Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » Bianca & Melanie (temporarily) » [Nine]
Bianca & Melanie (temporarily)
[Nine]
Door de ogen van Bianca
Oef, eindelijk weer thuis. Wat een vreselijke dag was dit, zeg. Ik ben gesloopt! Het is vandaag woensdag, de enige dag dat er niemand mee naar huis komt. Melanie moet naar ballet, Martijn naar gitaarles.
Ik plof op de bank en zet de tv aan. Al had ik maar vier uur vandaag, woensdagen zijn het vermoeiendste. Ik kan mijn ogen bijna niet openhouden en nestel mezelf in de kussens van de bank.
Even later gaat de telefoon. Ik werp een blik op de klok en schrik. Wel anderhalf uur heb ik op de bank liggen slapen! Ik neem vlug de telefoon, maar vergeet mijn naam te zeggen.
‘Hallo? Bianca?’ Oh mijn god, die stem!
‘Oh, hoi Felix!’ roep ik snel. ‘Sorry, ik was in slaap gevallen! Hoe gaat ’t?’
‘Goed hoor!’ lacht hij. ‘En met jou?’
‘Ook goed, alhoewel we echt vreselijke nieuwe leerlingen in de klas hebben.’ En ik vertel Felix over de Jamaicaan en zijn flikkerbroertje. ‘Hij trok gewoon zijn T-shirt uit!’ gil ik door de telefoon. ‘Ik bedoel, wie doet dat nou?!’
Felix grinnikt. ‘Klinkt als een opgefokt flikkertje, ja. Maar, Bianca, waarom ik belde... Gaan jij en Mel vrijdag mee naar de club?’
Meteen klaart mijn gezicht op. Met Felix naar de disco, dat klinkt goed! ‘Ik wel!’ zeg ik enthousiast. ‘Maar van Mel weet ik het nog niet.’
‘Nou ja, jij alleen is ook goed,’ zegt Felix opgewekt. ‘’k Zie je dan wel weer, oké? Ik moet gaan.’
‘Oh. Oké. Dag!’
‘Tschüs Bianca!’ En hij hangt op.
Eventjes sta ik doodstil. Dan geef ik een gil en ren hyperactief naar mijn kamer om te kijken wat ik aan kan doen. Even later ligt mijn hele bed vol kleren. Vertwijfeld sta ik voor de spiegel met een zwart rokje, witte legging en groen topje. Ik zucht. Hier moet Mel me maar even bij helpen.
Ga je sneeeeeeeeeel verder