FanFic.nl

Ik, dood?

Hoofdstuk 1.

Hai lief, nieuw dagboekje,.

Ik ben Yara, ik ben 15 jaartjes geleden op deze wereld gezet en ik hí¡í¡t school. Serieus, school, hoe heeft iemand dat kunnen bedenken? Saaier kan het niet. Altijd maar van die leraren die de baas over je spelen en van die tutjes die denken dat ze alles zijn. Dat is dus totí¡í¡l niet waar. Ja, oke. Er vallen veel jongens voor ze, So what? Die jongens vallen echt niet voor ze, omdat ze zo leuk zijn. Nee, ze vallen voor hun lichaam. Slank, meestal lange blonde haren, lagen make-up, een lekker kontje en bovendien grote cup bh. Dat is waar die jongens voor vallen. Zelf ben ik helemaal niet zo. Ik ben niet slank, heb geen lange blonde haren, geen dikke laag make-up en geen grote cup bh. Of ik een lekker kontje heb? Zelf vind ik van niet, maar dat kan je zelf niet beslissen héa? Ik heb trouwens geen vriendje. Ook niet nodig ook, het enige dat ze kunnen is jaloers zijn. Oh, mijn broer komt naar boven stampen en roept dat ik naar beneden moet komen. We gaan naar opa en oma. Van hem (mijn broer) heb ik jou gekregen, dagboekje, dus wees hem maar dankbaar. Zonder zijn geweldige (ahum ahum) baantjes (vakkenvuller) had ik jou niet gehad. Zijn gewéldige baantje is dus niet zo heel geweldig, maar hij hééft tenminste nog werk. Ik kan niet aan werk komen, waarschijnlijk ook door mijn uiterlijk, want ik zie er nogal ruig uit. Maar als ze denken dat ik dat ga veranderen voor één of ander stom baantje, hebben ze het mooi mis. Dat doe ik dus niet. Oh, nu moet ik echt gaan. Mijn moeder begint boos te worden. Doei lief dagboekje. Tot straks.

Ik klap mijn dagboek dicht en leg hem onder mijn kussen. Daar pakt toch niemand hem weg. Mijn kussensloop verschonen doe ik toch zelf, dus. Ik kijk nog een keer de kamer rond en loop weg, maar als ik midden op de trap ben realiseer ik me dat de zon erg fel is vandaag en dat het misschien handig zou zijn als ik een zonnebril mee zou nemen. Ik loop terug de trap op, naar de kast in mijn kamer en open de deuren. Snel speur ik de kast door met mijn ogen, maar ik zie mijn zonnebril niet liggen. Godverdomme, heb ik weer. De deuren van de kast doe ik weer dicht en ik loop naar beneden. ‘Bí¡í¡rt, mag ik een zonnebril van jou lenen?’ gil ik als ik bijna beneden ben. Bart, dat is dus mijn broer. Hij is meestal stom irritant, maar heel soms kan hij wel lief zijn. Zoals nu. ‘Ja hoor.’ Reageert hij wanneer ik de woonkamer instap. Iedereen staat al klaar en blijkbaar stonden ze op mij te wachten, want iedereen kijkt me aan. Ik loop naar mijn broer toe en geef hem een dikke knuffel. Hij knuffelt terug en zet een zonnebril op mijn hoofd. Ik glimlach. ‘Yara, schiet nou is op!’ Mijn moeder. Het lijkt alsof ik een keuze heb, maar het is toch écht een bevel. ‘Ja ja’ mompel ik en ik pak mijn bodywarmer van de kapstok. Dan doe de deur open als teken dat we kunnen gaan. Mijn vader zucht en met zijn allen lopen we naar de auto. We stappen in; Mijn ouders voorin en Bart en ik achterin. Mijn vader start de auto en we beginnen met een lange en vermoeiende rit, de rit naar opa en oma.

Reacties: