FanFic.nl

Forever and Always

3.

De gitarist en de zanger hebben blijkbaar ergens ruzie over.
‘Tom, voor de duizendste keer, draag je eigen spullen! Ik zie niet in waarom ik met jouw versterker zou gaan zeulen, ik ben de zanger dus ik zorg alleen voor mijn microfoon.’ zegt de jongen met het zwarte haar op luide toon terwijl hij met de microfoonkabel worstelt.
‘Godverdomme Bill, jij bent zo’n egoïstische klootzak! Ik heb mijn handen vol, neem nu gewoon die versterker en stop met je aan te stellen als een klein…’
‘Hallo.’ onderbreek ik de tirade van de gitarist, Tom blijkbaar. Vier hoofden draaien in mijn richting en bekijken me een beetje wantrouwig. Ik glimlach en zeg ‘Irene Daelman. Mijn pa en ik hoorden jullie bezig. Ik vond jullie eerlijk gezegd best goed.’ Stilte. Ze staren me aan alsof ze verwachten dat ik een grapje maak. Blijkbaar hebben ze niet bepaald veel fans. Ik ga snel verder. ‘Mijn pa heeft me veel geleerd over muziek en jullie klinken echt erg goed samen. Ik geloof dat jullie wel iets hebben als jullie wat bijgewerkt zijn. Dat laatste was niet slecht bedoeld hoor. Maar er zit zeker potentie in als jullie goed ondersteund worden.’ Nog steeds alleen starende blikken. Ik vraag me af waarom ze niets zeggen. Was die opmerking dan zo vreemd? De zanger schraapt zijn keel.
‘Vond je ons echt goed?’ Ik moet lachen om de verbazing in zijn stem.
‘Ik zei het toch, ik heb een goed opgeleid muzikaal gehoor en ik geloof dat jullie met de juiste bijsturing heel groot zouden kunnen worden. Geloof me, sommige dingen voel je gewoon aan en als er iets is wat ik kan, is het muziek naar waarde schatten.’ Ik weet dat ik nogal een spraakwaterval ben, maar dat is normaal. Als ik veel te zeggen heb, dan denk ik niet meer na over mijn zinnen. Dan laat ik ze maar uit mijn mond rollen en zie ik wel hoe ze eruit komen.
Eindelijk snappen ze dat ik hen niet sta uit te lachen en breken de eerste glimlachen door. Wanneer de gitarist lacht, schieten mijn ogen plots heftig heen en weer tussen hem en de zanger. Mijn god, die twee lijken wel erg op elkaar. Zouden het broers zijn? Natuurlijk wel, kijk hoe ze lachen! De verschillen tussen hen hadden me even blind gemaakt voor de gelijkenissen, maar nu ik er beter op let, vraag ik me af hoe ik het ooit over het hoofd had kunnen zien.
‘Zijn jullie broers?’ vraag ik aan de gitarist. Die lacht nog breder en knikt.
‘Tweelingen.’ antwoordt hij en eigenlijk ben ik niet verbaasd, ze lijken echt wel buitengewoon sterk op elkaar eens je erop begint te letten. De bassist verbreekt de vreemde stilte.
‘Altijd leuk om eindelijk eens een fan te hebben. Ik ben Georg, dat is Gustav en die twee zijn Tom en Bill.’ Ik schud alle uitgestoken handen en zeg nogmaals mijn naam. Het ijs is eindelijk gebroken en het gesprek komt op gang.
De band blijkt Devilish te heten, een beetje een ongelukkige keuze voor een groepje dat integraal uit minderjarigen bestaat. Bij Devilish denk ik aan ruige metalers met lang haar en woeste baarden die in hun microfoon brullen en gitaren kapotslaan op de rand van hun podium, en niet aan een tweeling van veertien en een half, een drummer van vijftien en een half en een bassist van bijna zeventien die met zelfgeschreven poprocknummertjes het plaatselijke café onveilig maken. Inderdaad, ik had hun leeftijden bijna helemaal goed, net als alle andere dingen die ik had proberen raden door naar hun muziek te luisteren. Ik geef mezelf in gedachten een schouderklopje en luister naar wat de jongens mij vertellen.
Ze zijn alle vier zeer intensief met hun muziek bezig, maar ze zijn nog nooit verder geraakt dan een paar kleine optredens in het café of in het jeugdhuis aan het einde van de straat. Zanger Bill heeft zelfs deelgenomen aan Star Search, maar ook dat leverde niets op. Bill bloost wanneer zijn broer een uitvoerige beschrijving geeft van zijn televisieoptreden en mompelt iets wat lijkt op ‘Doe me er niet meer aan denken!’ Ik begrijp het niet, is heel Duitsland dan echt toondoof? Herkennen mensen tegenwoordig geen talent meer als het recht voor hun neus staat? Talent in een vreemde, erg jonge verpakking misschien, maar desalniettemin talent dat klaar is om te bewerken en te polijsten tot iets buitengewoons.
De tijd vliegt tijdens onze babbel en na een halfuur zit ik al op de rand van het kleine podium met Bill aan mijn ene zijde en Tom aan de andere kant. Het is niet vreemd dat ik zo snel vrienden maak, ik ben nu eenmaal erg sociaal aangelegd. Soms zelfs een beetje té, dan doe ik vreselijk druk en heb ik totaal geen remmingen om vreemde mensen aan te spreken. Desondanks heb ik geen echte beste vrienden, ik heb veel vrienden in plaats van één speciaal kliekje. Ik ga met mensen om zoals met muziek, een brede basis om hen aardig te vinden, maar voor ik iemand echt in mijn hart sluit, ben ik vreselijk kritisch. Ofwel klopt het plaatje helemaal, ofwel blijven we gewone vrienden. Dat is niet onvriendelijk of arrogant, dat is gewoon eerlijk én verstandig. Een dag bestaat maar uit vierentwintig uur en van die uren moet elke minuut goed gebruikt worden. En dus niet door ze door te brengen met mensen waar je eigenlijk helemaal geen zin in hebt. En met dit viertal klikt het echt, en ik heb de indruk dat het in beide richtingen wel vlot gaat.
Pa staat plots voor mijn neus en doet teken dat het tijd is om te gaan. Hij is absoluut niet verbaasd als hij ziet dat ik alweer vrienden heb gemaakt, maar hij kijkt wel even vreemd op wanneer ik luid begin tegen te pruttelen en smeek of we nog even kunnen blijven. Dat betekent dat ik het erg naar mijn zin heb en dat is ook zo.
Maar zeuren helpt deze keer niet, we moeten echt weg. Msn-adressen verwisselen vlot van hand en ik loop met tegenzin achter pa aan naar de deur. Voor ik buitenga, zwaai ik nog even en vier handen gaan tegelijk de lucht in. In de auto berg ik het papiertje met de vier hotmailadressen zorgvuldig op in mijn broekzak en val heel plots in slaap.

Reacties: