FanFic.nl

Return of the Evil.

2. The journey starts.

Sidh' en Haldir vertrokken weer naar Lothlórien.
Terwijl ik met het reisgenootschap opweg naar Mordor ging.
Opweg naar Mordor om de Ring te vernietigen.
Maar ik had hem nodig en ik had concurrentie.
Ook Boromir had een vader die macht wilde.
'Welke kant'? Frodo, de kleine hobbit die zo nodig moest zeggen dat hij deze quest zou doen wist niet eens de weg naar Mordor.
Ik hoorde Gandalf lachen.

We waren nu dagen aan het reizen.
Dagen lang.
Weken misschien al zelfs.
Maar tot nu toe zaten er zo veel dingen tegen.
En nu ook nog door de mijnen van Moria.
Dwergen werk, het Dwergenkoninkrijk.
En de enigste vindplaats van Mithril.
Maar door de grote hebzucht, groeven de Dwergen te diep.
Wat denken ze wel niet.
En nu?
Nu is de demoon ontwaakt. De demoon van de oude tijden, de balrog van Morgoth.
Wist niemand het dan?
Maar wat kon ik doen?
Ze waarschuwen?
Hun daardoor redden?

Ik zuchtte en ging zitten.
Gandalf probeerde uit alle macht de poort open te krijgen.
'Wat is het Elfse woord voor vriend'
'Mellon'
En de deur ging open.
Langzaam liepen ze naar binnen.
Maar achter ons begon het water te bewegen.
Zacht geluid van iets dat boven het oppervlakte kwam.
Het langzame glibberige geluid van de wachter van Moria.
We renden naar binnen.
Ik schoot mijn pijlen, maar wat kon ik beginnen tegen zo'n wezen.
En tenslotte is het een wachter.
Maar al snel genoeg ging hij vanzelf het water alweer in.

De brandende toorts was het enige licht wat we hadden.
Ik zuchtte.
Bij elke stap die we maakten hoorden we de botten kraken.
De rusteloze dwergen geesten moesten hier nog ronddwalen.
Ik voelde de ontevredenheid. De lust om weer terug op aarde te komen, verder te delfen naar waar nu zo'n schaarste van is.
Ik voelde langzaam mijn mondhoeken omhoog krullen.
Maar ook voelde ik de ogen van Aragorn in mijn rug steken.

'Wat heb jij de laatste tijd' siste hij in mn oor.
Ik wilde weg lopen maar hij pakte me bij mijn schouder vast.
'Als het alleen om Sidh' gaat'! Aragorn begon zijn geduld te verliezen.
Nauwlettend hield ik Boromir in de gaten.
'Het gaat alleen om Sidh' zei ik rustig.
Aragorn's grip om mijn schouder werd losser en ik liep weg.
Een stilte, die pijn deed aan je oren.
Maar al sel werd de stilte verbroken.
Pepijn hield zijn adem in.
Hij had zo juist hier de hele onderwereld wakker gemaakt.
Weer de sadistische neigingen en moordlust kwamen in me naar boven.

Na dat Pepijn de onderwereld uit zijn slaap had gebracht ging alles in een rap tempo.
Een grote trol, Orcs en andere duistere wezens.
En de Balrog van Morgoth had iemands leven geëist.





Het was geweldig om weer in Lothlórien te zijn.
Ik was er niet meer geweest sinds...
Sinds ik dacht dat Haldir overleden was.
'Haldir' vroeg ik zacht. Hij lag naast me in het gras.
Ik keek even naar hem. Hij sliep.
'Welterusten' fluisterde ik en gaf hem een kus op zijn wang.
Ik kon nog niet slapen.
Waarom wist ik zelf niet goed.

De volgende ochtend werd ik wakker.
Ik kon me niet meer herinneren hoe ik in slaap was gevallen.
Haldir lag nog naast me.
Hij keek me aan.
Glimlach op zijn gezicht.
Zonder iets te zeggen bleven we nog in het gras liggen.
Ik had hem zo gemist.
En nu was hij weer hier.
Hier bij mij.

'Blijf dicht bij me' de stem van Gimli galmde door het woud.
Net als zijn ademhaling en zijn voetstappen.
Dwergen waren makkelijk te traceren.
'Ik heb de ogen van een havik, de oren van een vos'
Gimli presenteerde zich alsof hij heel wat was.
'Het Reisgenootschap is er' het kwam er wrang uit.
Haldir knikte.
Hij liet zich uit de boom vallen en spande zijn boog.
Gimli liet een geschrokken 'oh' horen.
Ook de Hobbits schrokken.
Maar Legolas verdedigde zich.
Ook hij spande zijn boog.
Haldir's mondhoeken krulde op.
Eigenlijk moest ik nu ook van mijn plaats af komen.
Maar ik besloot te blijven kijken.
Ik kon niet goed verstaan wat Haldir zei maar,Gimli leek er niet blij mee.
Hij wendde zich tot Legolas en Aragorn.
Met een strak gezicht keek Legolas hem aan.
Ik ging op de tak onder me zitten, in de hoop hem te verstaan.
'Het Reisgenootschap staat bij je in het krijt'
Legolas blauwe ogen flitsten even naar boven.
Hij keek me recht in mijn ogen aan.
Schuldgevoel borrelde omhoog.
De helft van het verder gesprek had ik gemist.
'Ishkhaqwi ai durugnul' was het enige wat ik hoorde.
Hoe durfde die...


'Wanneer is het eten nu klaar'?
Gimli keek me aan.
'Je zorgt maar voor je eigen eten'
Voordat hij nog maar iets kon zeggen liep ik weg.
Maar toch moest ik voor het eten zorgen.
'Haldir, hoe lang blijven ze hier'?
'Niet langer dan drie dagen'
Hij trok zich ook terug van de groep.
Hij zat tegen een grote boom aan.
Ik ging naast hem zitten.
'Die dwerg maakt me gek en telkens als ik Legolas zie komt mijn schuldgevoel boven'
Haldir lachtte.
'Ja de dwerg maakt mij ook gek'
Ik gaf hem een kus en we bleven nog een tijd zitten.

Eindelijk was de laatste dag van het Reisgenootschap aangebroken.
Ze zouden eindelijk verder gaan met reizen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.