FanFic.nl

Forever and Always

5.

Met mijn veel te grote tas nogal onhandig over één schouder geslagen spring ik uit de trein, middenin het wachtende groepje en meer specifiek in de armen van Georg.
‘Ik ben er!’ hijg ik, buiten adem van mijn sprintje door de trein naar de deur, ik lag te slapen en was bijna doorgereden naar het volgende station.
‘Ik heb het gevoeld,’ kreunt Georg en wrijft over zijn middenrif waar mijn tas in zijn ribben is gebeukt.
‘Ik wil ook een knuffel!’ komt Bill zich bemoeien, maar Tom krijgt me eerst te pakken.
‘Hoe was de trip?’ vraagt Gustav nadat hij me ook loslaat.
‘Goed, maar lang. Ik heb de halve rit geslapen.’ Nu pas valt mijn blik op de vijfde jongen die een beetje achteraf staat en ons overenthousiaste geknuffel met opgetrokken wenkbrauwen bekijkt. ‘Sorry, wij zijn nog niet aan elkaar voorgesteld, denk ik. Irene.’ Ik glimlach en steek mijn hand uit.
‘Weet ik,’ grinnikt hij en schudt mijn hand. ‘Die vier zwijgen al een hele week niet over jou. Je hebt geen idee hoe blij ik ben dat je er bent, vooral omdat Bill nu eindelijk moet ophouden met zijn ‘Irene komt’-liedje. En omdat ik jou ook eens zie, natuurlijk. Ik ben Andreas.’
‘Gaan we hier de hele dag beleefdheden staan uitwisselen of doen we nog wat? Ik heb dorst gekregen van hier zo lang te wachten,’ onderbreekt Georg. Ik trek mijn tas wat hoger en volg hen naar de bushalte.

‘Wij wonen daar,’ wijst Tom en ik tuur in de richting van een klein maar best gezellig uitziend huis. Het tuinhekje piept en een hond komt blaffend en kwispelend onze richting uit.
‘Scotty, af! Niet springen, baasje heeft een nieuw shirt aan!’ weert Bill het beest af. Scotty besnuffelt mij en mijn tas, en geeft me blijkbaar zijn goedkeuring want ik voel meteen een natte tong over mijn vingers.
‘Mam, we zijn thuis!’ brult Tom en keilt zijn sleutels en vest op de keukentafel. Een vrouw komt uit een deur die blijkbaar naar de tuin leidt, lege wasmand onder haar arm.
‘Ik dacht al dat ik Scotty hoorde,’ zegt ze met een glimlach. ‘Hallo Georg, Gustav, Andy. En jij bent vast Irene.’ Ik steek mijn hand uit maar die negeert ze en ik krijg een volledige knuffel. ‘Ik heb maar één regel, en dat is geen mevrouw Kaulitz. Ik heet Simone.’ Ik knik, een beetje overdonderd en glimlach dan maar.
‘Wie wil cola?’ vraagt Bill terwijl hij de fles uit de koelkast vist.
‘Ik!’ antwoorden vijf stemmen en Simone schuift zes glazen over het aanrecht.

‘Dit is mijn kamer.’ Tom duwt de deur open en onthult donkerblauwe muren, een bed zonder matras, een stereo, twee gitaren, een verhakkelde versterker, een dozijn blote meiden-posters en wat naar mijn vermoedens de vuile was van twee weken is.
‘Tom, ben je nog van plan om die sokken op te rapen? Want ik ben er vrij zeker van dat die grijze met de Tweety-afbeelding nog steeds op dezelfde plek liggen als vorige woensdag.’ Andreas trekt zijn neus op en blikt veelbetekenend naar mij. ‘Hygiëne is niet zijn sterkste punt, gewoon even melden zodat je weet waar je mee omgaat.’
‘Andy, als je het recht wilt verdienen om te klinken zoals mijn moeder, moet je eerst een beha aantrekken,’ doet Tom droog. Hij plukt de zwarte gitaar van de kale lattenbodem, gooit de riem om zijn schouder en speelt een paar loopjes.
‘Ik ben zo jaloers,’ zucht ik. ‘Ik wil dolgraag een instrument spelen maar ik heb er gewoon het geduld niet voor.’
‘Ik kan het je leren,’ zeggen Tom, Gustav en Georg tegelijk.
‘Wat is je lievelingsinstrument?’ vraagt Bill.
‘Piano,’ zeg ik meteen en de jongens wisselen veelbetekenende blikken uit. ‘En kijk niet zo!’ roep ik er achteraan. Ik draai een lok haar rond mijn vinger en staar naar mijn schoenen. ‘Mijn moeder speelde piano. Die staat nog steeds in de woonkamer en soms tokkel ik er een beetje op.’
‘Hoe bedoel je, speelde? Is ze gestopt?’ vraagt Andreas. Gustav geeft hem zo onopvallend mogelijk een waarschuwende blik en Tom stopt abrupt met spelen.
‘Wie wil er mijn kamer zien?’ roept Bill en springt overeind, vastbesloten het pijnlijke moment te ontwijken.
‘Jongens, laat maar,’ glimlach ik en werp een blik op Andreas, die er duidelijk niets van begrijpt. ‘Mijn moeder is overleden toen ik acht was.’ Hij trekt wit weg en bijt op zijn onderlip.
‘Shit, Irene. Het...’
‘En zeg alsjeblieft niet dat het je spijt. Je kon het niet weten, en tenzij jij degene bent die haar een hartaanval heeft bezorgd, is er niets waar je spijt over moet hebben. Echt, het is oké.’ Ik leg mijn hand even op zijn schouder en hij lacht naar me, duidelijk nog steeds niet op mijn gemak. ‘We hebben ook een paar basgitaren in huis. Mijn vader was vroeger bassist in zijn eigen bandje en hij heeft me de basis bijgebracht, maar ik hield het niet vol. Ik kan mijn aandacht er niet bijhouden.’
‘Als je wilt kan ik die lessen opnieuw oppikken,’ biedt Georg snel aan.
‘Heel lief, maar dat wil ik je niet aandoen. Ik ben niet de meest aangename leerling. Zelfs mijn vader kreeg grijs haar van mij en hij is een fulltime leraar.’
‘Waar geeft hij les?’ vraagt Gustav.
‘Hij is leraar in het bijzonder onderwijs, geeft les aan kinderen met leerstoornissen. En in het weekend is hij muziekleraar in de academie bij ons in de straat.’
‘Ik zou geen leraar willen zijn,’ zucht Bill. ‘Ik haat school, ik kan me niet voorstellen dat ik daar later vrijwillig elke dag heen zou gaan. Het is al moeilijk genoeg als leerling.’
‘Snel doorbreken met je band, zou ik zo zeggen. Maar verander wel eerst de naam,’ plaag ik.
‘We zijn ermee bezig, niet moeilijk doen!’ roept Tom en mikt een plectrum naar mijn hoofd.
‘Oh ja, voor vanavond, we slapen allemaal in mijn kamer,’ komt Bill er plots tussen. Dat verklaart waarom Toms matras verdwenen is, bedenk ik terwijl we door de gang naar de volgende deur lopen.
‘Pas op, de deur gaat niet helemaal open, ik heb moeten wringen om al die matrassen erin te krijgen maar het lukt nog net,’ kreunt hij en duwt de deur ver genoeg open zodat iemand van zijn formaat er doorheen kan glippen. Ik hoor hem rommelen en de deur zwaait een stukje verder open, als ik mijn hoofd om de hoek steek is Bill verdwenen maar staat er een matras rechtop op de vloer. Andreas sluit de deur en Bill laat de matras met een zucht los, en verplettert bijna zijn drummer.
‘Jij hebt aanleg voor Tetris,’ grinnik ik en bekijk de kamer. Rode en zwarte muren, posters van Green Day, Nena en David Bowie, een paar blote meiden maar minder dan in Toms kamer, een tweepersoonsbed in de hoek gedrumd en vier matrassen op de grond.
‘Tom en ik slapen in mijn bed, voor één weekje lukt dat wel,’ grijnst hij en Tom trekt een gezicht.
‘Als wij ooit doorbreken met de band, kan je er donder op zeggen dat ik een eigen tourbus vraag.’

’s Avonds laat. Iedereen ligt op een matras en Simone heeft ons net door de kier van de deur toegefluisterd dat we stiller moeten zijn, zij en Gordon, de stiefvader van Bill en Tom, moeten morgen vroeg op.
‘Wie heeft de chips?’ vraagt Tom.
‘Burp,’ boert Georg en zwaait met een lege zak.
‘Dat is Georgiaans voor “Ze zijn op”�,’ vertaalt Andreas en ik smoor mijn giechelbui in mijn kussen.
‘Ligt de matras lekker?’ vraagt Gustav. ‘Het is die van Tom, dus als er verdachte natte plekken op zitten, niet aankomen. Voor je het weet ben je onbevlekt ontvangen.’
‘Zie maar dat ik jou vannacht niet onbevlekt ontvang, Schäfer, je hoofd ligt in precies de juiste positie,’ vuurt Tom terug.
‘Tom, ik waarschuw je! Geen vunzigheden in mijn bed of ik schop je eruit!’ waarschuwt Bill.
‘Hallo! Ik lig eronder hoor!’ roept Gustav terug. ‘En ik heb teveel chips gehad, als hij op mijn maag terechtkomt ga ik kotsen!’
‘Ik moet pissen,’ kondigt Georg plots aan.
‘Dat meen je niet!’ roept Andreas uit. ‘Je bent een uur geleden nog geweest, ik ga mijn matras niet weer optillen! Wat mij betreft pis je maar uit het raam.’
‘Niet eens zo’n slecht idee. Bill, schuif eens op.’
‘No fucking way!’ roept Bill uit, maar Georg staat al met één voet op het bed en opent het raam. ‘Georg Hagen Moritz Listing, als er ook maar één druppel...’
‘Zwijg nou even, dadelijk is mam wakker!’ proest Tom en kijkt toe hoe Georg aan zijn boxer morrelt. Ik hou het niet meer en als ik het geluid van de kletterende straal op het tuinpad hoor, krijgen Andreas en ik tegelijk een aanval van de slappe lach.
‘Dat was het meest foute beeld dat ik ooit gezien heb, inclusief die keer dat Gustav zich verkleedde in Pipi Langkous,’ zegt Bill rustig en schopt de bassist met een welgemikte trap tegen zijn schenen van zijn bed en op zijn eigen matras.
‘Gaat het een beetje daar?’ vraagt Gustav, die laatste opmerking negerend.
‘Ik... kan niet... stoppen,’ piep ik tussen mijn verstikte gelach door. Andreas wist de tranen uit zijn ogen en hikt een paar keer, spoelt de laatste restjes slappe lach door met een slok Cola en geeft de fles aan mij door.
‘Bedankt,’ hijg ik, maak de fles leeg en gooi ze in de lege hoek. Of daar mikte ik toch naar, maar de holle ‘tonk’ wordt gevolgd door een gesmoorde ‘Auw,’ van Tom.
‘Wat klonk er nou zo hol, zijn hoofd of de fles?’ vraagt Andreas zich hardop af en ik ben meteen weer vertrokken.
‘Dit wordt een lange nacht,’ zucht Gustav.

Reacties: