Hoofdcategorieën
Home » Overige » Ik, dood? » Hoofdstuk 4.
Ik, dood?
Hoofdstuk 4.
De tijd dat ik in de auto zit, is in werkelijkheid een uur, maar het lijkt veel korter. Dit keer kijk ik namelijk naar buiten, in de hoop het rare, zwarte ding nog een keer te zien, maar als we thuis komen heb ik het nogsteeds niet gezien. Teleurgesteld, maar ook opgelucht stap ik de auto uit. Ik slaak een zucht. Aan de ene kant ben ik teleurgesteld, omdat ik toch heel nieuwschierig ben naar het ding en wil weten wat het is. Aan de andere kant ben ik opgelucht, omdat ik het ding toch wel een beetje eng vind. Inmiddels ben ik op de bank geploft. Ik pak de afstandsbediening en zet de tv aan. Ik zap een paar keer door de zenders heen, maar ben er met mijn gedachten niet bij. Na vijf minuten een beetje doelloos rondgezapt te hebben, besluit ik de tv uit te zetten en naar mijn kamer te gaan. Ik loop de trap op, loop langs mijn broer zijn kamer waar keiharde muziek vandaan komt en stap dan mijn eigen kamer binnen. Met een zucht plof ik neer op bed, als ik de stapel boeken op mijn bureau zie liggen. Waarschijnlijk denk je nu; Boeken? Maar daar is toch niks ergs aan? Jawel, want het zijn geen gewone boeken... maar schoolboeken. Morgen moet ik namelijk weer naar school. Bah! Helemaal geen zin in. Wéér een week met die tutjes opgescheept. Wéér een week zeurende docenten. En trouwens, ik zit toch meer op de gang dan in de klas, dus wat heeft naar school gaan dan voor zin? Een tijd geleden heb ik gevraagd wat ik fout deed en het antwoord was simpel; Je bent brutaal en luistert niet naar wat de leraar zegt. Ik ben toen boos weggelopen, want hier was ik het dus totí¡í¡l niet mee eens. Als ik een grote bek terug geef, dan doe ik dat alleen maar uit zelfverdediging. Ik laat niet zomaar mensen de baas over me spelen. En met dat luisteren, ze kunnen wel zeggen dat ik mijn huiswerk moet maken, maar ik ga toch ook niet de vaatwasmachine uitpakken op school omdat dat thuis moet? Serieus, die mensjes sporen niet. Wat nou als... Ik word uit mijn gedachten gehaald. Ik zag het weer. Het ding dat ik al 2x eerder zag. Het ding dat me zo langzamerhand gek begint te maken. Het mysterieuze, zwarte ding. Ik wil weten wat het is, maar aan de andere kant ook weer niet. Wat als het is, wat ik denk dat het is? Dan zal dit het einde betekenen, het einde van mijn leven. Ik staar naar het raam, in de hoop het nog een keer te zien en te concluderen dat het gewoon mijn broer was die me een beetje wilde plagen. Maar tot mijn teleurstelling zag ik niks meer. Zelfs geen voetganger of auto, die normaal non-stop langskomen. Helemaal niks meer.
Nadat ik toch mijn wiskundeboek open heb geslagen en een keer de stof die we moeten kennen heb doorgelezen, besluit ik dat ik beter kan ophouden, omdat ik toch geen concentratie heb. Het is het ding dat telkens in mijn hoofd spookt. Ik sta op en loop de trap af. Onderaan de trap zie ik dat er post bij de voordeur ligt. Ik spring naar beneden en pak de post op. Eens even kijken. Een brief voor mijn vader, 2 brieven voor mijn moeder, een of andere brief voor mijn broer, reclame en... een brief voor mij. Verbaasd stop ik met lopen. Een brief voor míj? Maar... ik krijg nooit brieven. Snel loop ik naar de keuken en leg ik de post voor mijn moeder en vader op tafel, samen met de reclame. De brief voor mijn broer en mijn eigen brief neem ik mee naar boven. Als ik langs mijn broers kamer loop, klop ik op zijn deur en leg ik de brief voor zijn deur. ´POST!´ gil ik in de hoop dat hij het hoort en ik loop door tot in mijn eigen kamer. Daar scheur ik de envelop van mijn eigen brief open. Ik kijk naar het handschrift, maar herken het niet. Het is erg priegelig geschreven, maar toch duidelijk te lezen.
Yara,
Als je deze brief leest, vraag je je waarschijnlijk af wat die gedaante is die telkens voor je raam langs schiet. Als je dat niet doet, vraag ik je nu om deze brief te verbranden, want het bevat schokkend nieuws.
Mijn ogen worden groot, maar lezen niet verder. Ik kan het niet aan. Ik ben er nog niet klaar voor; niet om erachter te komen wat die gedaante is en niet om erachter te komen wat er gaat gebeuren. Ik denk even na en besluit verder te lezen als ik er klaar voor ben. Ik doe de brief en de envelop in mijn dagboek en berg mijn dagboek weer veilig op. Ik hoor mijn vader iets gillen, maar luister er niet naar. Trillend zit ik op mijn bed. Wat moet ik doen? Heb ik de foute keuze gemaakt en moet ik toch doorlezen? of moet ik doen alsof er niks gebeurd is en het me niet intereseerd? Ik kan het allebei niet. Ik kí¡n niet doen alsof er niks gebeurd is en alsof het me niet intereseerd, want dat doet het wél. Ik kan ook niet doorlezen, omdat mijn hart zegt dat ik er nog niet klaar voor ben. Weer hoor ik mijn vader gillen. Ik weet nogsteeds niet wat hij precies zegt, maar ik denk dat ik naar beneden moet komen en dus sta ik op en loop ik de trap af. Voor ik de kamer binnenstap kijk ik even in de spiegel. Van buiten zie ik er normaal uit, zoals de Yara die iedereen kent. Maar van binnen ben ik anders, ik ben veranderd. Vraag me niet hoe, maar ik ben veranderd. Dan stap ik de kamer binnen.
Reacties:
WAAAH.
jij bent geniaal.
is het wat ik denkt dat yara denkt dat het is?
kun je morsecode?
is het de -.. --- --- -.. ???
(sorry, maar misschien verraad ik het voor mensjes die dit lezen en pas hier zijn)