FanFic.nl

Mama.


7 juli is die ene dag dat je al weer 5 jaar weg bent. Elke keer doet het me nog pijn. Je betekend zo veel voor mij. En je liet ons zo veel verdriet. Ik snapte het nooit. Naar al die jaren zonder jou snap ik het nog niet. Waarom deed je dit? Wat deden we verkeerd. Dat je ons zo veel verdriet en pijn aan deed. Als ik jou niet zie. Als ik alles weer zelf moet doen. Voel ik me zo boos. Kan ik het wel uit schreeuwen van verdriet. Ze zeggen altijd wel dat het goed is. En dat ik sterk ben geweest in die tijden. Maar het was een en al fake. Ik deed alles alsof. Ze zijn je allemaal vergeten. En denken er niet meer aan. Maar mij doet het zo veel verdriet dat je er niet bent. Als ik oma of papa hoor praten over jou doet het me zo veel pijn. Ze willen niet snappen dat ze mij er pijn mee doen. Ze begrijpen niet dat ik jou nodig heb. Gewoon een arm om me heen als ik verdriet heb. Iemand die aan me zij staat als ik iemand nodig heb. Papa zegt wel dat het goed komt. Dat hij alles zou doen. Maar het is anders. Ik wil jou. En niemand anders. Ik kan het gewoon niet meer aan. Om Te leven met een gebroken hart. Ze zeggen wel dat het lijmt als je verliefd word. Nou Het voelt niet zo. Het blijft gewoon het zelfde. Ik wil bij je zijn. Elke dag. Het doet me pijn als ze zeggen dat ik je niet mag zien. Dat ze me gaan negeren als ik het over jou praat. Telkens denk ik aan hoe het was toen je nog bij ons was. Hoe gelukkig we waren. Het geplaag, of dat je boos wordt omdat we iets stout deden. Als ik er aan terug denk krijg ik automatisch een glimlach op me verzicht. Ik wil niet meer huilen om dit. Ik hou me nu groot ook al weten ze dat ik gebroken ben. Ooit zou het komen. Dat ze weten hoeveel pijn ik heb om jou. Maar nu zou het verder moeten zo. Denkend aan hoe ik het zou willen hoe het nooit gebeuren zou. Waar ik toch elke keer over droom. Mama,ik mis je.