FanFic.nl

only you could bring me freedom (Tc) (SA)

Its your soul that's gone and tooked my heart with it

Malte
Ik zit thuis, in mijn eigen flat, wat in 1 of ander tijdschrift te lezen. Ineens hoor ik een zachte bonk tegen de deur. Langzaam sta ik recht en voorzichtig ga ik de deur openmaken. Op de grond, en net nog tegen de deur, zit een jongen, ik schat hem ongeveer 27.
"Wie ben je en wat doe je hier?" Hij draait zich om en verontschuldigdt zich terwijl hij rechtstaat.
"Sorry, ik wilde je niet storen. Mijn naam is Tom, ik heb hier vroeger nog gewoont, ik wilde alleen maar wat herinneringen bovenhalen." Ik zie dat hij wat down wordt terwijl hij het verteld, er is waarschijnlijk wat gebeurd toen hij hier nog woonde.
"Wil je misschien even binnen komen?" Hij knikt en ik doe de deur wat verder open zodat hij binnenkan.
Hij stapt binnen en kijkt even rond. Daarna gaat hij naar de grote venster achter de zetel. Hij kijkt naar buiten en zucht.

Tom
Hier stonden wij ook zo vaak. Kijkend naar hoe de zon onder ging, naar de vijver beneden waar de vissen in zwemmen, ..... Bijna elke dag stonden we hier wel. Onbewust sla ik mijn armen om mijn eigen lichaam heen, op de manier waarop ik hem vroeger ook altijd vasthad.
"Met wie woonde je hier?"
"Met mijn broer, mijn tweelingbroer." antwoord ik haar, kijkend naar de lucht, maar eigelijk zoekend naar hem.
Ik ga naar een hoek in de kamer en hurk daar neer. In het zeer licht roze zijn de cirkeltjes van mijn opgedroogde bloed nog te zien, maar als je het niet weet, zie je het ook niet. Ik ga in de hoek zitten met opgetrokken knieën en naar de deur kijkend. Precies zoals 7 jaar geleden.....

Ik druk mijn nagels nog harder in mijn vel en een druppel bloed valt op de grond. Ik druk mijn hand tegen mijn arm aan om het bloeden te stoppen. Ik kijk naar de deur maar weet dat het geen zin meer heeft, ik heb alle hoop al opgegeven. Hij komt niet meer terug. Na 2 dagen en nachten hier op de grond te hebben gezeten zonder te eten of te slapen heb ik het eindelijk beseft. Hij heeft definitief met me gebroken.

"Wat is er gebeurd?" vraagt ze voorzichtig.
Wat is er gebeurd? Dat vraag ik mij nog steeds af. Er is helemaal niets gebeurd, en eigelijk is er zoveel gebeurd. We hebben zoveel samen beleefd, zoveel mooie herinneringen, en plots, zonder enige aanleiding, zette hij er een punt achter. Geen idee waarom.
"Hij, hij was meer als een broer voor me, hij was de enige echte liefde die ik ooit kende."
"Heeft hij je afgewezen?"
"Min of meer." zeg ik zacht, nog steeds naar de deur kijkend.

Ik kom de living binnen en zie hem met zijn handen in zijn zakken naar buiten staren. Ik ga achter hem staan en sla mijn armen om zijn middel.
"Wat is er, liefje?" Hij zucht en wil weglopen, maar ik laat hem niet los.
"Tom, laat me los." Ik neem zijn arm vast en dwing hem zo om me aan te kijken.
"Wat is er?" Hij zucht.
"Ik heb een beslissing gemaakt. Het is beter zo, voor ons allebei." Verbaasd kijk ik hem aan.
Bedoelt hij echt wat ik denk dat hij bedoelt? Meent hij dit?
"Hoe, wat,...?"
"Het spijt me Tom." Zijn arm glijd uit mijn mijn hand, hij gaat naar de deur, neemt een tas waar de meesten van zijn spullen inzitten, en vertrekt.

"We, we zijn 4 jaar samen geweest. Het waren de mooiste jaren van mijn leven." Ik zucht. "Maar op een ochtend, stond hij naar buiten te kijken, hij had een beslissing gemaakt. Het kon niet, het was té illigaal. Ik heb nooit begrepen wat zij probleem was. Ik heb 2 dagen op hem gewacht, hier, op deze plaats, zonder te eten of te slapen. Maar hij is niet teruggekomen."
"Heb je hem nog gezien?" Ik schud mijn hoofd terwijl ik mijn ogen neersla.
"Waarom ga je hem niet zoeken?" Vechtend tegen mijn tranen bijt ik op mijn piercing.
"Dat heeft geen zin meer." zeg ik met een trillende stem.

Als ik bij het huis aankom waar ik opgegroeid ben zie ik een politieauto voor de deur staan.Ik parkeer mijn auto op de oprit en ga met mijn sleutel naar binnen. Mam zit in de zetel te huilen terwijl Gorden een poging doet om haar te troosten. In de zetel tegenover hen zitten 2 agenten wat onwenning naar het tafereel te kijken.
"Wat is hier aan de hand?" De agenten kijken op, staan recht en komen naar me toe.
"Bent u Tom Kaulitz?"
"Ja, maar wat gebeurd er hier?"
"Er is gisterenavond een moord gepleegd in een steegje in het centrum van Berlijn. Uw broer was daar getuige van...."
"En om die reden, " Gaat de andere agent verder, "is ook hij vermoord."
"W-w-wa-wat? Dat meent u niet."
"Het spijt ons." Ik haal enkele keren diep adem, en loop dan huilend naar mijn oude kamer.

Enkele tranen lopen over mijn wangen.
"Hij, hij is 2 weken geleden vermoord."
"Sorry, dat wist ik niet." Ik snik en veeg mijn tranen weg.
"Het is beter als ik ga." Zeg ik terwijl ik rechtsta. "Bedankt dat ik hier, binnen mocht."
"Het is niets, je bent altijd welkom." Ik lach flauw en ga dan naar buiten.
Ik doe de deur dicht en kijk er nog even naar. Plots valt mijn oog op een papiertje dat geklemt zit tussen de plint en de muur. Het is bijna niet te zien dus het kost me wat moeite om het eruit te krijgen. Na een 20-tal pogingen heb ik het eindelijk. Ik plooi het open en lees;

[Reacties??]

Reacties: