FanFic.nl

I_love_you°°°

Donderdag

Donderdag

“Bella?”� Verstoorde Edward de -al 6 uren durende- stilte.
“Mmm?”�
“Waar denk je aan?”� Ik glimlachte.
“Groot geheim, meneertje ik-weet-alles-want-ik-kan-gedachten-lezen, niet bij mij, pech gehad,”� zei ik plagend.
“Is het zo erg?”� vroeg hij nieuwsgierig.
“Ja, kleine meisjes hebben grote geheimen, wist je dat niet?”�
“Het is niet eerlijk,”� als hij zo praatte leek hij wel een klein kind.
“Wat is er niet eerlijk?”�
“Dat jij kan kiezen wanneer ik je gedachten kan lezen en wanneer niet. Niemand heeft zoveel geluk, kleine gelukzak van mij,”� gromde hij terwijl hij mijn armen tegen in grond pinde en met zijn knieën mijn bekken op de grond hield.
“Wat denkt meneer te doen?”� vroeg ik en probeerde mezelf los te krijgen. Mijn kracht was terug afgezwakt en ik was niet sterker meer dan hij. Toch kon ik ons omdraaien zodat ik boven hem lag. Ik liet me zakken tot ik met mijn hoofd terug tegen zijn marmeren borst leunde. Hij zuchtte.
“Het leven is hard en niet altijd even eerlijk.”�
“Dat is het niet, of misschien wel. Ik heb meer dan waar ik ooit van durven dromen heb, maar er zijn zoveel mensen die helemaal niets hebben,”� zei hij serieus.
“Tja, daar kunnen wij niet veel aan doen hé,”� mompelde ik.
“Dat is het juist, ik heb er zo wat over nagedacht. Wat dacht je van vrijwilligers werk ofzo?”�
“Euh, hoe wilde je naar Afrika gaan en de mensen helpen zonder dat ze allemaal weglopen als ze ons zien?”� vroeg ik bendenkelijk.
“Je hebt een punt, maar ik dacht niet onmiddellijk aan Afrika, er wonen in Noord-Amerika genoeg arme mensen. Armoede is veel dichter dan je zelf denk, Bella.”� zei hij zachtjes
“Ja, maar wat wou je dan doen? Stelen van de armen en het aan de rijken geven? Robin-Hood-style? Alice schenkt al onze gedragen kleren toch aan goede doelen? En elke keer als ze iets verkopen voor het goede doel zijn we er als de kippen bij. Veel meer kunnen we toch niet doen.”� Het was geen vraag, het was een vaststelling, maar hij vond het toch nodig om te antwoorden.
“Jawel Bella, we moeten iets doen,”� ik vroeg me af waar die plotse uitval vandaan kwam, ”�ik kan langer meer toekijken!”� Hij was bijna aan het schreeuwen op het einde.
“Shhh, we zullen er eens over denken, wat wilde je dan precies doen?”� Probeerde ik hem wat te kalmeren.
“Ik weet het niet!”� Bracht hij uit terwijl hij zijn handen tegen zijn slapen drukte.
Ik trok hem terug naar de grond en nam hem op mijn schoot. Terwijl ik hem zachtjes heen en weer wiegde dacht ik na over de uitbarsting die hij juist had gehad. Ik had hem eerlijk gezegd nog nooit zo gezien. Meestal was ik degene die wel eens een scène schopte en hij de me troostend heen en weer wiegde. Dit klopte niet. Hij moet het ook gemerkt hebben, want toen hij wat gekalmeerd was wisselde hij onze posities zodat ik op zijn schoot kwam te zitten.
“Sorry Bells,”� fluisterde hij zachtjes in mijn oor
“Geeft niks’ we praten er nog wel eens over. Wat zou je denken van en warm bad, Charlie en Billy zullen er ook bijna zijn.”�
“Goed idee, maar over die 2 hoef je je geen zorgen te maken, ze komen pas deze avond aan.”�
We renden samen terug naar het huis, en hielpen de rest van de voormiddag om alles in orde te krijgen, vóór Charlie en Billy arriveerden.

“Bella, je raadt nooit wie er nog komt,”� zei Alice terwijl we de tafel aan het dekken waren. Ik was juist de borden aan het hertellen, volgens mij waren we maar met 12 en er stonden 15 borden.
“Geen flauw idee, ik kan alleen zeggen dat er 3 personen extra komen.”�
“Oh, dat is fijn”�, zei Edward opeens, duidelijk tegen Alice, “dan kunnen wij haar eindelijk ook ontmoeten.”� Ik kon me zo ergeren aan hun conversaties. Zelfs na al die tijd was ik het nog niet gewoon, en ik ging het waarschijnlijk ook nooit worden. De enige die het nooit op zijn heupen kreeg was Jasper. Ik had hem nog nooit een verkeerd woord tegen ‘zijn’ Alice horen zeggen. En Carlisle, die kon er ook tegen, maar die kon zowat tegen alles dus dat telde niet echt.
“Mag ik het ook weten?”� vroeg ik nieuwsgierig door Edward’s reactie.
“Nee, verrassing,”� zei Alice duidelijk om mij te plagen. Ze wist maar al te goed dat ik niet tegen verrassingen kon. Edward knipoogde, maar Alice had het gezien.
“Je waagt het niet!”� sprak ze op een veelbelovende toon.
“Och, doe niet moeilijk. Bella kan haar er maar beter op voorbereiden,”� verdedigde hij mij, “Het is trouwens erg interessant. Spijtig dat Jacob er niet veel kon over vertellen. Stom dat hij zijn gedachten niet meer kan lezen en dus alles via de telefoon moet vernemen, dat is zo anders en veel minder gedetailleerd. En ik kan het weten, ik zie het verschil…”� Hij ratelde door tot ik het niet langer kon houden en hem moest onderbreken.
“Zeg nu maar gewoon wie er komt.”�
“Eh, oké, vertel het haar dan maar gewoon.”� Gaf Alice toe.
“Charlie heeft Sue meegevraagd, en Seth wou ook graag meekomen.”�
“Ja, en wie is de derde dan?”�
“Seth zijn vriendin. Hij is 2 weken geleden ingeprent, maar dat wist je wel al. Ze wilde graag meekomen om ons te ontmoeten.”� Nu snapte ik er helemaal niks meer van, maar Edward en Alice bleven halsstarrig zwijgen. Wist ze dan dat we anders waren? Wat had Seth haar verteld? Ze kon er toch niet voor kiezen om Kerstmis door te brengen in een huis vol vreemden, die dan ook nog eens vampiers waren? Of wist ze het niet en wilde ze gewoon de vrienden waarmee Seth zo vaak belt zien?

Ik had de hele middag nog lopen denken en ik was helemaal zenuwachtig geworden door al dat piekeren. Ik besloot dat ik maar beter een hete douche kon nemen, misschien ontspande ik dan wat. Toen ik uit de douche stapte lag er een jurk klaar. Hij was donkerblauw en superkort. Ik vroeg me af wat Alice haar probleem was. Het was wel mijn vader die kwam, een mini-jurkje was dus niet echt gepast. Ik besloot er dan maar een legging onder aan te doen. Het jurkje op zich was mooi dus kon ik het evengoed aandoen, bovendien hield Edward er nog steeds van als ik blauw droeg.
Toen ik beneden kwam zat iedereen in de zetel. Ik ging juist naast Edward in de zetel zitten toen ik een auto onze straat hoorde indraaien. Ik was zo blij dat ik Charlie terug ging zien, het was bijna een half jaar geleden dat ik voor het laatst gezien had, dat ik onmiddellijk terug recht sprong en naar de deur liep.
“Schrik niet,”� fluisterde Edward. Als ik nog mens was geweest was ik nu waarschijnlijk 10 cm omhoog gevlogen van schrik. Nu had ik hem horen komen dus schrok ik niet echt.
“Waarom?”� Ik snapte er hoe langer hoe minder van.



haha ik weet al waarom.... geduld, het zal niet lang meer duren.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.