FanFic.nl

Will I Ever Chance?

5.

Dagen liet hij me alleen. Het enigste wat ik hoorde was afentoe een zware deur die dichtsloeg. Een zucht verlaat mijn keel en laat mijn tengere, zwakke lichaam in de kettingen hangen. Plots kom ik hard op de grond.

Ik kijk op recht in zijn ijsblauwe, bijna witte ogen. Ik laat mijn hoofd weer hangen. Mijn ademhaling was bijna onzichtbaar. De kettingen gaan weer met
een kracht omhoog waardoor er een pijnlijke schok door mijn lichaam giert.

Mijn ogen waren dof zwart. De ogen die ooit glommen en bruin waren waren gekeerd tot doffe zwarte ogen. Ik hoor zijn voetstappen en voel hoe hij mijn hoofd heft. Ik kijk met mijn ogen en andere kant op. ´kijk me aan´ vraagt hij kalm maar dreigend. Ik richt mijn ogen op hem. Geen emotie straalde ik uit en ik kijk naar zijn bleke strakke gezicht.

´Verander, en misschien komt iemand je dan ooit bevrijden´ zegt hij kalm, bijna fluisterend. Ik zeg niks en ik doe niks. Alsof ik een stanbeeld was geworden. ´Ik laat je weer alleen Jane, Zoals ik 50 jaar geleden heb gedaan. Maar dit keer zorg ik ervoor dat je je zelf niet sterker kan maken, enkel zwakker´ Zijn hand glijd weg en zijn voetstappen vagen weg. Enkel zijn gemene lach en ogen blijfen in mijn hoofd rondspoken.

Mijn lichaam hing in de kettingen, waardoor mijn polsen bijna leken te breken van de pijn. Weeral is het hem gelukt. Weeral heeft hij mijn leven kunnen verpesten als het op zijn hoogtepunt is. Zoals hij dat al heeft gedaan toen ik nog maar klein was. Hij had me zo gemaakt, en straft me voor het gedrag wat hij in me heeft gestopt.

Een traan dwarreld over mijn wang. Weer sjor ik aan de kettingen, maar het deed me enkel pijn en putte me nog erger uit. Voor hoelang zou ik hier zitten. Voor hoelang moest ik deze eenzame dagen doormaken. Wat wou die ermee berijken?. Vragen spelen door mijn hoofd, maar op allen kan ik geen andwoord krijgen.

Mijn ogen sluiten zich. Maar ik kan niet slapen. Een zucht verlaat mijn keel en zet al mijn kracht op de kettingen. Dit hielt ik niet lang vol en ik stort in mekaar, als een wrak dat geplet werd.

Lange, stille en vooral eenzame dagen vol pijn gingen voorbij. We waren zo´n 2 jaar veder. En ik wist dat ik dit niet lang meer vol kon houden. Ik bleef vechten tegen de pijn. Maar het maakte me enkel zwakker. Dit hielt ik niet nog een jaar vol. Misschien niet eens een halfjaar. Ik zou het opgeven en pijnlijk sterven.

Na zijn laaste worden had ik de zware buitendeur niet meren horen dichtslaan. Het was leeg, enkel ik was er. Hij had me gewoon voor dood achtergelaten. Morphine wist dat ik zou vechten, maar het uiteindelijk op zou geven. Hij moest enkel de juiste tijd afwachten. Ik vroeg me af hoe het met Finley was. Zou hij veranderd zijn of had hij al weer een nieuwe buurcelmaatje gevonden. Ja na 50 lange jaren kon je mekaar wel buren noemen...

De dag leek weer eenzaam te verlopen. Maar dan krijgen mijn oren een vaag oud bekend geluid te horen. De zware deur die open en dichtsloeg. Was hij terug? Om te kijken wat hij van me had gemaakt? Of waren er nieuwe mensen. Het kon me weinig schelen. Want in mijn ogen was iedereen slecht. Ik had nooits iets goeds van het leven meegekregen. Nog nooit in mijn 140 jaren die ik leefde.

Ik hoorde meerdere soorten voetstappen de keldertrap afkomen. Maar het zicht naar de trap werd belemmerd door een deur. Een deur die je alleen kon zien als je wist dat hij erzat. Nee, Morphine had hier overnagedacht. De slimmerik. Ik wou wat zeggen, schreeuwen. Maar na 2 jaar niet gepraat te hebben kwam er niks uit mijn mond. Ik was het niet verleerd, maar ik kon het gewoon niet.

Wat doffe vage stemmen kan ik enkel opvangen waarna na enkele tijd de deur weer dichtsloeg. Alles was weer stil en leeg. Leeg zoals het 2 jaar was. Met enkel mij in zijn bezit. Maar lang duurde de stilte niet. Telkens vaker liet de deur zich weer horen. De deur die ik als enigste kon opvangen door de dikke muren heen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.