FanFic.nl

Mijn rol

De levensmissie

Waar is ze?
Deze vraag heb ik mezelf nu al duizend keer gesteld. Maar ik heb haar nog steeds niet gevonden.
Ik heb nog nooit in mij leven zo naar iemand gezocht. Zelfs niet naar Ichigo. En dat zegt heel wat.
Ik laat mijn blik nog een keer over de drukke straat glijden maar zie haar nergens. Ik geef het op. Ik zal versterking nodig hebben van Pai en Tart.
Maar ik heb zo geen zin om het aan hun te vragen. Ik ga wel eerst naar Deep-Bleu-sama.
Ik kijk nog een keer goed om mij heen, of ik haar echt niet over het hoofd heb gezien en teleporteer naar ons hoofdkwartier.
Pai en Tart hebben het maken van een nieuw plan zo te zien voorgezet. Er wordt een hele tekst met plannen in de lucht geprojecteerd. De mislukte zijn doorgestreept. Met andere woorden, alle zinnen zijn door gestreept op een paar zinnen na dan die voor hun volgend plan bedoeld zijn.
Tart merk mij op en kijkt mij nog steeds wat verward aan. Pai daar in tegen negeert mij volkomen.
Ik bekijk de zinnen van hun nieuwe plan. Niet veel soeps, net als de keer daarvoor en daarvoor en ga zo maar door.
“Hoi”� zegt Tart na een lange stilte.
“O, hoi”� zeg ik dan maar.
Er valt weer een stilte.
“Nog iets gebeurt, of zo?”� vraagt Tart.
“Niet echt.”�
Ik zie dat er een gemeen lachje verschijnt op het gezicht van Pai. Daar kan ik zo niet tegen. Hij denkt altijd dat hij beter, slimmer en sterker is dan ik. Ik verzin snel iets om dat stomme lachje van hem te laten verdwijnen.
“Nou, eigenlijk wel. Maar dat was voor jullie komst.”�
Het heeft het resultaat wat ik wou. Pai lacht niet meer.
“Je bluft”� zegt hij met lage brommende stem.
Meestal wel je, maar vandaag is er echt iets gebeurt.
Ik haal mijn schouders op, niet dat Pai het ziet mar het gaat om het gebaar.
“Dan geloof je het toch niet. Zal Deep-Bleu-sama leuk vinden.”�
“Je weet dat Deep-Bleu-sama niet op jou onzin zit te wachten.”�
“Nou, toevallig is het vandaag geen onzin.”�
Ik zie dat Pai zijn best doet om niet te schreeuwen.
Er valt een pijnlijke stilte.
Tart kijkt een beetje gekwetst. Hij is eigenlijk te kleine om goed met ruzie om te kunnen gaan.
“Ik ga nu maar eens mijn belangrijke nieuws aan Deep-Bleu-sama vertellen”� zeg ik op een toon die zou kunnen doden.
Pai klemt zijn kamen op elkaar van woede. Hij balt ook zijn vuisten.
“Doei, doei”� zeg ik poeslief.
Pai draai zich naar mij om, om op mij te schelden maar ik ben net wegteleporteert op het moment dat hij wil gaan vloeken.

Hier ben ik dan. Ik de kamer, ruimte of hoe je het ook zou willen noemen van Deep-Bleu-sama.
Het is hier altijd helemaal donker op de lichtgevende bron in het midden na.
Ik buig door mijn knieën voor Deep-Bleu-sama.
“Wat is er Kisshu?”� vraag de stem van Deep-Bleu-sama die uit het licht lijkt te komen.
“Ik heb belangrijk nieuws voor u”� zeg ik nog steeds buigend.
“Ik hoop dat het beter is dan het vorige.”�
Even voel ik een steek van verdriet in mij borst.
“Het spijt mij oprecht van mijn nederlaag van de vorige keer.”�
Ik hoop dat hij de trilling van mijn stem niet hoort.
“Ik vergeeft je Kisshu.”�
De steek in mijn borst wordt minder.
“Wat was nou je belangrijke nieuws?”�
O ja. Ik was even vergeten dat ik daarvoor hier naar toe was gekomen. Maar ik weet even niets te zeggen. Hoe moet ik beginnen?
Hoi mattie, ja ik had een meisje gevangen, zeg maar, en die is helaas ook weer ontsnapt, zeg maar, dus ik wil er een levensmissie van maken om haar te vinden. Mag ik die twee nietsnutten even van je lenen? Dat zoek wat sneller.
Nee, dat is dus niet de manier.
“Kom op Kisshu. Ik heb niet de hele dag de tijd”� zegt hij ongeduldig.
Ik zou niet weten hoe je als licht dat praat tijdgebrek zou kunnen hebben, maar hij heeft gelijk. Ik moet mijn verhaal doen.
“Nou, er is een meisje.”�
Shit! Zo had ik niet moeten beginnen. Nu lijkt het alsof ik hem wil gaan vertellen dat ik verliefd ben.
“Uhh, niet dat ik haar leuk vind. Maar zij had dus een sterke geest.”�
Er valt een pijnlijke stilte.
“Ga maar verder. Je bent nog niet uitgesproken denk ik.”�
Ik schrik op.
“Uhh, ja. Nou, ik had haar dus gevangen om haar geest te stelen en toen…”�
Dit is zo stom. Moet ik nu gaan zeggen dat ik het niet kon en dat ze ontsnapt is?!
“Ga verder.”�
Ik bedenk snel hoe ik het heldhaftig zou kunnen laten klinken maar het lijkt me toch het beste om gewoon de waarheid te zeggen.
“En toen kon ik het niet.”�
Dit is het stomste dat ik ooit heb gezegd.
Ik. Kisshu. De persoon die het allermeeste mensen haat, kon het niet opbrengen een geest te stelen van een weerloos, zwak mensenmeisje.
Ik wou dat er niet telkens van die pijnlijke stiltes vielen. Maar deze lijkt niet zo lang te duren.
“Waarom kon je het niet?”� vraag hij kalm.
Ik dacht dat hij razend zou zijn. Dit had ik echt niet verwacht.
“Nou, ik. Ik moest aan iemand anders denken.”�
“Wie?”�
“U kent haar niet.”�
“Jij haar wel?”�
“Uhh, niet echt.”�
“Nou dan.”�
Ik bijt op mijn onderlip.
“Ze noemden haar het rebellenmeisje.”�
Weer stilte.
“Je bedoelt, het meisje dat ons kwam waarschuwen?”�
“Ja.”�
“Maar ga verder. Je was gebleven dat je haar geest niet kon stelen.”�
“Ik wou haar meenemen naar U.”�
Ik heb er meteen spijt van dat ik dat heb gezegd.
“Maar?”�
“Maar ze ontsnapte.”�
Ik heb me in mijn hele leven nog nooit zo geschaamd. De pijn in mij borst wordt weer erger. Als ik niet zo boos was geweest op Pai had ik er misschien er wel eerst over na gedacht wat ik tegen Deep-Bleu-sama zou zeggen. Het kwam er helemaal niet als groots nieuws uit. Ik heb het verpest. Alweer.
“Ik wil dat je haar zoekt en naar mij brengt”� zeg Deep-Bleu-sama kalm.
Ik ben verward.
“Sorry, wat?”�
“Ik wil dat je haar zoekt en naar mij brengt”� herhaalt hij.
Ik kijk het licht vol ongeloof aan.
“Maar waarom?”�
“Om de zelfde rede als jij haar ook naar mijn wou brengen.”�
Ik snap het nog steeds niet.
“Ze is perfect.”�
“Voor wat?”� vraag ik erg onbeleefd. Maar ik krijg geen antwoord.
“Geef Pai en Tart ook de opdracht om naar haar te zoeken.”�
“Maar…”�
“Geen commentaar.”�
“Maar ze geloven mij nooit!”�
Dit is waar. In ieder geval zou Pai mij nooit geloven.
“Dan roep ik ze nu. Pai! Tart! Komen!”�
Ze zijn vrijwel direct naar hier geteleporteerd.
Ze buigen door hun knieën net als ik. Ik zou heel lang buigen trouwens niet aanraden. Ik begin pijn aan mijn knie waar ik op steun en mijn rug te krijgen.
“Riep u ons, Deep-Bleu-sama”� zeg Pai. Het is geen vraag, het is een mededeling.
Pai kijkt strak voor zich uit en negeert mijn aanwezigheid. Tart kijkt, zoals gewoonlijk als wel bij Deep-Bleu-sama zijn, wat angstig om zich heen.
“Ja, Pai. Dat heb ik. Ik wil dat jullie er alles aan doen om het meisje dat Kisshu bijna gevangen had hier naartoe te krijgen. Het kan mij niet schelen dat er soms ruzie is tussen jullie drieën. Jullie moeten en zullen haar hier krijgen! Duidelijk?”�
“Ja, Deep-Bleu-sama”� zeggen ik, Pai en Tart in koor.
“Maar ik en Tart weten niet hoe ze eruit ziet”� weet Pai er tegenin te brengen.
“Dan zal Kisshu haar tot in detail beschrijven en alles vertellen wat hij over haar weet.”�
“Maar waarom?”� vraagt Tart net als ik daarnet heel erg onbeleefd. Ik zie aan zijn gezicht dat hij er spijt van heeft.
“Omdat ik het je beveel.”�
Stilte.
Net als ik aanstalten wil maken om naar ons hoofdkwartier terug te teleporteren zeg Deep-Bleu-sama nog iets.
“En doe het snel. Voor die Mew Mew’s zich ermee gaan bemoeien.”�

Reacties: