En daarvoor wil ik jullie bedanken. Een bescheiden applausje maakte dat ik toch een rood kleurtje kreeg. "Pfft" zuchtte ik , en met die zucht gleed alle stress en zenuwen van me af. Ik stapte van het podiumpje en stapte naar Britt en Leonie. "Mooi gedaan", goed gezongen, hoorde ik van alle kanten . Ik had amper de tijd om iets te antwoorden en werd wat verlegen. "Het spijt me zo dat jullie niet mee kunnen , maar jullie mogen altijd afkomen! Wat zeg ik ,jullie moeten afkomen", lachte ik . "Dat zullen we zeker doen", hoorde ik Leonie zeggen. "Sneller dan je denkt". "Je moet je trouwens niet verontschuldigen, je hebt jezelf niet verkozen. Dat heeft de jury gedaan! Niet ?" zei ze, dat laatste wat sarcastisch . "Nee natuurlijk niet", begon ik, maar werd tegengehouden door Britt. "Alee stop met zo te doen" en ze gaf me een knuffel. "Ik zal je missen, maatje." zei ze, zo zacht dat alleen ik haar kon verstaan. Ik hoorde dat haar stem wat trilde. Nou ja , ik was ook niet de beste in afscheid nemen. Jij bent het toch die een droom van me heeft waargemaakt. Ja, knikte ik instemmend en dacht aan 22 september, ondertussen juist 1 maand geleden. Met Leonie, Ilke , Britt en ik voor de spiegel onze make-up opdoen, de rij die we zagen als we aankwamen, snel voorsteken, en daarna zien dat er anderen er niet meer werden tussengelaten, het lopen naar binnen waar we rustig moesten zijn , de muziek die er door de zaal schelde. Alles wat ik wou ( en nog steeds wilde) was in die zaal geweest. Toen we terug elkaar loslieten zag ik de tranen in haar ogen blinken. "Niet wenen Britt" , zei ik maar kreeg zelf een krop in mijn keel. Ik moest me inhouden om niet in tranen uit te barsten. Ze had het al snel door, en samen begonnen we te lachen, met naast ons een Leonie die er niets van snapte , waardoor we nog harder gingen lachen. "Hey , krijg ik ook nog een knuffel?" zei Leonie. "Tuurlijk," antwoorde ik , en met die woorden pakte ik haar vast. Heel mijn leventje hier ging ik achterlaten, ik besefte het nu pas, terwijl ik morgen al moest vertrekken . "Je weet toch dat wij het je gunnen", zei Leonie. Ik knikte zachtjes , en een traan rolde over mijn wang. Ik veegde hem snel weg , en lachte weer. Het was tijd om afscheid te nemen , het drong tot me door en gaf Leonie en Britt een laatste kus , ging dag zeggen aan mijn familie en reed met de auto naar huis.Thuis aangekomen plofte ik op mijn bed. De vermoeidheid van de vorige weken had zijn tol geëist . Ik viel dan ook als een blok in slaap .
"Jelien, Jelien wakker worden", hoorde ik mijn moeder van beneden roepen. "Waarom", knorde ik en kneep mijn ogen tot spleetjes. Ik zag mijn wekker staan op 9:45. Zo vroeg, schoot het door mijn hoofd. Ik draaide me om en herinnerde nu pas dat van daag de grote dag was. Om hoe laat vertrekt mijn vliegtuig , vroeg ik me af . Ik sprong uit mijn bed en pakte de brief van de universiteit uit Duitsland. Mijn vliegtuig vertrok om 10:45 las ik. Oh , shit binnen een uur al. En ik moest me nog wassen, aankleden, eten, zien of ik alles bij had en op het vliegveld geraken. Ik rende naar de badkamer waar mijn kleren klaar lagen, ging snel in de douche staan, kleedde me aan en repte me toen terug naar mijn kamer om mijn strikje in mijn haar te spelden. Terwijl ik mijn schoenen aan het aandoen was probeerde ik mijn tanden te poetsen. Het bleef bij proberen. Ik spoedde me naar beneden en at wat. Checkte mijn koffers en vertrok samen met mijn ouders naar het vliegveld. Ik ging naar een soort van KSO universiteit, mijn richting was muziek en zang met zang als hoofd vak. Ik zou privéles krijgen van ene Lukas Flothmann samen met Thomas Halbig, en ik sliep ook met die Thomas op de kamer, wat nogal ongebruikelijk was. Een jongen en een meisje in 1 kamer op internaat. Als hij knap was had ik er geen bezwaar op hoor. Aangekomen op Zaventem, nam ik afscheid van mijn ouders checkte me in en stapte op het vliegtuig. Binnen 5 minuten zou het vliegtuig vertrekken. En binnen 3 uur weer landen in Duitsland. En dan zou ik binnen 1 uur op mijn school zou moeten aangekomen zijn. Maar het was vrijdag de 13de , dat was gedoemd om te mislukken. Ik keek een laatste keer, naar België. Een traan liep over mijn wang en ik dommelde al snel in slaap.