FanFic.nl

Lou and the sheep.

Ch 3. When panic meets fear.

Om van de schrik te bekomen, hebben Elisa en ik een horrorfilm opgezet met een kop koffie en koekjes.
Niks beter dan bang te worden gemaakt door nieuwe films en koffie.
“Wie denk je dat dat gedaan heeft?”� Vraagt Elisa als het meisje van Ringu de put uitkomt, ik zucht.
“Ik denk een psychopaat or anything like that.”� Mijn antwoord stelde haar niet gerust, dat zag ik aan haar gezicht, maar ze hield in ieder geval haar mond.
“Denk je echt dat het aliens zijn?”� Vraagt ze na een lange stilte, ik schudt mijn hoofd.
“Nee, ik denk niet dat ze speciaal hier naar toe komen om jullie schaap te vermoorden. Misschien een mislukt genetisch expiriment. Of een militaire oefening?”� Opnieuw zie ik dat ik haar bang maak. “Elisa, het zal wel niks zijn. Misschien een coyote.”�
Ze knikt instemmend.
Ik concentreer me weer op de film, en kijk af en toe naar Elisa, haar blik staat ongerust en bang.

Tegen het einde van de film hijs ik me op van de bank, de zon is onder en de veldwegen zijn donker en kronkelig.
“Kijk je alsjeblieft heel goed uit?”� Smeekt Elisa me, ik knik en grijns.
“Ik kijk altijd goed uit. Niemand die mij wat aan durft te doen.”� Ik knuffel haar kort, pakt mijn rugzak en loop richting de schuur.
Het pad word verlicht door een kleine lantaarn om de meter.
Ik geniet van het geluid van grint en takjes.
Ik trek de schuurdeur open en word even verblind door het felle licht.
Mijn fiets staat in het begin, dus ik pak hem snel en duw de schuurdeur weer dicht, ik heb het angstaanjagende gevoel dat iemand me bekijkt.
Onzin.
Ik stop het snel weg, stap op en begin te fietsen, de wind strijkt over mijn gezicht en speelt met mijn haren.
Ik slaak een luide gil als ik denk een persoon langs de weg te zien staan, ik schudt mijn hoofd en kijk nog eens, het persoon is weg.
Twijfelend kijk ik achter me, niks of niemand te zien.
Ik trek de oordopjes van mijn iPod uit en luister, geen geluid. Alleen wat schapen, precies zoals het hoort te zijn. Ik kijk teveel films, er is niks aan de hand.
Ik duw ze weer in mijn oren en zet hem wat harder, ik word bijna doof van het geluid, maar ik negeer het en fiets krachtig door.
Mijn paniek slaat licht toe als ik een witte flits in de verte zie, het zweet breekt me uit en laat me sneller fietsen ondanks ik al helemaal buiten adem ben.
Concentreer je op de weg, Lou. Maak jezelf niet bang! Dwing ik mezelf te denken, ik richt mijn ogen op de weg en fiets door.
De rest van de rit geen rare schimmen opmerkend.

Reacties: