FanFic.nl

Lou and the sheep.

Ch 2. Empty bodies. Eyeless nightmares.

“Lou, loop eens door! Als we T45 niet vinden voor de middag, vermoord mijn vader me!”� Roept Elise naar me, ik rol met mijn ogen en strompel verder door de modder.
Elisa weet hoe erg ik schapen haat, ze weet het gewoon, en toch heeft ze het lef om me hier mee naar toe te nemen.
Eindelijk, na martelende minuten komen we in het zogeheten T gebied aan, nu die 45 vinden en terug.
“Lies, is het nog ver?”� Roep ik naar ElisA die ver voor me loopt.
“Weet ik niet, Lou. Stop nou eens met zeuren! Ik weet niet waar T45 is!”� Roept Elisa in een verbazingwekkend goed humeur.
Ik zucht en begin op de oorlabels van de wolbalen te kijken, in de hoop T45 te vinden.
Na een half uur in het modderige veld gelopen te hebben, geef ik het op en ga ik op een droge steen zitten. “Ik ben het spuugzat Lies! Ik wil terug. Waarschijnlijk is dat beest dood of ontsnapt! Of hebben jullie geen T45!”� Schreeuw ik.
Ik krijg geen reactie, Elisa is uit het beeld verdwenen. Geweldig, daar zit ik alleen in een veld vol met mijn aardsvijanden.
Ik pak een steen en gooi die naar een schaap, de steen blijf in de wolbaal's vacht hangen, ik grinnik, stomme beesten.
Opeens hoor ik Elisa gillen, van schrik spring ik op. “Elisa?!”� Roep ik. Ik krijg geen reactie.
Ik paniek spring ik overeind en begin in naar de kant van het geluid te rennen, schapen opzij duwend en struikelend in de modder.
“LIES!”� Ik krijg nog steeds geen antwoord, en opeens zie ik haar staan, haar donkere haren vallen erg op tussen de witte schapen.
Ik ren naar haar toe, “Elisa McGeorge. Laat mij nooit meer zo-”� Ik stop midden in mijn zin als ik zie waar ze naar kijkt.
Voor haar ligt een dood schaap, dat zou nog niet eens zo erg zijn, hoe meer doden hoe minder schapen, maar hij ziet er leeg uit.
Alsof het het hulsel van een schaap is en de rest eruit is... Gezogen?
“Oh god, Lies.”� Ik kijk om me heen, en zie een stok liggen.
Ik gris hem van de grond, en prik ermee in het schaap, en zoals ik al voorspelde, leeg.
“Wie doet er nou zoiets?”� Vraagt Elisa met walging in haar stem, ik denk even na.
“Iemand die handelt in organen?”� Suggeer ik. “Of een alien?”�
Ik kijk Elisa even aan.
“Zullen we dan gaan? We hebben 45 gevonden.”� Zegt ze, ik kijk naar het schapenlijk en bedenk een paar dingen die het gedaan zouden kunnen hebben, de rillingen lopen me erbij over de rug. “Ja graag!”�
We rennen in een rotvaart terug naar huis, allebei even bleek en even grote ogen.
Niet wetend wie zo cru is. Zo harteloos. Zo... Smerig.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.