Hoofdcategorieën
Home » Avatar » Forbidden Love [An Avatar love story] » 8) The Fortuneteller & Truth
Forbidden Love [An Avatar love story]
8) The Fortuneteller & Truth
Het was een jonge man met wit haar. "Tante Roe verwachte jullie al," zei hij met een zware stem. Hij wees uitnodigend met zijn hand naar de deur. Zuko zag sam twijfelen maar ze ging naar binnen met zuko aan haar zijde. Ze kwamen binnen door een massieve, ronde deur die zich meteen achter hen sloot. De kamer was ruim. Op de grond lagen zachte kussens om op te zitten. Er branden verscheidene kaarsen en oranje theelampjes. groene en bruine kleuren overheersten de kamer. vlak voor de muur stond er een wand waar bergen en een zee met boten op stonden.
aan de rechterzijde van het schilderij stonden grote chinese tekens geschildert.
Er kwam een klein jongetje de kamer binnen. "Ik ben Ming. Ik ben de assistent van mevrouw roe." Het jongetje had een spleet tussen zijn vooreste tanden. hij stelde hen voor om te gaan zitten. hij bood ook thee en popcorn van het huis aan. "we moeten hier weg," fluisterde zuko in songs oor. hij had de woorden nog niet uitgesproken of er kwam een vrouw te voorschijn. ze had al grijs haar en vuurrode lippen.
ze glimlachte naar zuko en song. "kom maar mee."
Ze volgden haar naar een aparte kamer via een schuifdeur. Dit was een donkere ruimte. Het enige licht dat er was kwam van kaarsen. Er lagen kussens waar ze op gingen zitten.
Tante Roe bood hen thee aan en uit beleefdheid namen ze een kopje.
"Is er iets wat jullie willen weten?" vroeg tante roe. "wanneer jullie zullen trouwen misschien?" zuko deed zijn mond open maar sam was hem voor. "er is helemaal niets tussen ons, mevrouw." de vrouw keek sam doordringend aan.
"Oh jawel. Ik zag het vanaf het eerste moment dat ik jullie zag." zuko keek sam even aan. die ontweek zijn blik en nam een slok van haar thee. "sam wil niet onder ogen zien dat ik echt van haar hou." sam leek zich even te verslikken.
mevrouw roe glimlachte. "ik ken een zeer betrouwbare waarzegingsmethode om daar achter te komen." ze nam een grote kom met botten. "pak er elk één. de botten liegen nooit." aarzelend nam zuko een bot uit de kom, sam volgde zijn voorbeeld. "als jullie echt van elkaar houden zullen er barsten in de botten komen. Maar verwacht er maar niet veel van. het koppel voor jullie had geluk. er zat een barst in één van de botten wat betekent dat ze voor altijd zouden samen zijn. gooi het bot in het vuur."
ze deden wat mevrouw roe zei. ze keken nieuwsgierig en misschien ook een beetje angstig naar het vuur maar er gebeurde niets. mevrouw roe kuchtte even gespannen. "het feit dat het zo lang duurt kan maar twee dingen betekenen... of dit is geen wederzijdse liefde of dit is een zeer gecompliceerde liefde."
Er kwam plots een krakend geluid uit het vuur. "Dat is een grote," zei zuko die naar de barst in het bot keek. Meteen na die woorden kwamen er een heleboel kleine krasjes in de botten en evenlater barsten ze kapot met een luide knal. het vuur rees op tot het plafond en heel de kamer werd enkele seconden verlicht door een enorm vuur. geschrokken deisden ze achter uit en sam nam even zuko's hand. Net zo snel als het vuur was gegroeit, kromp het weer ineen tot zijn oorspronkelijke grote. Mevrouw Roe leek even uit het lood geslagen maar herstelde zich vlug. "Zoiets had ik nog nooit gezien!"
ze wende zich tot zuko en sam. "Dit kan maar 1 ding betekenen: jullie zijn voor elkaar gemaakt." sam stond op met gloeiende wangen. "Wie gelooft zulke onzin nu?" toen draaide ze zich om en liep de deur uit.
zuko keek om zich heen en zag sam een eindje verder staan. "kom, dan zoeken we samen de weg terug." sam zei niets maar wandelde met zuko mee.
ze liepen uren het ene donkere straatje na het andere in. het bleef een hele tijd stil tot dat sam die verbrak. "waar denk je aan?"
zuko keek naar de volle maan. "aan die ene keer toen je midden in de nacht in mijn kamer stond en me mee naar buiten sleurde." sam glimlachte. zuko keek haar aan en besloot dat hij het moest vragen. anders zou het hem nooit loslaten.
"waarom... waarom was je plots vertrokken?" sams glimlach verdween als sneeuw voor de zon. "ik weet niet waar je het over hebt."
"het is niet omdat ik doodziek was dat ik me er niets meer van kan herinneren, sam." sam slikte ongemakkelijk toen ze dacht aan haar vluchtige afscheid.
ze keek zuko strak aan. "JIJ houdt anders ook dingen geheim... Ik heb geruchten gehoord." zuko zei niets dus ging ze verder.
"Iemand heeft je zien vuursturen." zuko kreeg klamme handen.
"Dat geloof je toch zelf niet?" probeerde hij zo rustig mogenlijk uit te spreken.
"Eerst niet... maar ene jet was zo overtuigend dat ik begon te twijfelen."
zuko stond met z'n mond vol tanden. dit kwam té dicht bij de waarheid.
sam ging er niet verder op in.
"vanaf hier herken ik het. nog even en we zijn weer op het bal," zei ze.
zuko bleef met een ruk staan. "ik ga naar huis," zei hij vastbesloten, hij kon dat bal missen als kiespijn. sam draaide zich met haar rug naar hem toe.
zuko legde zijn hand op haar schouder. "sam... wat scheelt er?"
zuko schrok van de tranen die hij in haar ogen zag. "als ik had geweten dat dit zou gebeuren..." "hoe bedoel je, sam?" "dat weet je toch wel," zei ze. "ik weet dat je het weet." "ik wil het horen." ze richtte haar blik op zuko en haalde diep adem. "ik hou van je." zuko glimlachte. toen werd hij weer serieus. opeens. alsof iemand een lamp had uitgedaan. "ik denk aan niets anders dan aan jou. Ik denk dat ik er bijna gek van word."
het gebeurde heel snel maar het volgende moment stonden ze dicht tegen elkaar aan. sam klemde zich aan hem vast alsof ze zou verdrinken als hij er niet was. zijn lippen vonden de hare en ze kusten elkaar.
veel te snel duwde sam hem van haar weg. de betovering was verbroken.
zuko keek haar niet-begrijpend aan. "het spijt me." ze wandelde achteruit. "vergeet wat ik heb gezegt. vergeet wat er is gebeurt. vergeet mij."
zuko liep naar haar toe. "ik laat je van m'n leven niet meer gaan!" sam begon te huilen. "ik ben zo dwaas geweest."
zuko nam haar bij de schouders. hij begreep er niets meer van. het ene moment zij ze dat ze van hem hield, het andere dumpte ze hem. sam liet de ketting zien die om haar hals hing. zuko keek er met grote ogen naar. van wie zou ze die gekregen hebben, dacht zuko.
aan de ketting hing een bloem... een pandalelie. de bloem van de liefde, wist hij. "ik ben verloofd, Li."
verloofd... het woord duizelde in zuko's hoofd. "je bent wat ?!"
Reacties:
verder!!!!
laat even weteen als je verder gaat