FanFic.nl

You and me

Deel 27

Maandagmorgen:Door de ogen van Anke: Helemaal gespannen liep ik van de bushalte naar de schoolpoort waar zoals altijd de meisjes stonden te wachten. Ik was blij dat ik hen had leren kennen en dat ze mij zo makkelijk tot de groep hadden toegelaten. Het was echt een leuke bende en ik was blij dat ik daarbij hoorde. Vandaag (maandag) had ik examen Frans, maar het was niet daarvoor alleen dat ik gespannen was, vandaag moest ik hen iets vertellen. Ik zat er al een paar dagen mee en moest het echt aan iemand kwijt kunnen, het maakte me niet uit dat ook Tristan, Joe en Kevin het dan zouden weten, zij waren ook goede vrienden geworden en uiteindelijk zouden ze het toch te weten komen. Ik had raad nodig en ik wist dat mijn vriendinnen me zouden kunnen helpen. “Hej iedereen.”� Zei ik toen ik bij de groep aankwam. Iedereen was er dus ik kon het zeggen, maar werd tegengehouden door de zenuwen. Het is niet dat ik bang was om door hen veroordeeld te worden, maar wat ik ging zeggen was nu niet iets alledaags (toch niet voor mij). Het was misschien ook niet zo’n goed idee om dit vóór het examen te zeggen, maar erna moest ik mijn bus halen. Ik haalde die adem “Ik moet iets zeggen.”� Zei ik in het Engels zodat de jongens het ook begrepen (in het Engels praten was de laatste dagen een automatisme geworden). Alle ogen waren op me gericht, iedereen keek me vragend aan. “Wat is er Anke? Het klinkt zo serieus.”� Zei Lies. “Dat is het ook.”� ik keek de groep rond, iedereen had een angstige blik in zijn ogen voor wat ik zou gaan zeggen. “Ik ben zwanger…”� zei ik uiteindelijk. Kevins mond viel open en werd door Lies weer dicht geduwd wat grappig geweest zou zijn als het niet op een moment als deze geweest zou zijn. Lies kwam naar me toe en gaf me een knuffel net zoals de andere meisjes. De jongens stonden me maar wat verstijfd aan te gapen, niet te kunnen snappen dat er in mij een klein wezentje groeide. “Hoe lang al?”� vroeg Nora. “Ik weet het niet juist, ik heb de test zaterdag gedaan omdat ik al 3 dagen over tijd was en hij was positief.”� “Weet Wouter het al?”� vroeg Jana. Ik schudde mijn hoofd. “Ik heb hem dit weekend niet meer gezien en durfde het niet zeggen over de telefoon. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik weet niet wat hij gaat zeggen, of hij boos gaat zijn of niet, ik weet het echt niet meer.”� ik barste in tranen uit en voelde iets later weer een paar armen om me heen. “Je moet het hem zeggen.”� Zei Joe nu. “Het is ook zijn kind, hij heeft recht om het te weten.”� Iedereen knikte instemmend en ik wist dat ze gelijk hadden. “Wat ga je nu doen? Ik bedoel met het kindje?”� vroeg Kevin een beetje aarzelend alsof hij bang was om een verkeerde vraag te stellen. “Ik weet het echt niet, ik weet ook niet wat Wouter wilt…”� “Zolang je maar weet dat wij er allemaal voor je zijn wat je ook beslist.”� Zei Daphne vastberaden. Weer knikte iedereen en iets later volgde een groepsknuffel.

Ondanks de constante gedachte aan wat er in mijn buik omging, ging het examen nog wel. Ik had me voorgenomen voordat ik naar huis ging eerst bij Wouter langs te gaan, mijn vrienden hadden gelijk, hij had het recht om het te weten en samen zouden we dan wel beslissen wat er ging gebeuren. De bus stopte bijna voor zijn deur en ik belde aan. Wouter deed open. “Hej, ik had je niet verwacht.”� Hij drukte zijn lippen lief op de mijne en liet me binnen. Er was gelukkig niemand thuis dus konden we ongestoord praten. “Hoe ging het examen?”� vroeg hij. “Goed.”� Was mijn korte antwoord. “Ik moet je iets zeggen.”� Ik legde mijn zak op een stoel en deed mijn jas uit. “Oké zeg maar.”� We gingen beiden in de zetel zitten. “Schat, ik ben zwanger.”� Wouter keek me geschokt aan, maar leek geen geluid te kunnen uitbrengen. Ik wist dat dit ook niet makkelijk voor hem was, we waren beiden maar 17 en dus heel jong om ouders te worden, maar hij mocht nu toch iets gaan zeggen. “Ik…wanneer…hoe?”� zei hij aarzelend. “Ik ben mijn pil 1 keer vergeten. Het was echt maar 1 keer.”� “ja, nu zie je wat er van komt.”� Zei hij een beetje geërgerd. “Het is niet alleen mijn schuld hé. We waren wel met 2.”� Zei ik nu boos terug. Wouter zuchtte en keek in mijn ogen. “Je hebt gelijk, ik mag niet boos zijn op je, we zitten hier samen in. Wat gaan we nu doen…?”� “Ik weet het niet…wat zou jij willen?”� vroeg ik hem. Hij nam teder mijn hand vast. “Ik vind dit echt niet makkelijk, maar ik vind dat jij mag beslissen, het kindje groeit in jou, maar weet dat wat je beslissing ook is, ik er altijd voor je zal zijn. Ik zal respecteren wat je wilt.”� Ik knikte stilletjes. Ik had er al een heel weekend over nagedacht en de nachten erover gepiekerd, het duurde dus niet lang voor ik besloten had. “Dan hou ik het.”� er verscheen een lach om Wouters mond. “Dat had ik al gehoopt.”� “Maar je gaat me toch niet verlaten nadat het kindje is geboren, hé?”� We waren dan al wel een jaar en half samen, maar ik moest het gewoon even vragen voor de zekerheid. “Nooit van mijn leven, ik laat jullie niet achter.”� Hij legde zijn hand op mijn buik en gaf me een kusje.
Door de ogen van Nora: Hand in hand liep ik met Joe over het vliegveld naar hun privé vliegtuig. Lies en Kevin achter ons en Tristan en Daphne voor ons. “Ik was toch wel even geschrokken toen Anke vertelde dat ze zwanger was.”� vertelde ik Joe. “Ja, ik ook wel.”� “Het moet zo ongelooflijk moeilijk voor haar zijn nu.”� Ging ik verder, Joe knikte alleen maar. “Ze heeft daarstraks een berichtje gestuurd dat ze het aan Wouter heeft gezegd en dat ze het kindje gaan houden. Ik vind het eigenlijk wel mooi van hen dat ze het doen, stel je voor, over 9 maanden zijn ze ouders, maar ik weet dat ze dat goed gaan doen.”� raasde ik maar door. Ik keek naar Joe, ik had door dat hij al een hele tijd zweeg. “Wat is er?”� vroeg ik. “Gewoon, ik was aan het denken.”� “Aan?”� “Wel, het klinkt misschien raar, maar langs de ene kant ben ik een beetje jaloers op hen -ook al heb ik Wouter nog nooit ontmoet -.”� “Waarom? Vertel je me nu dat je ook een kind wil?”� vroeg ik verbaasd. Hij was even stil. “Ik zal het anders zeggen, er zijn ‘vadergevoelens’ bij me naar boven gekomen.”� Ik vond het schattig dat Joe hierover zo had nagedacht. Ik deed hem stoppen en draaide me naar hem toe. “Liefje, het is echt schattig en lief van je dat je daarover nadenkt, maar we zijn nu echt nog te jong voor kinderen, ik ga ook nog naar school en jij woont in Amerika… Ooit zal het daar misschien wel van komen, maar nu nog niet.”� Ik gaf hem een kusje. “Dus je wilt ooit kinderen met me?”� “Ik zou niets liever willen.”� Stelde ik hem gerust en het was waar. Het leek me echt fantastisch om een kind van Joe op de wereld te zetten en dat samen op te voeden. “Oké, dan kan ik nog wel wachten.”� Ik gaf hem nog een lange tongkus en een knuffel voordat hij weer op het vliegtuig stapte. “Veel succes met de examens, flink leren en dan zie ik je in de vakantie weer, maar dan bij mij thuis!”� riep hij nog net van op het trapje en verdween nu echt in het vliegtuig.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.