FanFic.nl

Alice en Jasper

Ontmoeten

H3: Ontmoeten

Song: Move Along - The All American Rejects (Jasper, kan ook bij vorige hoofdstuk)

Song: Meet you there - Simple Plan (Alice en 2e deel jasper)


Jasper POV

Ik was al tijdje aan het ronddwalen toen ik licht zag. Niet het licht, dat ging ik waarschijnlijk nooit zien. Ik was niet zo gelovig en ik had ook geen hoop meer om te sterven. Als ik een makkelijke manier had geweten was ik er al lang niet meer geweest. Ik geef het toe aan mezelf. Ik wil niet meer leven. Ik wil niet leven als ik zomaar anderen die wel nog verder willen gaan, het leven ontneem. Het ergste is dat ik technisch gezien ook niet meer leef, maar toch kan ik niet sterven. Je zou van minder gek worden. Ik slenterde verder en zag een dorpje achter een gordijn van regen. Ik stond onder de bomen op een kleine parking. Er stonden maar 3 auto’s meer. De meeste mensen zaten waarschijnlijk thuis bij hun familie. Ik stond daar al net iets te lang stil zonder het te beseffen want iemand vond het nodig om te toeteren en mij te helpen herinneren dat mensen niet stokstijf en stil in de regen staan voor een bepaalde tijd. Ik besloot om dan maar het kleine restaurant aan de overkant binnen te duiken. Ik ademde nog een laatste keer diep in voor ik de straat overstak en de deur opendeed.


Alice POV

Ik nam de deurklink vast en wou de deur openen maar er stond ook iemand aan de andere kant. Ik zuchtte en deed ze open en ging aan de kant staan om de onbekende binnen te laten. Een jong koppeltje. Ze keken elkaar verliefd in de ogen en ik voelde me alleen.

“Raar hoe jullie elkaar gevonden hebben,”� zei de blonde man, Carlisle
“Ze wachtte me op, anders zouden we elkaar waarschijnlijk nooit gevonden hebben,’”� antwoordde Jasper terwijl hij zachtjes in mijn hand kneep. Ik glimlachte, ik had lang op hem gewacht maar het was de moeite geweest.


Terug in het heden besefte ik dat wat ik nu ging doen heel stom was. Ik liep terug naar mijn tafeltje hopend dat niemand zich vragen zou stellen over mijn nogal rare gedrag van de laatste minuten. Als ik weg ging zou ik hem misschien mislopen. Mijn visioen zei dat we elkaar hier gingen ontmoeten, nergens anders. Ik zuchtte en plofte elegant neer op de hoge stoel, die iets weg had van een barkrukje. Ik sloot mijn ogen en concentreerde me op de toekomst.


Hij haalde diep adem terwijl hij de straat overstak. Zijn ogen waren zwart en hij was niet gerust. Hij plaatste zijn hand op de deurknop en opende die. Zijn gezicht, te mooi voor woorden, kwam tevoorschijn naar mate de deur verder openging. Zijn blonde haren plakten tegen zijn slapen en hij schrok.


Hij schrok? Ik had geen tijd om na te denken waarom hij zou schrikken want ik hoorde voetstappen op het pad naar de deur. Voetstappen, veel te zacht om menselijk te zijn. De deur ging open en ik sprong recht en liep op hem af. Hij schrok. Oh, hij schrok van mij. Ik snapte het maar liet me niet stoppen door hem. Ik had een gezamenlijke toekomst gezien dus niets stopte me nu hij hier stond.
“Je hebt me lang laten wachten,”� zei ik glimlachend.
“Sorry mevrouw,”� hij boog voor mij. Ik glimlachte nog breder en pakte zijn hand. Onze handen pasten perfect in elkaar, alsof ze daarvoor gemaakt waren.


Jasper POV

Ik deed de deur open en daar stond ze. Mooi als ze is. Ik schrok en verstijfde ik had geen verklaring waarom ze op mij af kwam stappen. Het enige wat ik kon bedenken was dat ze me wou aanvallen. Ik voelde haar emoties op me afkomen en ze waren niet kwaadaardig, ze had dus niet de bedoeling me aan te vallen en ik ontspande een beetje.
“Je hebt me lang laten wachten,”� zei ze glimlachend toen ze nog maar een halve meter van me verwijderd stond. Ze straalde een en al vreugde uit en nog iets waar ik geen woord kon opplakken. Hoop. Voor het eerst in enkele jaren voelde ik hoop.
“Dat spijt me, mevrouw,”� antwoordde ik en ze nam men hand. Ik voelde niet eens de drang om mijn hand weg te trekken. Nee, voor de eerste keer in een héél lange tijd voelde iets juist. Meer zelfs, het voelde perfect. En voor het eerst sinds ik veranderd werd door Maria glimlachte ik echt, zonder mijn lippen het te moeten bevelen.


Alice POV

“Ga je mee naar mijn hotelkamer? Ik denk dat er nog wat te verklaren valt,”� vroeg ik en verbrak daarmee de stilte die oncomfortabel begon te worden. We liepen hand in hand naar mij auto. Hij knikte en ik startte de motor en reed naar het hotel. Toen we binnenkwamen staarde de jongen achter de balie jaloers naar Jasper en ik voelde hem verstijven toen iemand net iets te dicht voorbij liep. De jongen me de sleutel die ik gevraagd had en wierp nog een spijtige blik op onze handen die nog steeds verstrengeld waren. Met een grote glimlach op mijn gezicht leidde ik ons naar de trap. Nadat ik de deur opengedaan had duwde ik Jasper zachtjes de kamer binnen en sloot de deur.
“Doe alsof je thuis bent,”� zei ik hopend dat hij een beetje zou ontspannen. Zelf schopte ik mijn schoenen uit, opende het raam een beetje en plofte dan op het bed. Ik sloeg met mijn hand op de plaats naast mij, teken gevend dat hij kon zitten. Hij keek me wantrouwig aan maar nadat ik hem mijn mooiste glimlach had gegeven ging hij toch zitten.
“Goed, ik zal beginnen met het begin. Ik ben Alice, mijn achternaam ken ik niet dus gebruikte ik de jouwe, Alice Withlock dus,”� ik zou gebloosd hebben moest ik nog mens zijn geweest. Ik gaf zomaar toe dat ik eigenlijk mezelf al Alice Withlock noemde voor ik hem ontmoet had, laat staan dat we getrouwd waren.
“Hoe…hoe weet je wat mijn naam is?”� Vroeg hij duidelijk geschrokken.
“Rustig, Jasper, ik leg het allemaal uit. Kalmeer alsjeblieft eerst een beetje. Ik beloof dat ik je niks zal doen. Loop niet weg, ik smeek je. Ik wacht al bijna 20 jaar op jou, nu kan ik je niet laten gaan zonder eerst te praten."Zijn gezicht zag eruit alsof er een bom was ontploft juist voor zijn neus. Hij begreep precies niet goed wat ik allemaal had gezegd, want naast shock stond er op zijn gezicht ook een groot vraagteken te lezen. Ik besloot dat ik maar beter alles kon uitleggen over de visioenen die ik had gekregen van hem. “Wel, het zit zo: ik heb een speciale ‘gave’ zou je het kunnen noemen. Ik krijg visioenen. Ik zie dingen die nog moeten gebeuren. Er zijn wel heel wat beperkingen, maar daar ga ik je nu niet mee vervelen. Toen ik wakker werd wist ik niet wie ik was, waar ik was of wat er was gebeurd. Ik was helemaal alleen en het eerste dat ik zag was jouw gezicht. Mijn eerste visioen. Daarna kwamen er meer, allemaal van jou en van een familie in Canada, de Cullens.”� Ik vertelde hem alles, over het visioen dat ik drie dagen geleden gekregen had waardoor ik daar zat, over de Cullens en nog meer. Hij zweeg de hele tijd.

---------------------------------------------------------------------------------------------

A/N: iemand merkte op ze haar volledige naam nog niet wist toen, ik weet het maar ik ga het nu niet meer veranderen, sorry
ga er gewoon vanuit dat ze er op een of andere manier achtergekomen is...
mss als ik ooit eens zin heb herschrijf ik het hoofdstuk maar nu niet.

heb het toch vervangen.
reacties?!

Reacties: