FanFic.nl

perseverance

Perseverance [2]

Het was donderdag , tweede lesuur en dat betekent LO.
Ik heb duidelijk geen geluk dag, het was hoogspringen. No way dat ik dí í r aan mee ga doen. Ik bedoel, zie je mij al springen? Ik, Fien Klinkens van 1 meter 60 die 85 kilo weegt? Nee, dat dacht ik al. Dus in plaats van naar de sporthal te gaan, ga ik naar buiten en laat me op een bankje ploffen.
Na een tijdje doelloos voor me uit te staren pak ik mijn wiskundeboek en bekeek het onderwerp dat we straks zullen zien. Ik zit net mijn hoofd te peinigen aan een vergelijking met twee onbekenden als ik achter mij voetstappen hoor.
"BOE"
"AAAAAAH" gil ik. En of ik gil! Iedereen in een bereik van twintig meter moet doof zijn. Toen ik van de schrik was bekomen, bekeek ik wat ik had aangericht: mijn wiskunde boek lag 5 meter in een rare positie , mijn cola was omgestoten en er verspreide zich een bruine massa op het bankje, en er zat een jongen met dichtgeknepen ogen in zijn oren te wrijven.
"Oops.. Sorry.. ik- nuja. Normaal schreeuw ik niet zo luid" en ik kijk hem van onder mijn haar verlegen aan.
"Hè? Wat zeg je ? ik versta je niet zo goed." Ik staar hem met grote ogen aan- dit meende hij niet. Had ik echt zí² luid gegild?
"Hehe, just kidding, en ik moet toegeven: je kan behoorlijk goed gillen." Grijnsde hij zijn tanden bloot
"Oh.." Meer kon ik niet uitbrengen. Waarom doet hij zo normaal tegen mij? Dat is niet logisch. Niemand doet normaal tegen mij.
"Ik ben Bill trouwens" en hij knipoogde. Oke…dit begon écht eng te worden.
"Ik ben Fien.." mompel ik stilletjes. Hij kijkt mij onderzoekend aan. Ja, nu gaat het komen. Nu gaat hij vragen waarom ik Cola drink, als ik toch al zo zwaar ben.
"Waarom zit je hier ?" Eih? Niet de ‘jij-bent-dik-zeg’ zin? Dit is echt een rare dag.. en- antwoorden Fien!
"Nu ja , ik ,we.. We hebben LO" Nu kan ik mezelf wel voor de kop slaan, nu wi er iemand die vriendelijk was, verpruts ik het domweg door te stotteren.
"Ja, en?"
"Wat en?"
"Waarom ben je dan niet bij LO?"
Het moest hilarisch zijn hoe ik hem aankeek, want hij schoot in de lach. En he- kon ik het helpen? Je ziét toch wel waarom ik niet mee doe?
"Alsof je dat niet ziet."
"Wat niet zien?" Oke- nu ben ik diegene die in de lach mag schieten, serieus.
"Halloo.. dit hier" en ik druk met mijn wijsvinger in mijn buik.
"Oo.. dat daar, had ik nog niet gemerkt" Dat was de druppel- ik schaterde het uit.
" Dat meen je lekker toch niet."
"Echt wel.."
"Aww, zo een compliment verdien ik niet- je bent lief."
Hij kijkt me trots aan, alsof hij net het goede antwoord heeft gegeven in de wiskunde les, en ik glimlachte.
"En nu is het mijn beurt om nieuwsgierig te zijn, waarom ben jij niet in de les ?"
"Wel, ik had een weddenschap met mijn broertje -ach ja, broertje, hij is tien minuten ouder-, om ter eerst uit de les gesmeten worden en kijk, zoals je ziet, ik ben gewonnen." Zijn gezicht veranderde in een zelfvoldane grijns.
"Heb je een broer dan?"
"Jup, een twéélingbroer en we vormen samen een bandje, hij gitaar, ik zang. En keybord, we hebben nog geen drummer."
En weer keek hij mij met die trotse blik aan. Die jongen heeft veel trots in zich..
Hij lijk even in gedachte verzonken te zijn, wat voor mij het ideale moment was om hem eens te bekijken. Hij had van dat warrig zwart haar, je kent dat wel, zo als je net uit de douche komt, met rode plukken erin. Een zilver ringetje sierde zijn wenkbrauw en onder zijn lippen zat een klein moedervlekje.
Hij is terug op deze wereld, want hij verbrak de stilte: "Weetje , anders mag je wel eens komen kijken als we repeteren."
"Oh, lijkt me fun!" Ik glimlach, een echte. Ik had écht het gevoel dat ik er een vriend bij had. Ook al ken ik hem maar 10 minuten, dat is een klein detail.
"Nu we toch bezig zijn over muziek, naar welk genre luister je?"
"Om eerlijk te zijn .. ik beluister geen muziek."
"Dat méén je echt niet."
"Stiekem wel" haal ik verontschuldigend mijn schouders op.
"Je hebt toch een iPod of MP3?"
"Ja, ooit eens gekregen voor mijn verjaardag van mijn pa, geloof ik."
"Oke, als je hem morgen meepakt, zet ik er eens wat op, deal?"
"Deal."…En toen ging de bel voor het volgende les uur.
Hij pakte mijn wiskunde boek dat nog altijd 5 meter verder op de grond lag , en gaf het aan mij.
"Nou , dag Fientje , fijn je te leren kennen ! Ik zie je wel nog eens.."

Misschien, heel misschien was het toch een geluksdag vandaag…

Reacties: