FanFic.nl

Will I Ever Chance?

7.

Langzaam open ik mijn ogen. Ze staan gericht op een gedaante die zo te zien in een stoel staat. Direct zit ik rechtop. De gedaante staat op en komt in het schemerige lichte te staan. Een lichte zucht verlaat mijn keel en laat me weer terug vallen in bed. ´waarom schrok je?´ vraagt drew zijn stem. Nog steeds met een lichte bezorgte toon erin. ´Niks.´ zeg ik wat norsig. Nee dit was nou niet het moment om hier over te praten. Okal wist hij niks van mij bestaan af.

Ik ga op het randje van het bed zitten en drink het glas leeg wat op het nachtkastje stond. Ik voelde me al een stuk sterker. Als sinds. Ja hoelang had ik eigenlijk geslapen'? ´hoelang heb ik geslapen?´ vraag ik teriwjl ik een borstel door mijn warrige haar haal. ´3 dagen´ Meld hij.

´DREW!´ Drew staat op en loopt naar de deur. ´Ja?´ ´Morphine is er, kom je naar beneden?´ vraagt Chris hem. Mijn pupillen verkleinen en ik sta op. Drew draait zich om naar mij om wat te zeggen.´Zeg niet dat ik er ben´ meld ik hem en geef hem een waarschuwende blik. ´waarom niet?´ ´Doe het niet!´ snoer ik hem direct af. Hij knikt enkel en verlaat de kamer.

Ik laat me tegen de deur aanzakken. Nee dit kon niet waar zijn. Morphine kende hun? Ik was er als nog geweest. Ik stond op en begon spullen te zoeken. Ik moest bedenken hoe ik hier onderuit kwam. Drew en Chris zouden hetzelfde kunnen zijn als Morphine. Maar ze konden ook anders zijn dan hem. Ik moest nu een keuze maken. Weer opweg naar mijn oude leven, of het radikaal veranderen.

In een laatje vindt ik krulspelden. ´dan maar veranderen´ zeg ik met een lichte zucht. Na een niet al te lange tijd heb ik allerlij krullen in mijn zwarte haar. Ik steek het op. Ja dit leek niet meer de Jane die ik ook was. Ik trek de kledingkast open en haar er een oudroze kleurige jurk uit. Ik kijk er even pijnzend naar maar het moest maar.

Nadat mijn adem bijna stokt door het strakke corset heb ik hem dan toch aan. Ik kijk in de grote spiegel. Een lichte zucht verlaat me en haal mijn vinger over een litteken die dwars over mijn kaak ging. Ik zocht weer in laatjes en na een tijd zit er ook een dikke laag make-up op me gezicht. Nee, dit was niet de Jane die je zou herkennen.

Met kleine, dames pasjes die ik maar moeilijk kon bedwingen loop ik de grote trap af. Nu pas kon ik alles goed in mij opnemen. Drew kwam net de hal ingelopen. ´wat doe je hier?´ vraagt hij zacht. ´Je moet me helpen, anders word het me dood´ breng ik stil uit. Hij trekt me zacht mee naar de keuken en sluit de deur. ´vertel´ brengt hij uit. ´Vanaf nu heet ik Silvia, Ik ben je vriendin. Ik ben net, altijd goed gedragen.´ breng ik uit. Hij kijkt me vragend aan. ´Ik leg je later wel uit waarom ik dit doe. Maar Morphine staat niet zo goed in mijn geheugen´ breng ik enkel uit.

Hij knikt. Chris vondt het schijnbaar te lang duren dat Drew wegwas en kwam ook de keuken in. Drew legde het allemaal snel even nog uit. Chris knikt enkel en loopt weer terug. Drew pakt mijn hand teder vast. Vervolgens lopen we naar de huiskamer.

´Morphine mag ik je voorstellen aan Silvia?´ zegt Chris terwijl drew en ik binnenlopen. Ik moest een vervloekende blik onderdrukken. En ook de neiging om naar zijn hals te vliegen. Ik glimlach liefjes. ´Aangenaam Meneer´ zeg ik met een wat verdrijde stem. Hij kijkt me wat wantrouwend aan maar schud dan toch mijn hand. ´aangenaam silvia. Morphine is de naam´ zegt hij. Ik knik enkel vrolijk. ´Excuseer mij´ zeg ik en loop de kamer uit waarna ik in de hal direct wat vage moordbewegingen maak en binnenmonds vloek.

Ik kon niet veranderen in iemand anders. Zeker niet in de persoon van nu. Ik trek het corset met een kracht los en trap de balarina´s uit. Ik laat het gewoon op de grond vallen. Ik bindt mijn haren in een staart. En veeg snel de make-up van mijn gezicht. Dit leek er al meer op. Ik raap snel de spullen op en ren de trap op. Daar trek ik mijn oude vertrouwde kleding aan. Die krullen zouden nog wel een tijdje blijven zitten. Maar dat deerde niet.

Ik loop weer naar beneden zo de woonkamer in. ´Hai´ zeg ik op mijn eigen manier en kijk de kamer rond. Drew kijkt een beetje verbaast. ´Jane, leuk je te zien´ zegt Morphine terwijl hij opstaat. ´Silvia is de naam´ zeg ik. Hij glimlacht. ´Goede vermoming maar niet goed genoeg´ zegt hij. En loopt naar me toe. ´ik weet niet hoe je los bent gekomen maar reken er maar op dat je snel weer vast zit´ zegt hij fluisterend in mijn oor.

´Dacht het niet!´ breng ik uit. Ik hielt me in dat zach je. Ik voel de Stevige handen van Chris rond mijn schouders. ´Geen conflikten hier´ zegt hij. ´Heb je het niet verteld jane? Wie je werkelijk bent?´ Morphine´s lach galmt even door de woonkamer en zijn ijsblauwe ogen richten zich doordringent op mij.

´Is dat dan nodig? Jaren heb ik me gedwongen in moeten houden? Ik kon niet eens mijn eigen keuze´s maken´ sis ik richting hem. Ik ruk me los van Chris zijn handen en mijn handen staan al gauw rond de nek van Morphine. ´Denk je nou echt dat dit helpt?´ vraagt hij me. Nee het had weinig nut op hem. Hij pakt me vast waardoor ik met mijn rug tegen zijn lichaam word gedrukt.

Ik wil me losmaken maar het lukt niet. ´Morphine, laat haar los´ hoor ik Chris zeggen. ´Waarom? Ze is me dochter´ zegt hij kil. ´Ken je niet al die vage moorden van 53 jaar geleden?´ vraagt hij. ´Het Silok mysterie eindelijk opgelost?´ zijn kille woorden vullen de ruimte. ´Chris, Jane is de schuldige. Ze heeft zeker nooit haar achternaam verteld. Jane Silok. 50 jaar opgesloten in de Morsel Prison´ gaan zijn kille woorden door.

´Als je van haar had gehouden, had je haar niet geketend achtergelaten´ zegt Chris en bevrijt me uit zijn greep. ´Ik denk dat het beter is als ik ga. En Jane ik krijg jou nog wel´ sist hij en verlaat de kamer.

Ik schiet naar een donkere hoek en sla mijn armen rond mijn benen. ´Jane?´ Drew komt naast me zitten. Ik kijk hem niet aan. ´Is het waar?´ vraagt hij zacht. ´Ja´ zeg ik enkel wat nors. ´Het is niet jou schuld dat je het heb gedaan Jane. Dat komt Door Morphine dat weten wij ook heel goed´ zegt de stem van Chris.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.