FanFic.nl

You and me

Deel 28

Een week later: De examens waren gedaan, we hadden ons er allemaal doorheen geslagen en konden nu alleen maar hopen dat onze punten ook goed waren. Ik had extra hard geleerd zodat ik zeker naar Amerika mocht, het was nog afwachten maar ik was er redelijk gerust in. Anke en Wouter waren ook voor de eerste keer echt naar een gynaecoloog geweest die hen had vertelt dat alles in orde was met het kindje en dat het flink groeide. Ze hadden het ook aan hun ouders vertelt die eerst wel geschokt en boos reageerden, maar later toch bijdraaiden, ze zouden dus genoeg hulp hebben om hun kindje op te voeden. Anke was nu 2 weken ver dus je kon nog helemaal niet zien dat ze zwanger was, maar toch hield ze (onbewust misschien) dikwijls haar hand tegen haar buik. Tot gisteren hadden we Wouter ook nog niet ontmoet, hij bleek een lieve jongen te zijn die echt goed bij Anke paste. Ik was er van overtuigd dat hun kindje op de wereld zou komen en omringd zou worden met enorm veel liefde.

Nu zat ik, een beetje gespannen, samen met Daphne in de klas te wachten tot de leerkracht onze naam riep voor het rapport. “Ik weet echt niet wat ik ga doen als mijn rapport niet goed is..”� zei ik tegen haar. “Jij mag ten minste naar Amerika, ik ga Tristan misschien heel de vakantie niet zien.”� “Ik zal zien dat ik iets kan regelen, als ik tot daar geraak.”� “Dat zal wel.”� “Nora!”� hoorde ik de stem van de leerkracht roepen. Met zwetende handen liep ik de gang op waar onze rapporten werden gegeven. Ik ging op de stoel zitten en keek angstig naar de leerkracht die het rapport zo hield dat ik het niet kon zien. “Nora, ik weet niet wat ik kan zeggen. Dit had ik niet van je verwacht.”� Oh nee toch! Dat klonk niet goed. Ze legde het rapport voor me op tafel. “Je bent in alle vakken met meer als 5% gestegen tegen over je tussentijds rapport (een rapport dat we krijgen in een gewone week met punten van toetsen en taken), dat is een hele prestatie in een laatste jaar.”� “Dus ik ben nergens gebuisd?”� vroeg ik verwachtingsvol. “Nee, je hebt goed gewerkt.”� Ze gaf me het rapport. Ik keek snel over mijn punten, het zag er allemaal goed uit en dat zou ook zo voor mijn ouders zijn. Ik stond weer op en liep de klas in. Daphne stond me op te wachten. “En?”� ik begon hysterisch te springen en te gillen. “AAAAAH!! Ik ga naar Amerika!!!”� ik knuffelde haar bijna plat en de klas keek me verbaasd aan. “Niet op haar letten.”� Zei Daphne voordat ook zij in de gang verdween. 5 minuutjes later kwam ze weer buiten. Nu sprong zij in mijn armen. “Ook een goed rapport?”� vroeg ik lachend. Ze knikte hevig.

Buiten voor de schoolpoort stonden Jana, Lies en Anke ons al op te wachten. Ook zij hadden allemaal een goed rapport dus was iedereen gelukkig. “Oké meiden, ik moet naar huis want ik ga inpakken. IK GA NAAR AMERIKA!!”� gilde ik luid. Mijn geluk kon niet op. Ik ging het rijtje af om iedereen een knuffel te geven. “Zorg goed voor jou en dat kleintje in je.”� Zei ik tegen Anke. “Geef Kevin een knuffel van me.”� “En Tristan een van mij.”� Zeiden Lies en Daphne. Ik keek naar Jana. “En ja ik zal Nick er ook een geven van jou.”� “Ik had niets gezegd.”� “Maar ik wist dat je het dacht.”� Lachte ik voor ik haar een knuffel gaf. “Veel plezier in Amerika!”� riep Daphne nog. Ik zwaaide naar mijn vriendinnen, sprong op mijn fiets en spurtte naar huis. *** “Mama!!!”� riep ik toen ik in de gang mijn zak neersmeet en met mijn rapport naar binnen liep. Ze kwam meteen naar mijn rapport kijken. “Proficiat, ik ben trots op je.”� Zei ze fier. “Dus ik mag naar Joe?”� ze knikte, ik gaf haar een knuffel en liep de trap op naar mijn kamer. Vliegensvlug typte ik een berichtje naar Joe: “Rapport was super goed, ik ga nu mijn zak maken om naar jou te komen!! Ben zooo gelukkig! Lukt het om me vandaag nog te komen halen? Hou van je xx”� Ik had met Joe afgesproken dat ik niet een gewoon vliegtuig moest nemen, maar met hun privéjet mocht vliegen zodat ik er nog sneller zou zijn. Ik kreeg een berichtje terug: “Super!! Nu ben ik ook blij! Ja natuurlijk kan dat nog vandaag, ik kan helaas wel niet meekomen, maar Big Rob zal ervoor zorgen dat je veilig hier bij mij geraakt tot straks xx Ly”� Spijtig dat Joe niet mee kon komen, maar ik begreep het wel, ik was nu te blij om daardoor mijn humeur te laten bederven.

2 uur later zat in de auto tussen mijn 2 zusjes. Ze wouden per se mee gaan om me uit te zwaaien en natuurlijk wouden mama en papa ook mee. “Hoe lang blijf je weg?”� vroeg Lena. “Een weekje maar, dus ik ben snel weer bij jullie.”� “We gaan je missen.”� zei Lore nu. “Ik jullie ook.”� Eenmaal op het vliegveld wist ik nu al goed mijn weg. Het privévliegtuig dat Joe voor me had laten komen stond ook al klaar. “Dan is het nu tijd om afscheid te nemen zeker?”� vroeg mama. Ik knikte en gaf iedereen een knuffel. Lena en Lore hadden tranen in hun oogjes (dit was de eerste keer dat ik zonder mijn familie op ‘vakantie’ ging), maar lieten het niet merken. Ik zwaaide nog een laatste keer en liep naar Big Rob die op me stond te wachten. “Geef die bagage maar aan mij.”� De 2 koffers waaraan ik had zitten sleuren, nam hij in 1 vloeiende beweging vast en zette ze op het vliegtuig. Ik stapte achter hem op en keel verbaasd rond. Dit was echt helemaal anders als een gewoon vliegtuig, er was veel meer comfort en het was ook gezelliger. Ik zette me aan het raampje en keek naar de vier gedaantes die nog steeds naar me zwaaiden. Ik ging hen missen, maar was zo blij dat ik eindelijk naar Joe kon. “Doe je gordel vast, we gaan vertrekken.”� zei Rob vriendelijk. Ik gehoorzaamde en hoorde de motor starten. Een vreemd gevoel in mijn buik en even later hingen we in de lucht, op weg naar mijn liefste schat.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.