FanFic.nl

She is my... Bodyguard

Deel 1

Ik ben Lize, 18 jaar en ik volg een opleiding voor bodyguard. Ja, een meisje dat bodyguard wil worden. Ik weet het, het klinkt raar, maar het is mijn droom om het zo maar te zeggen. Ik weet nog heel goed hoe m’n ouders reageerden toen ik hen vertelde wat ik wou worden. Eerst geloofden ze me niet en toen ik ze eindelijk overtuigd had, waren ze geschokt. Ze dachten dat ze mij daar op die school nooit zouden aannemen, maar het tegendeel is bewezen. Ik moet maar één jaar opleiding volgen en dan krijg je een plaats toegewezen. Je zal wel denken, een meisje als bodyguard? Maar in m’n opleiding werd ik getraind. Ik heb les gekregen over verschillende technologische dingen, zoals walkie talkies en andere rotzooi. Maar ik heb ook fysieke training gekregen. Veel leerkrachten vreesden dat ik daar niet op zou door zijn, maar als je niet sterk bent, moet je slim zijn. En zo heb ik m’n eigen technieken bedacht, zoals afleidingsmanoeuvres enzo. Niet dat ik niet sterk ben, maar je weet maar nooit.

Op dit moment ben ik aan het wachten op de gang voor het lokaal van de directeur. Vandaag kom ik te weten waar ik moet werken. Ik ben best wel zenuwachtig en dat duurt zolang daar.
Ineens gaat de deur open.
‘Versleegers Lize?’
‘Ja.’
‘Komt u maar binnen.’
Ik ga naar binnen en ik zet me neer op de stoel voor de bureau van de directeur. De directeur is een dikke man met nog 3 haren op zijn hoofd en als hij praat lijkt het alsof hij 2 kinnen heeft, best wel grappig zicht.
‘Voor jou hebben we iets gevonden, wat gisteren nog binnen is gekomen.’
‘Wie is het?’ Ik hoop niet Paris Hilton ofzo, want dat mens kan ik echt niet uitstaan, al betwijfel ik ook of zo iemand een beginnende bodyguard in dienst zou nemen.
De directeur lacht even als hij m’n vraag hoort. Die man is mij hier aan het pesten! Ik kijk hem smekend aan.
‘Tokio Hotel.’
Ik kijk hem met grote ogen aan. Meent hij dat nu?
‘Ja, ik meen het.’ Zegt hij alsof hij m’n gedachten kan lezen.
‘Niet goed?’
‘Jawel, zeker. Danku, ik ben alleen verbaasd.’ Hij lacht.
‘Dit zijn de papieren, hier staat alles in wat van je verwacht wordt. Als je dan hier even wil tekenen?’
Ik zet snel m’n handtekening, zonder echt te lezen wat er staat. Misschien teken ik nu mijn doodvonnis, maar dat interesseert me niet.
Het feit dat het Tokio Hotel is, maakt alles goed.
‘U kan gaan.’ ‘Danku, tot ziens.’ Groet ik de directeur en ik verlaat zijn muffe bureau.
Tokio Hotel. Wie had dat gedacht? Vroeger was ik hevige fan van hen, nu niet meer al luister ik wel nog graag naar hun muziek. Helemaal blij, loop ik snel naar huis.

Als ik thuis ben, begin ik de papieren door te nemen. Wat wordt er allemaal van mij verwacht?
- Full time aanwezig zijn bij een tournee.
- Vriendelijk zijn tegenover de fans en de pers.
- Goede relaties met de bandleden en de crew onderhouden.
- Altijd ondersteunen waar nodig.
- Altijd bescherming bieden, ook met gevaar voor eigen leven.

Wow. Die laatste, ‘ook met gevaar voor eigen leven’. Haha, ik weet wel uit ervaring dat ze heel hevige fans hebben, maar zo erg, nee. Och, ik zie wel, schrik heb ik niet dus.
Full time aanwezig zijn bij een tournee, dat is niet bestemt voor mensen met kinderen of een lief.
Ik heb geen lief en geen broers of zussen, dus ik ben van niemand afhankelijk. Soms wel voordelig.

De volgende morgen.
Vandaag is het m’n eerste werkdag. Ik ben net bij m’n ouders geweest om te zeggen bij wie ik moet gaan werken. Ze waren blij voor mij, al hadden ze toch liever gehad dat ik een ander beroep had gekozen, maar ze zullen zich er toch moeten bij neerleggen. Het is mijn leven.

Ik ben nu op weg naar Berlijn, want van daaruit gaat hun tour beginnen.
9u 48. Ik ben er, 10 minuutjes te vroeg zelfs. Ik betaal de taxichauffeur en stap uit.
Aha, daar staat hun tourbus al. Saki, mijn collega dus, komt naar me toe.
‘En u bent?’ Ze zijn hier precies nog niet op de hoogte van wie er komt.
‘Ik ben Lize, jouw collega.’ Lach ik.
‘Ah, jij bent de nieuwe bodyguard.’ Hij kijkt verbaasd, jah wie verwacht er nu ook een vrouwelijke bodyguard en ik ben ook al niet bepaald groot.
‘Kom maar mee.’ Ik volg hem.
‘De nieuwe bodyguard is gearriveerd.’ Zegt hij tegen de manager, David dus.
‘Dag David, ik ben Lize.’
Hij kijkt verbaasd; ‘een meisje’ mompelt hij.
‘Niet goed?’ vraag ik. Ja, soms ben ik wel een beetje brutaal, maar dat zit nu eenmaal in mijn genen.
‘Jawel, jawel, aangenaam. Ik ben David, maar je kent me precies al.’ Herstelt hij zich vlug. Ik lach.
‘Een jaar of 2 geleden was ik hevige fan van jullie.’ Leg ik hem uit.
‘Dat is ook toevallig.’ Lacht hij.
‘Ik zal je even laten kennis maken met de jongens, want over een uurtje vertrekken we.’ Ik knik.
Hij leidt me verder het gebouw in, tot we bij een deur komen waar een bordje ‘niet storen’ ophangt. Hij opent de deur en we gaan naar binnen. De jongens kijken verbaasd op.

Reacties: