren ergens anders op te richten. Pas wanneer de noten plots uitsterven en er beleefd applaus weerklinkt uit het rokerige halfduister, besef ik dat hun optreden afgelopen is. De jongens draaien zich om en beginnen hun instrumenten op te bergen. Ik gluur even om me heen, maar niemand let op mij. Dan zet ik een voet op het kleine podium en stap op het viertal af.

Reacties: